μας

Στο νότιο ημισφαίριο κατοικεί ο Μαγγελάνος. Κι ο κόσμος του παραμορφώνει το δικό μας. Κι ο ένας εξοντώνει τον άλλον σαν άσπονδοι φίλοι. Κι αναρωτιέσαι που είναι η αλήθεια. Και τι κυνηγάμε όλοι. Κι αν όσα κυνηγάμε είναι τόσο άπιαστα και μακρινά σαν το Μαγγελάνο και τα νεφελώματα του. Κι αν είναι άπιαστα, το ξέρουμε. Το ξέρουμε πια. Και γι’ αυτό κυνηγάμε. Για να μη σκοτώσουμε κανενός το όνειρο και να ανασταίνουμε το δικό μας. Μας… Πόσο λείπει ο πληθυντικός, αυτός που δένει τους ανθρώπους όπως οι βραδινές κουβέντες. Αυτός που αλλάζει τις μέρες και τις εποχές. Σαν μονότονος ήχος που σκαλίζει μια πληγή. Σαν φώτα που τρέμουν από μια απέναντι ακτή που δεν έχει πάει κανείς μας. Μας.. εδώ, όλοι, να μη λείπει ούτε ο ίσκιος μας. Και να σχηματίζουν οι ζωές ούτε κύκλους, ούτε ευθείες ούτε τεθλασμένες. Ασυνάρτητα και παράξενα κι αφηρημένα σχήματα που διαβάζονται τα ίχνη τους για λίγο, για όσο. Και μετά χάνονται. Και μετά ξανασυναντιούνται οι τροχιές και πέφτουν η μια πάνω στην άλλη. Πως το λένε αυτό στα μαθηματικά; Pollock. Jackson.
Όταν ξανασυναντηθούμε θα ’μαστε λίγο πιο εμείς, λίγο πιο απ’ τον έναν στον άλλο. Όταν ξανασυναντηθούμε θα γνωριστούμε σαν ταξιδιώτες που έλειπαν αιώνες και βρίσκουν στην άκρη του χρόνου σκουριασμένα κλειδιά για το άδειο μας σπίτι.