25 λεπτά πριν το σαββατοκυριακο

Ήταν μια ήσυχη και βροχερή νύχτα.
Άνοιξε την βιτρίνα που φύλαγε το πολύτιμο μοβ καπέλο της,
το επεξεργάστηκε για λίγο κι άρχισαν να περνάνε οι αναμνήσεις μπροστά από τα μάτια της. Πήγε να δακρύσει μα συγκρατήθηκε, πήγε να γελάσει μα δεν ήτανε σωστό. Το φόρεσε με μία αποφασιστική κίνηση και βγήκε έξω στη βροχή χωρίς δεύτερη σκέψη. Τόσα χρόνια το φύλαγε μέσα σε εκείνη τη βιτρίνα και το έβγαζε για εξαιρετικές περιστάσεις, που πάντα περιελάμβαναν τρίτα άτομα. Δεν είχε τολμήσει ποτέ να το βάλει επειδή απλά έτσι της έκανε κέφι ένα απόγευμα, πόσο δε μάλλον μια νύχτα σα κι αυτή.
"Από ποιόν το φύλαγα ? Από τον εαυτό μου?"
Σκέφτηκε .. και τρόμαξε στην ιδέα αυτή, που όσο περνούσε η ώρα της φαινόταν αρκετά πραγματική.
Μετά τη βροχή ήρθε το χιόνι και μετά από αυτό πρασίνισε η γη κι ήρθε και κάποια στιγμή η ώρα του Θεριστή..αλλά δεν είχε σκοπό να γυρίσει σπίτι.
Το χε πάρει απόφαση ότι θα το λιώσει το παλιοκαπέλο να μην έχει πια να προσέχει τίποτα. Περνούσαν οι μήνες και το καπέλο δεν πάθαινε τίποτα..
Μόνο η ίδια μεγάλωνε κι ο κόσμος συνέχιζε να γυρίζει..
Ώσπου ήρθε ακόμα μια ήσυχη και βροχερή νύχτα και πήρε τη μεγάλη απόφαση του γυρισμού, χορτασμένη από εικόνες και χρώματα και μυρωδιές κι αισθήσεις. Το καπέλο γύρισε μαζί της αλώβητο, αλλά δεν το ξανάβαλε ποτέ στην βιτρίνα κι όποτε της έκανε κέφι το φορούσε κι έβγαινε.

Κάπως έτσι.

Λέω και εγώ να βγω, ξεκιναει το πσκ. Μπορεί να μην μου βρίσκεται τίποτα μωβ να βάλω αλλά θα βολευτώ με το "λαδί" που έτσι κι αλλιώς πάει με το μωβ!!!!