Χωρίς νόημα (κατά το χωρίς τίτλο: αν είμασταν στο μεσοπόλεμο θα έκανα μοντέρνα τέχνη με δυο λέξεις)

Το ενδιάμεσο διάστημα που βάζεις πλυντήρια, που αλλάζεις βαλίτσες, που γεμίζεις χαρτοκούτια, που πετάς σαβούρα. τι ωραία λέξη. μαζί με τη σαβούρα πετάς και μερικά χρήσιμα. και αναντικατάστατα. άρχισα να γράφω μικρές προτάσεις. έχασα τους συνδέσμους με τους οποίους έχω εμμονή. δεν έχω τίποτα να γράψω, απλά κυκλοφορώ. ούτε καμιά εμπνευσμένη μαλακία. ούτε καμιά περίεργη αληθινή ιστορία. τις κατάπιε η μνήμη. μπορεί απλά να έγιναν πολλές για να τις χωρέσει ένα μυαλό. κάνω γκριμάτσες συγκατάβασης και μιλάω με το τσιγάρο στο στόμα. οι καπνιστές δε καταλαβαίνουν τι λέω και συνεννοούμαι με τους μη καπνιστές, τι να πεις...τις προάλλες έτρωγα σ' ένα κινέζικο και πέρασε απ' έξω ένας παππούς καβάλα σ' ένα μουλάρι. και πως γίνεται το κορίτσι ενός ολλανδικού πίνακα να μοιάζει με έναν γνωστό μου μπάρμαν κι ένας ελεγκτής εναέριας κυκλοφορίας με ένα θείο μου...δε θα 'πρεπε να μοιάζουν οι άνθρωποι. δε θα 'πρεπε να θυμίζουν τίποτα άλλο παρά τον εαυτό τους. ξέρω ότι πάμε όλοι κάπου μ' έναν ασύνδετο τρόπο, πολύ χαριτωμένο, πολύ αλλοπρόσαλλο Ανερμάτιστο. κάποια στιγμή θα ελέγξω την εμμονή μου μ' αυτή τη λέξη. και κάποια στιγμή σκέφτομαι ν' αρχίσω να βγάζω κάποιο νόημα. ναι, ναι..μια μέρα θα γίνει καθημερινότητα όπως την εννοεί το λεξικό.