Σήμερα είχε Μάιο για κάτι ώρες ολόκληρες και καθαρή ατμόσφαιρα με θολά συννεφάκια απ’ τα τσιγάρα μας, μούρλια..τα μόνα σύννεφα που ανέχομαι. Και μια θέα τόσο καθαρή προς τον Όλυμπο που νόμιζες θ’ απλώσεις το χέρι και θα πιάσεις λίγο απ’ το μπαγιάτικο το χιόνι. Αλλά δεν το άπλωσα γιατί μπλέχτηκα στα βραχιόλια μου που μπλέχτηκαν στα μαλλιά μου που μπλέχτηκαν σ’ ένα τεράστιο φουλάρι που θα μπορούσαμε κάλλιστα να το χρησιμοποιήσουμε για τραπεζομάντηλο. Αλλά δεν το χρησιμοποιήσαμε καθότι η μπύρα φιξ δεν ταιριάζει με τραπεζομάντηλα – παρεμπιπτόντως, η ετικέτα της φιξ είναι ο απόλυτος συγκερασμός ελληνικού κιτς με ελληνικό μίνιμαλ, την αγαπώ κι ας είναι αίσχος… Και είχε τόσο ήλιο που κανονικά θα ‘πρεπε να είχαμε γίνει μοσχάρια, όχι λόγω του ρητού, αλλά επειδή έχω μια γνωστή που πιστεύει ότι από τον ήλιο θρεφόμαστε και μαζεύουμε ενέργεια ικανή για να μη φάμε τίποτα. Αλλά επειδή δεν ήταν μαζί μας σήμερα αναγκαστήκαμε να φάμε πατατοσαλάτα και μπουγιουρντί. Οπότε δε γίναμε μοσχάρια. και μετά βυθίστηκαν τα μάτια μας στο επερχόμενο καλοκαίρι στα μαγικά βουνά που κανένας ταξιδιώτης δεν επισκέπτεται παρά μόνο όσοι τους έλαχε να πρέπει να δουλεύουν εκεί πέρα. Και κράτησε με ανοιχτά μάτια περίπου ενενήντα νύχτες σε μια αυλή με τριανταφυλλιές, αγροτικά μοχίτο, ξεκούρδιστες κιθάρες και πασάμπλ βραχνά τραγούδια, ένα τηλεσκόπιο, συστάδες από φώτα των χωριών στα απέναντι βουνά, κεριά σε μπουκάλια κάιζερ για τις διακοπές ρεύματος, μια αιώρα ξεφτισμένη που όλοι σκοτώνονται για το ποιος θα πρωτοσωριαστεί κι ιστορίες για το πώς δημιουργήθηκαν τα αστέρια. Κι αυτή η εικόνα δεν είχε πουθενά θάλασσα. Και για πρώτη φορά – και με τρομάζει που το σκέφτομαι – δεν πειράζει ρε!

Επίσης δεν πειράζει που το παραπάνω περνάει άνετα για έκθεση 9χρονου με θέμα «τι θα κάνετε την άνοιξη».

(όποιος πέφτει με τα μούτρα δεν έχει παρά να τα φάει. Τα μούτρα του. Ευχή και κατάρα πουλάκια! Μην παρασυρθείτε όπως του λόγου μου, ηλιοφάνεια είναι, θα αντέξουμε…)