That can only mean one thing.And I don't know what that is...


Πέμπτη 30 Απριλίου 2009

Nαι, κάθε φορά που θα ρθω βρέχει..

Όλα ξεκίνησαν απ’ το καταραμένο καναδέζικο δημόσιο…που ούτε τη δικαιολογία του φραπέ δεν έχει..συνέχισαν με την πιο άτυχη ασυμφωνία που μπορούσε να στήσει ο χρόνος σε δύο ανθρώπους(ασυγχρονία το λένε;) κι απόψε δε μας θέλει ούτε ο καπνός. Ξέρω μωρέ ότι αύριο θα βρέχει. (Σε πάω στοίχημα και το μεταπτυχιακό σου…)Και ήπια αρκετά ώστε να μη με νοιάζει που δε θα έχω ούτε κι αυτή τη φορά ομπρέλα, αρκετά ώστε να μη θυμάμαι τι ακριβώς πάω να κάνω. Κι όσοι θυμούνται τις αφίξεις μου παρακαλώ να θυμούνται και τις αποχωρήσεις μου. Και να’χουν στο νου τους ότι ποτέ δε θα επιστρέψω με την ίδια φόρα και κάποτε να μου εξηγήσουν γιατί λείπουν απ’ την τσάντα μου κάτι χαρτιά που μου έδιναν εκείνη τη φόρα. Και να μη με κάνουν να γελάω ώστε να ξεχνάω ότι μου οφείλω να έχω λυπημένα μάτια. Και να μη μ’αφήνουν να φτάνω τόσο κοντά στο να με συγχωρώ. Και να με θυμίζουν όσα έχω να τους πω που πάντα ξεχνάω στην πορεία γιατί καμιά φορά δεν ξέρεις, πρέπει να μιλάς..και να λες τα καλά κι όχι να χτυπάς πάντα εκεί που πονάει, γιατί καμιά φορά μπορεί να λείψουν όλοι και να μην έχω να κερνάω μπισκότα απ’ το ντέφι σε κανένα. Και όσο απομακρυνόμαστε και διανυκτερεύουμε ξεχωριστά να με θυμούνται πολύ γιατί δεν ξέρω πως να περιμαζεύω όλα αυτά τα βάρη χωρίς τη μνήμη των άλλων. Και γιατί δε διανοούμαι να ξεχαστώ ούτε από το τελευταίο πεζούλι στο λιμάνι που αύριο θα στήσει κιτς πάρτι, πέρα απ’ τους γερανούς και τη σιδερένια μπάλα.
Εκεί είναι το πιο όμορφο σημείο του κόσμου κι ας μαζεύει και αιλουροειδή..πάμε.

Μετα-μετεωρολογικές προβλέψεις

Πάω στοίχημα ότι αύριο θα βρέξει...Έλα εσύ αδέρφι κι ας βρέξει...Σαν ν'ακουω την Πολυάννα από τον τάφο της..."θα κλάψει γλυκειά μου κι ο ουρανός που μας έρχεσαι για τελευταία φορά έτσι...Καλώς να ορίσεις καρδουλίνι-αδερφουλίνι"...Ανατρίχιασα!Σε περιμένουμε να γυρνοκοπήσουμε για μια ακόμη φορά!Θα ανέβαζα το "καθε φορά που θα'ρθεις βρέχει",αλλά το αιλουροειδές στο βίντεο του γιουτουμπιού με απέτρεψε...Ε απλά φαντάσου να το τραγουδάμε με τον ληξίαρχο α καπέλα(μία πιάνω,δύο αφήνω!) στο δρόμο απο βαρ σε παβ και τούμπαλιν!

Σάββατο 25 Απριλίου 2009

Τίποτα, μην ενοχλείστε. απλά, όσο είναι αυτό το πάρτι πρώτη μούρη μου θυμίζει ότι πρέπει να προσπεράσει τις άλλες προτεραιότητες. Ωχ...ψυχαναγκασμός και σε πάρτι..που ξανακούστηκε..

Σάββατο 11 Απριλίου 2009

Γιατί πάρτι κι οχι πάρτυ???

1.επειδη η αγιογδύτισσα αλλάζει πόλη για μια ακόμη φορά και δεν έρχεται στη Θεσσαλονίκη οπότε γλιτώνουμε από τη βλαμμένη παρουσία της
2.γιατι η φτώχεια θέλει καλοπέραση, όπως έλεγε κι η προγιαγιά μου
3.γιατι δεν έχουμε τίποτα καλύτερο να κάνουμε αφού ούτε φέτο θα γυρνάμε τα νησιά
4.για να αποκτήσουμε σχέσεις οργής με τη γηραιά γειτονιά
5.γιατι είναι ένας τρόπος να ανακατέψουμε παρέες που ξέρουμε εκ των προτέρων ότι δεν ταιριάζουν
6.για να αρχίσει η chaos την καριέρα της ως dj
7.για τη φασίνα της επόμενης μέρας
8.για να μάθει η αγιογδύτισσα να φτιάχνει καιπιρινια εις βάρος των στομαχιών των φίλων της
9.για να παίξουμε τετρις με μεθυσμένα πτώματα τα χαράματα
10.για να αποδείξει η αγιογδύτισσα επιτέλους σε όλους ότι έχει ταλέντο στο ντέφι
11.για να μείνουν στην αγιογδύτισσα τα άδεια μπουκάλια να τα κάνει φωτιστικά
12.γιατι κανείς δεν έχει γιορτή, γενέθλια κλπ. Βαρεθήκαμε τα κλισέ πάρτι.
13.για να κουρευτούμε εμπνευσμένα μετά την ντίρλα
14.για να αποδείξουμε ότι ΝΑΙ μάθαμε τελικά τα βήματα του τσα τσα
15.για να μιλήσουν μαλωμένοι φίλοι μεταξύ τους
16.και εν τέλει να μαλλιοτραβηχτούν και να πέσει γέλιο
17.για να συναντηθούν κυριολεκτικά τα μεγάλα (οινο)πνεύματα
18.για να υποχρεώσουμε τους μπουζουξήδες φίλους μας ν’ ακούσουν Beirut
19.για να γίνει το πρώτο παγκοσμίως μετα-παρτι
20.για να πείσουμε τους άλλους ότι κατά βάθος είμαστε χαρούμενοι άνθρωποι
21.για να το ντουμανιάσουμε και να το ευχαριστηθούμε μια τελευταία φορά πριν την απαγόρευση του καπνίσματος
22.για να βγάλουμε γαματες φωτογραφίες, να τις εκθέσουμε και να γράψουμε ένα μεταμοντέρνo κείμενο στον κατάλογο της έκθεσης
23.για να απαντήσουμε επιτέλους στο ιστορικό ερώτημα «what means kefi»;
24.γιατι η chaos έχei δισκοκηλη και δεν ξέρει για πόσο ακόμα θα μπορεί να χορεύει
25.γιατι μας αρέσουν τα λοφάκια από τσιγάρα
26.για να έχουμε λόγο να αγοράσουμε καινούρια φουστανάκια
27.για να φτιάξουμε μοχιτο σε λεκάνη. Υπό άλλες συνθήκες θα μας έλεγαν αλκοολικιές και παρανοϊκές
28.για να δούμε πως είναι σε προφίλ ένας μπάτσος στις 5 το πρωί
29.για να αναγκαστούμε από το πολύ ρεζίλεμα να ψάχνουμε σοβαρά δουλειές στο εξωτερικό και να φύγουμε επιτέλους
30. για να εκτελέσει η αγιογδύτισσα σε κοινή θέα τη χορογραφία απ’ τη σκηνή στο καφέ στο bande a part
31. για να παίξουν όλοι εν αγνοία τους σαν κομπάρσοι στην ταινία της chaos
32. για να πει η αγιογδύτισσα από κοντά σε όλους την τελευταία εφεύρεση – ατάκα «ο εγωισμός μου πέφτει κι εγώ του ρίχνω νέφτι»
33. γιατί είναι ο προτελευταίος στόχος στη λίστα της chaos και της blood με τελευταίο να κατέβουν με τα πόδια από την Τιχουάνα στη Γη του Πυρός. Άμα το κάνουν αυτό θα βρεθούν πιο κοντά στον πολυπόθητο στόχο
34. για να δημιουργήσουμε γκουρμέ ντίρλες με τσίπουρο με κρόκο απ’ την παραγωγή στην κατανάλωση
35. γιατί έχουμε και γαμώ τις playlists αλλά βαρεθήκαμε να τις ακούμε μεταξύ μας
36. για να γίνει πραγματικότητα το ρητό «στον πλανήτη happy κανείς δεν κλείνει μάτι»
37. για να πραγματοποιησούμε μια φορά έστω κάτι που σχεδιάσαμε να κάνουμε
38. για να φέρουμε σε επαφή κάτι ισπανούς φίλους με το ελληνικό μπρίο
39. για να καταλήξουμε ξημερώματα άυπνοι, πιωμένοι και πτώματα να μαλώνουμε μεταξύ μας
40. για να έχουν μεγάλη κατανάλωση τα φαρμακεία την επόμενη και ο κλάδος των φαρμακοτριφτών που πολύ εκτιμούμε
41. για να ξεπεράσουμε επιτέλους το πάρτυ του Κηλαιδόνη
42. γιατί η αγιογδύτισσα ξέρει ότι θα πεθάνει στα 52 και έχει ήδη περάσει τα μισά της χρόνια πάνω σ’ αυτή τη γη
43.για να γίνει το πρώτο πάρτυ των τριών γεωγραφικών διαμερισμάτων και των δύο θαλασσών
44.γιατί έρχονται εκλογές και δε θα τις αντέξουμε χωρίς πιοτί
45.για να μη λένε ότι στο partizan είναι καλύτερα
46.για να κάνουμε πραγματικότητα την όλη φάση στα «200 τσιγάρα»
47.για να μας συγχαίρουν για 38 χρόνια φίλοι και γνωστοί για ’κείνο το βράδυ
48. για να μας κάνει η blood τσαλίμια ακούγοντας Tom Waits
49.για να κάνει κάποιος γενναίος παντομίμα το «Υπάρχει και φιλότιμο»
50.για να πάρουμε δυνάμεις για τα επόμενα 10 χρόνια βλακείας, αφραγκείας και ντίρλας
51.για το γαμώτο!



Πέμπτη 9 Απριλίου 2009

Τρίτη 7 Απριλίου 2009

Ανάρτηση για έναν φίλο - κηδεία για μια Πολυάννα

Έτσι…πάλι αρχίζει μια εποχή, αθόρυβα. Και για λίγο, κάτι στιγμές μόνο, πολύ άπιαστες σαν από αέρα, όταν ακούγονται οι Μπεϊρούτ ή όταν πέφτουν τα παγάκια στον φραπέ, είναι σαν να ξανάρχισες κι εσύ μαζί. Χωρίς παρελθόν, χωρίς μνήμη, χωρίς υποχρεώσεις και χωρίς την ανάγκη να μάθεις απ’ τα λάθη σου. Χωρίς τίποτα. Και με όλα. Και μετά πάλι:

- Σκατά διάθεση έχω ρε συ..
- Αδυσώπητη άνοιξη πουτάνα…Μας πετάει στα μούτρα όσα δεν θέλουμε να δούμε.
- Έεετσι…Μα είναι μερικοί που λένε «θα ‘πρεπε να χαίρεσαι» και με το που το ακούω αυτό πάω αυτόματα και νιώθω το αντίθετο. Και δεν ξέρω αν φταίνε αυτοί ή εγώ.
- Εσύ. Να δεις που ακριβώς επειδή είμαστε τέτοιοι άνθρωποι δε μας συμπαθούμε…
- Είσαι απερίγραπτη.
- Είσαι κακούργος.

Τετάρτη 1 Απριλίου 2009

Τσιγάρα, μπουγάδα και νάυλον.

«Ωραία λιακάδα..» μουρμουρίζει ο ήρωας μας. Αμέσως αποφασίζει να βάλει εκείνο το ρημαδοπλυντήριο που εδώ και δέκα μέρες όλο το αναβάλλει. Αλλά καθώς κοντεύει να ξεμείνει κι από σώβρακα δεν τον παίρνει άλλο.. Ανοίγει το παλιό πλυντήριο, αντίκα της γιαγιάς, και ρίχνει ό,τι βρει μπροστά του..από μαύρα μέχρι γκρίζα δηλαδή. Κάθε μπλουζάκι και καημός, κάθε καημός και ξενύχτι, κάθε ξενύχτι και μισό ποτήρι ουίσκι στη μπλούζα (τι στο διάολο, όλοι οι σερβιτόροι τρύπια χέρια έχουν..κι όχι τίποτα άλλο, αλλά δεν είναι κι απ’ τους ανθρώπους που θα πάρουν ύφος και θ’ αρχίσουν τις παρατηρήσεις)..
«Μωρέ δε πετάω και τις κουρτίνες; σχεδόν μαύρες έγιναν..» σκέφτεται αλλά κάτι μέσα του τον κάνει να μετανιώσει, μάλλον η γκρίνια της μάνας «καλά βρε παλικάρι μου, πότε θα μάθεις να ζεις μόνος σου, όλα εγώ πρέπει να τα κάνω, κι άμα πεθάνω θα σε φάει η βρώμα, τομάρι αδιόρθωτο!» κι άλλα γλυκόλογα. Πάει να βάλει μπρος το πλυντήριο (με το τσιγάρο στο στόμα ρε γομάρι;), πέφτει το τσιγάρο μέσα (α,α, απαραίτητη διευκρίνηση, είναι απ' αυτά με την πόρτα από πάνω!), πάει αυτός να το μαζέψει, είναι όμως πολύ αργά, έχει αρχίσει ήδη η πρώτη πλύση. Κι εκεί που αρχίζει και βρίζει τον εαυτό του μια σκέψη του περνά απ’ το μυαλό: οι παλιές νοικοκυρές έβαζαν σταχτόνερο στις μπουγάδες για να λάμπουν τα ρούχα, οπότε γιατί να σκάει;
Άντε..πάει κι αυτό. Φτιάχνει έναν καφέ και χαζεύει μια επανάληψη στην tv, για πολλοστή φορά. Ξέρει όλες τις ατάκες απ’ έξω και πριν μιλήσουν καν οι ηθοποιοί ψοφάει στα γέλια. Αλλά για κακή του τύχη ακούγονται περίεργοι θόρυβοι απ’ το πλυντήριο, κάπως σαν να καταπίνει μια σαύρα ένα αιγοπρόβατο, κάπως σαν τον αχόρταγο ένα πράμα…Αμάν, κάτι μάγκωσε μέσα στο πλυντήριο. Ανοίγει το ντουλάπι με τα εργαλεία κι αρχίζει να σκαλίζει το πλυντήριο. Ένας ιμάντας λάσκαρε, δεν είναι τίποτα (ακόμα και για τον ήρωα μας που..πως να το πω…είναι και τέρμα loser..αλλά καλό παλικάρι). Φυσικά και με τα πολλά το’ φτιαξε. Και βρήκε κι ένα χαρτονόμισμα των 20 ευρώ στην πίσω τσέπη του τζιν, κολλαριστό, κολλαριστό, να μοσχοβολάει σκιπ. Κι ένα κόκκινο μπλουζάκι ξεχασμένο απ’ τις μέρες της αντίστασης να ’χει γίνει βυσσινί. «Δε βαριέσαι..θα το χαρίσω στο Γιάννη που είναι βυσσινί θύελλα..». Α, και μια κάλτσα χωρίς το ζευγάρι της. «Κι αυτή μπακούρι..» μονολογεί.
Ήρθε και η ώρα του μαλακτικού. Το οποίο φυσικά ξέχασε να αγοράσει χθες που πήγε στο σούπερ μάρκετ. Ωστόσο, θα κάνει την καρδιά του πέτρα και θα βγάλει τα ρούχα απ’ το πλυντήριο χωρίς να έχουν μαλαχθεί…Αλλά για κακή του τύχη – είπαμε, πολύ γκαντέμης λέμε – ο αποπάνω έχει απλώσει στη δεξιά μεριά απ’ τα σύρματα, ο αποκάτω στην αριστερή και η πιο αποκάτω στη μεσαία. «Κι εγώ τι να τα κάνω τα ρούχα ρε, σκουλαρίκια στ’ αφτιά;;;;» σκέφτεται. Ωστόσο, ο πολυμήχανος ήρωας μας – πολυμήχανο τον έκαναν οι πολλές γκαντεμιές, όχι η φύση – θυμάται ότι έχει ένα μεγάλο νάυλον από τότε που κάνανε κάμπινγκ με τα παιδιά και το απλώνει στο καθιστικό για να στριμώξει εκεί την απλώστρα με τα ρούχα που δε χωράει στο μπαλκόνι. Με το που βλέπει όμως το νάυλον, τον πιάνει μια μελαγχολία γιατί τώρα πια δεν πάνε κάμπινγκ, γιατί τώρα πια οι περισσότεροι φίλοι του δουλεύουν τα καλοκαίρια, ο ένας δε έχει και παιδί…Και τώρα πια η μία έχει τη μέση της, ο άλλος έχει την πλάτη του κι η άλλη έχει τον αυχένα της… «Πως καταντήσαμε έτσι…». Δεν πτοείται όμως. Όλα αυτά τα πάθανε απ’ τις πολλές ώρες ορθοστασίας στα μπαράκια, οξεία μπαρίτιδα. Σκάει κι ένα χαμόγελο απ' τα ωραία του γιατί σε τελική ανάλυση, άμα είναι να είσαι κοντά στα 30 και να είσαι ερείπιο καλύτερα να είσαι έτσι λόγω πρότερου ανέντιμου βίου.

H Πολυάννα βάζει πλυντήριο.

«Ω, τι όμορφη λιακάδα!» αναφωνεί η ηρωίδα. Κρίμα τέτοια ευκαιρία να πάει χαμένη. Αυτομάτως αποφασίζει να βάλει πλυντήριο για να εκμεταλλευτεί τον υπέρλαμπρο ήλιο. Αδειάζει τις τσέπες των ρούχων, τα γυρίζει απ’ την ανάποδη για να μην ξεθωριάσουν, τα Διαχωρίζει στις 8 αποχρώσεις του γαλάζιου, του χρώματος του ουρανού και της θάλασσας που τόσο λατρεύει και τόσες φορές την έχουν συντροφεύσει στις ονειροπολήσεις της. Αλλά αφού είναι και οικολόγα αποφασίζει να τα βάλει όλα μαζί, μαζί και κάτι λίγα ροζ πον πον ρουχαλάκια. Ε, φυσικά είναι ρομαντικιά λέμε, ακόμα και την ταραμοσαλάτα μόνο με ροζ ταραμά τη ντερλικώνει. Ωστόσο, όπως ίσως ήδη έχουμε αναφέρει, είναι ένα καθημερινό απλό κορίτσι του σήμερα που παλεύει με τις καθημερινές αντιξοότητες του να είσαι μια ευαίσθητη ψυχή και μια δυναμική ύπαρξη ταυτόχρονα, σαν να λέμε βλάχικο γλέντι με βαν Μπιούρεν στην κονσόλα. Βρίσκει το αγαπημένο της απορρυπαντικό με άρωμα σκι του βουνού (το καλοκαίρι αγοράζει το αντίστοιχο σε άρωμα σκι της θάλασσας). Μέχρι να πλυθούν τα ρούχα στο υπερσύγχρονο πλυντήριο φτιάχνει ένα καφεδάκι και χαζεύει λίγο με τις κολλητούλες της στο msn (τι λες άνθρωπε μου! Η ηρωίδα δεν έχει κολλητούς, τι την πέρασες, καμιά ρεμάλω!). Μμμμ..έφτασε η ώρα για το μαλακτικό, το καλύτερο της. Παίρνει το καζολίν απ’ το ντουλάπι. Καλά ε.. φτιάχνεται μόνο που το αναγιγνώσκει: «Συχνά η σκληρή καθημερινότητα μας εμποδίζει να εκφράζουμε αυτά που νιώθουμε μέσα μας. Γι’ αυτό λοιπόν θέλουμε οι άνθρωποι να ξεπεράσουν τις αναστολές τους, το φόβο και τις ντροπές τους και να αρχίσουν να εκφράζουν ελεύθερα τα συναισθήματά τους. Γιατί δηλαδή να μην τραγουδάτε στο μπάνιο, να μην χορεύετε στο δρόμο, ή να μην αγκαλιάζετε τους φίλους που συναντάτε...Οι ειδικοί υποστηρίζουν ότι εάν ξυπνήσουμε τις αισθήσεις μας- την αφή, την όραση, την γεύση, την όσφρηση και την ακοή - θα μπορούμε να χαλαρώνουμε πιο συχνά. Το αίσθημα που δημιουργείται όταν ακούμε το γέλιο ενός παιδιού, μυρίζουμε φρεσκοκομμένο γρασίδι ή απολαμβάνουμε το ηλιοβασίλεμα... αυτές οι εμπειρίες δημιουργούν χαμόγελα, διώχνουν τις αναστολές και κάνουν τη ζωή μας ομορφότερη». Αυτές είναι φασίνες, όχι μαλακίες.
Βγαίνει λοιπόν κι αυτή στο πεντακάθαρο μπαλκόνι της με τα πολύχρωμα λουλουδικά και ανακαλύπτει ότι μπορεί να απλώσει άνετα όπου θέλει καθώς κανείς από τους γείτονες δεν έχει βάλει μπουγάδα. «Τι τέλεια!» σκέφτεται.




Α ρε πουλάκια, χάθηκε να' χατε ένα καζολίν στο σπίτι, ν' αρχίσω να τρέχω στα μπακάλικα θέτε;;;;