Novak, Rapunzel

The sundays, Here's where the story ends

People I know, places I go, make me feel tongue-tied
I can see how people look down, they're on the inside
Heres where the story ends
People I see, weary of me showing my good side
I can see how people look down
I'm on the outside
Here's where the story ends
Ooh here's where the story ends


It's that little souvenir of a terrible year
Which makes my eyes feel sore
Oh I never should have said, the books that you read
Were all I loved you for
It's that little souvenir of a terrible year
Which makes me wonder why
And it's the memories of your shed that make me turn red
Surprise, surprise, surprise

Crazy I know, places I go
Make me feel so tired
I can see how people look down
Im on the outside
Oh here's where the story ends
Ooh here's where the story ends

It's that little souvenir of a terrible year
Which makes my eyes feel sore
And who ever would've thought the books that you brought
Were all I loved you for
Oh the devil in me said, go down to the shed
I know where I belong
But the only thing I ever really wanted to say
Was wrong, was wrong, was wrong

It's that little souvenir of a colourful year
Which makes me smile inside
So I cynically, cynically say, the world is that way
Surprise, surprise, surprise, surprise, surprise
Here's where the story ends
Ooh here's where the story ends

:(

ponaaawwww poulakiaaaa.. giatre dwse mou kati..axou to kaumeno to daxtylaki moyyyy
:(

Twenty four and there's so much more...

Neil Young- Old Man



Old man look at my life,
I'm a lot like you were.
Old man look at my life,
I'm a lot like you were.

Old man look at my life,
Twenty four
and there's so much more
Live alone in a paradise
That makes me think of two.

Love lost, such a cost,
Give me things
that don't get lost.
Like a coin that won't get tossed
Rolling home to you.

Old man take a look at my life
I'm a lot like you
I need someone to love me
the whole day through
Ah, one look in my eyes
and you can tell that's true.

Lullabies, look in your eyes,
Run around the same old town.
Doesn't mean that much to me
To mean that much to you.

I've been first and last
Look at how the time goes past.
But I'm all alone at last.
Rolling home to you.

Old man take a look at my life
I'm a lot like you
I need someone to love me
the whole day through
Ah, one look in my eyes
and you can tell that's true.

Old man look at my life,
I'm a lot like you were.
Old man look at my life,
I'm a lot like you were.

Morcheeba,Enjoy the ride

24......4 μήνες περάσανε από τον 2ο μήνα του χρόνου

24 ένα νούμερο γραμμένο στο δέρμα μου
ένα νούμερο που υποδηλώνει την κούραση των μόλις 24 χρόνων μου
ένα νούμερο να θυμίζει τόσα πολλά,
και ιδιαίτερα πράγματα αυτού του χρόνου
ένα νούμερο, ένας άνθρωπος
ένα νούμερο, μιά ζωή

πότε θα μου φέρεις κάτι το όμορφο όπως πραγματικά όμορφο φαντάζεις μέσα μου...:

Κάποτε άκουσε μια ιστορία για σφαίρες, απ’ αυτές που γυρνάνε, όχι τις άλλες που σκοτώνουν. Κι ήταν, λέει, μισές αυτές οι σφαίρες και περιπλανιόταν στο σύμπαν (σε ποιο άραγε) κι έψαχναν να βρουν το άλλο τους μισό. Και πόσο μακρινό της ακουγόταν αυτό και ξένο. Δεν ήταν δικό της αυτό το σύμπαν. Και το κοιτούσε και το πλησίαζε. Κι όταν πια έφτασε κοντά, αυτή η σφαίρα η μισή είχε κολλήσει σε μια άλλη (ποιος ξέρει από ποια έλξη παρασυρμένη) κι απ’ τη μια στιγμή στην άλλη δίπλα της έπεσε και μ’ αλυσίδα δέθηκε στο δεξί της πόδι. Κι ορίστηκε (ποιος ξέρει από ποιον) να σέρνει αιώνια αυτή τη σφαίρα, που έκπτωτη ήταν από κάποιου αλλού το σύμπαν που δεν την ήθελε πια, σαν τον θανατοποινίτη

Ένα μικρό κοριτσάκι με κοτσίδια και κορδέλες στα μαλλιά βάδιζε στην παράλια. Κι όσο έπαιρνε ο άνεμος τις κορδέλες, τόσο ένιωθε να ξεκολλάει απ’ τη γη. Και περπατούσε και δε σταματούσε αυτή, αλλά οι διαβάτες που αναρωτιόταν πού πάει το μικρό με βήμα τόσο σταθερό. Κι αυτό περπατούσε ακόμα σαν να κοιτούσε μπροστά του κάτι που κανείς άλλος δεν έβλεπε. Και αρκούσε μια στιγμή για να περάσει τη γραμμή. Δεν ήξερε ότι θα έφτανε τόσο γρήγορα. Εύκολο ήταν τελικά! Κι άνοιξε τότε την πόρτα του κόσμου, έχασε όλο του το βάρος και πέταξε μακριά. Και πού να πήγε;
Πήγε σε μια γωνιά του σύμπαντος ζεστή που όλο το χρόνο μυρίζει φρεσκοψημμένα τσουρέκια της μαμάς..που αντί για πολυκατοικίες απτα σπλάχνα της γης πετάγονταν κορδέλλες για να χει να αλλαζει .Πήγε σε μια γωνιά που είχε λαχανί και και χακί συννεφάκια αντί για αυτοκίνητα να σε κάνουν βόλτα. Πήγε σε μια γωνιά που οι δρόμοι παίζαν μουσική και όχι φασαρία .Έτσι είπε ο άνεμος σε 6 περαστικούς και σε ακόμα έναν που περνώντας κοντοστάθηκε και έστησε αυτί χλωμιάζοντας μόλις άκουσε τον προορισμό της..κι αυτοί οι έξι φτιάξαν κοτσίδες και βάλαν κορδέλλες στα μαλλιά και περίμεναν να φυσήξει ξανά κείνος ο άνεμος να τους ανεβάσει κι εκέινους στη γωνιά του μικρού.
Όσο για τον περαστικό που έστησε αυτί..εκείνον που χλώμιασε.. δεν ξέρω ακριβώς που βρήκε το λευκό και πασάλειψε τη μούρη του..ξέρω όμως πως οποιαδήποτε κι αν ήταν η πηγή τιμωρή8ηκε απ'τον αέρα.
Κι όσο για τους περαστικούς και το μικρό φωτογράφησαν τη γωνια και γύρισαν με ένα χακί σύννεφο πίσω βρήκαν μια παρόμοια γωνιά και την φτιάξαν με έπτά περαστικούς που στήσανε αυτί και χαμογελάσανε σαν άκουσαν τα σχέδια τους.

Μαζί σου μέχρι Τέλους

etsi 8elw na se kratw ap'to xeri.. na niw8w t'akrodaktyla sou ενα αέρινο άγγιγμα .. ίσα να νιώθω την παρουσία, αυτήν που διακριτικά προσφερες αυτή που ένιωθα πιο έντονη από οτιδήποτε άλλο γύρω μου ακόμα κι αν αυτό το οτιδήποτε σε κέρδιζε σε απόσταση ακόμα κι αν αυτο το οτιδήποτε ένιωθε σωματικά την αφή από τα δικά μου ακροδάκτυλα..αυτά αγγίζαν μόνο εσένα etsi 8elw na se kratw ap'to xeri..na niw8w t'akrodaktyla soy



Ανώτερα μαθηματικά : 1+1=άπειρο 2-1=μηδέν

Έτσι θέλω να νιώθω το άγγιγμα των χειλιών σου
την αίσθηση τους πάνω στο δέρμα μου..καθε χιλιοστού..κάθε γραμμής
κάθε γραμμής που μοιάζει βέλος
ένα διάνυσμα με διέυθυνση τη χώρα σου
το "σου" έγινε "μου" κι ύστερα ήρθε το "μας"
Ένα φιλί, δύο ψυχές, τέσσερα χείλη
θέλω την αίσθησή τους πάνω στο δέρμα μου

Μακάρι να μπορουσα να γίνω το νερό και να σ'αγκαλιάζω καθώς μέσα μου θα κολυμπάς...

ακούω τους χτύπους της καρδιάς σου μέσα στην πιο εκκωφαντική μα μελωδική σιωπή του βυθού..είναι ο ρυθμός που υποστηρίζει την αρμονία του σύμπαντος..κι έτσι η αγκαλιά σου γίνεται βυθός κι εσύ το υγρό στοιχείο κι εγώ όπως το είχες επιθυμήσει μέσα σου κολυμπώ.


πάντα δίπλα σου...μόνο μαζί..

κάποιο βράδυ μου χες πει πόσο αγαπάς τη θάλασσα, την γαλήνη που σου χαρίζει, την απεραντοσύνη της που αγαπάς και σου θυμίζει την δικιά σου αγάπη
κάποιο βράδυ μου χες πει πόσο αγαπάς τα παγκάκια
πόσο τα λάτρεψες από εκείνο το βράδυ που σου 'χα χαρίσει εκείνη τη στιγμή με μια πορτοκαλάδα μοιρασμένη κάτω απ'το φεγγάρι
κι έτσι σου παρήγγειλα ένα παγκάκι δικό μας και το βαλα σε κεινη την αμμουδιά,
για σενα μόνο για σένα...και για μένα
για μας, για τις νύχτες που έμμελε να 'ρθουν μα..
είμαι και θα είμαι μαζί σου μέχρι τέλους.

...βόλτα...

Ηταν δυο δάχτυλα μικρά
ήθελα τόσα λίγα
είχες μια αλλόκοσμη ματιά
είχα μια ατέλειωτη παρτίδα

Μ'επιβιβάσανε σ'ένα μαγικό χαλί
που 'χε στα κρόσσια δάκρυα κρεμασμένα
ήσουν ο καπετάνιος του εσύ
και με γυρναγες σε μονοπάτια στο φως λουσμένα

Ημουν χειμώνας μοναχός
μ'ένα καράβι βουλιαγμένο στο βλέμμα
ήταν μια άσπρη μαργαριταρένια αγκαλιά
που βάφτηκε με αίμα

SoUl On FiRe

Καλημέεεραααα....

Φόρεσε ένα φουλάρι από πεταλούδες ,μάζεψε ψηλά με ένα αστέρι τα μαλλιά, άνοιξε την πόρτα και περίμενε να περάσει το πρώτο σύννεφο για να ξεκινήσει ξανά
αλλά με 58% υγρασία πού να πάει;το κεφάλι της πήγαινε να σπάσει τα μάτια της έκλειναν κι ''Ο εραστής'' περίμενε στο κρεββάτι,ο Κινέζος λιγουρευόταν τα ζουζούνια της κι η μόνη ανθρώπινη ύπαρξη τα δυο πράσινα ανθρωπάκια,πάντα πρόθυμα για προ-πρωινές σουρρεάλ κουβέντες....Το ένα να παλευέι με το βασίλειο των ζώων στα χαρτιά και το άλλο με τον ξανθούλη σκορπιό μέσα στο κουτί...
Kαι σε μια μάχη που ο ένας έχασε, αφήνοντας τρόπαιο το σώμα του, ο άλλος τι κέρδισε; Ενα κουφάρι και καθόλου ψυχική ηρεμία. Εξαφανίζοντας τα σημάδια, η μέρα χαράζει και η άυπνη νύχτα παύει να είναι άυπνη γιατί παύει να είναι νύχτα. Με παραισθήσεις στο κορμί από το ήδη φάντασμα του εχθρού, εύχεσαι η παράλληλη μάχη του συντρόφου πουλιού με το βασίλειο των ζώων να στεφτεί με μεγαλύτερη επιτυχία από τη δική σου.

Δε θα 'θελα εδώ Θεός να επέμβει
και ας ξέρω, φως μου, πως τυφλά τον υπακούς
Σκυφτός εγώ, γονατιστός, θα του ζητούσα
να μην επέμβει στους θολούς σου δισταγμούς

Μη σε φέρει, μη σε στείλει
μη σ' αγγίξει τόσο δα
και επιτέλους αν σε στείλει
να σε στείλει εδώ ξανά

Χέρια μου αδειανά, Χριστέ !
άδεια μου αγκαλιά, Χριστέ μου !
Χέρια μου αδειανά, Χριστέ !
άδεια μου αγκαλιά

Αν και για μένα αγγελούδια δεν υπάρχουν
μόλις σε ιδώ κοντεύουν να επαληθευτούν
Αχ θα τα εσύναζα και θα τα εκλιπαρούσαμε
τις φλογίτσες τους στο πλάι σου να σταθούν

Να σου φέγγουν να βαδίζεις
εν χάριτι ομορφιάς
σαν Χριστός πάνω απ' τη λίμνη
και σε μένα να γυρνάς

Βαμμένος είμαι στην αγάπη
έτσι ήσουν πάντοτε κι εσύ
Πιστεύω σ' ένα μονοπάτι
που θα 'μαστε μαζί

Κι έτσι ας καίνε οι λαμπάδες
στα μονοπάτια στα βουνά
κι εκείνη πάντα θα επιστρέφει
κάθε στιγμή παντοτινά

"Δεν υπάρχουν άγγελοι σου λέω"

"δεν υπάρχουν άγγελοι σου λέω.." έπαιζε ένα τραγούδι στο ραδιόφωνο την ώρα που τον είδε..
αν την ρωτούσες πριν μερικά λεπτά το ίδιο θα σου έλεγε..και μετά μπήκε στο μαγαζί αυτός με δυό μεγάλα άπρα φτερά στην πλάτη και προς στιγμη χάθηκαν όλα
κι έπειτα εμφανίστηκαν ξανά μόνο που το κάθε τι εμοιαζε διαφορετικό από πριν..πιο λαμπερό ..πιο φωτεινό ..πιο όμορφο..σαν να χαν φορέσει όλα την καλή τους φορεσιά..όπως έμοιαζαν τα χωριά κι οι άνθρωποι τις Κυριακές παλιά.

Ήρθες σαν αερικό και μου ανακατεψες σκανταλιάρικα τη ζωή..μα έτσι ανακατεμένη μου άρεσε πιο πολύ
Ήρθες σαν βοριάς και δεν άφησες τίποτα όρθιο στο διάβα σου
Ήρθες σαν ένας άγγελος κι αγκάλιασες όλη τη ζωή μέσα στα λευκά φτερά σου

Μα ήταν χάρτινα φτερά κι η πρώτη βροχή ξέπλυνε τις γραμμές τους..κι ο πρώτος αέρας τα έσκισε σε κομμάτια
και το πρώτο χιόνι με βρήκε απροετοίμαστη ανάμεσα σε σκισμένα και μουτζουρωμένα χαρτιά
και πάγωσε την ζωή..εκείνη που προστάτευες..
Έπιανα τα χαρτιά και προσπαθούσα να τα συναρμολογήσω να βρω τα κομμάτια σαυτό το παζλ κι η βροχή των ματιών μου τα μουτζούρωνε ακόμα περισσότερο και τα λιωνε σε μικρά μικρά κομμάτια ..τόσο μικρά σαν κι αυτά της καρδιάς.
Κι έτσι τα μάζεψα όλα στην αγκαλιά μου..έβαλα εγώ εσένα τώρα μες την αγκαλιά μου..τονχάρτινό σου εαυτό και σέσφιξα πάνω μου μόλη τη δύναμή μου..κι έπειτα άναψα ένα σπίρτο..άναψα ένα τσιγάρο ..κι άναψα κι εσένα..εσένα που έσβησες τόσο απότομα..τόσο άδικα..τόσο γρήγορα..
Κι έμεινα να κοιτάω αυτά τα χαρτιά έτσι όπως τα γλυφε η φωτιά με το τσιγάρο στο στόμα
και με αστραπές στα μάτια ..και μες στις φλόγες έβλεπα το πρόσωπό σου κι όπως ξεχύθηκε ο λυγμός μου ξεχύθηκα και γω κατά πάνω στις φλόγες...να σώσω τί άραγε..? εσένα? μα δεν ήσουν εσύ εκέι..ένα κουβάρι από χαρτιά ήταν που χα σκαρώσει επάνω τα όνειρά μου..
κι όσο ζεσταινόμουν για τελευταία φορά από το χάρτινό σου εαυτό στα αυτιά μου αντηχούσε εκείνος ο στίχος που άκουγα όταν σε πρωταντίκρυσα ...
"δεν υπάρχουν άγγελοι σου λέω..."

Η πρωταγωνίστρια και τα λοιπά

Ένας πράσινος καναπές σε ένα δωμάτιο με τοίχους φτιαγμένους από άμμο στάχυα στα καφετιά βάζα.. σπόροι σιταριού γύρω από τα κεριά με το άρωμα κανέλας πάνω στο χαλί από αγριόχορτα πέτρες γκρι σα βότσαλα μεγάλα φτιάχνουν διαδρόμους που οδηγούν σε φωτογραφίες στον ρευστό τοίχο..φωτογραφίες δικές της φωτογραφίες με αυτήν την πρωταγωνίστρια του έργου μου και άλλους δεύτερους χαρακτήρες
"ax auta ta deutera atoma exoun ton prwto logo ta atima'' μονολογεί καθώς κοιτά ένα τέτοιο και τότε βάζω αυτό το άτομο να της ψυθιρίσει από τα ηχεία του υπολογιστή της και μέσα από την εκπομπή που ακούει ''..αυτά μπουμπούκι μου μπορεί να καθορίζουν τις κινήσεις, τα αισθήματα ,τα βλέμματα, το τι νιώθεις αλλά δεν είμαστε εμέις η πρωταγωνίστρια..''
H πρωταγωνίστριά μου είναι από ένα άλλο υλικό πολύ πιο ευγενές από αυτά που χρειάστηκαν για να φτιάξω αυτά τα δεύτερα πρόσωπα.
Κοιτάει βαθιά τη φωτογραφία που κρατά στα λευκά της δάχτυλα με αυτά τα μάτια της που γίνονται ένα με τα αγριόχορτα..νιώθεις σαν την κοιτάζεις πως το χαλί της φτιάχτηκε μια μέρα που η λύπη είχε ποτίσει κάθε κόκκο άμμου , κι η πρωταγωνίστρια είχε αγκαλιά την ίδια φωτογραφία και πράσινα ποτάμια αναβλύζανε από τα δύο της μάτια .. πλημμυρίζοντας τον χώρο..στροβιλίζοντας την μέσα του..ξεπλένοντας ότι την πόνεσε διώχνοντάς το μακρυά κι έπειτα σιγά σιγά την άφησε απαλά στον καναπέ κι αυτό υποκλίθηκε στην ομορφιά της και μαγεμένο έμεινε μια ζωή στα πόδια της ξαπλωμένο..να προφυλάσσει κάθε βήμα της.
Σε κάθε θρόισμα τάνέμου τα στάχυα τραγουδούν λικνίζοντας το εύθραυστο κορμί τους
κι αυτή τα κοιτά με μια μητρική σχεδόν αγάπη πίνοντας ακόμα μια γουλιά από το γλυκόπικρο ποτό που χει στο ποτήρι ...
ένα ποτό που μάζεψε σταγόνα τη σταγόνα του χρόνια τώρα για να μπορεί τούτη τη στιγμή να κάθεται εδώ και να το απολαμβάνει ενώ τα στάχυα της τραγουδούν
Το σώμα της μυρίζει αγριολούλουδα κονιάκ και καπνό ..κι αυτό το θυληκό άρωμα ένα άρωμα αυθεντικής εύθραστότητας και δύναμης μαζί μένει από όπου περνάει..μένει σε ότι αγγίζει σαν ευλογία, σαν δώρο μιας αληθινης πρωταγωνίστριας σε αυτά.. σε αυτούς ..
Τα μαλλιά της τα ξανθά ανεμιζουν με τη θαλασινή αύρα μισοκρύβοντας το πρόσωπό της φτιάξαν τότε..γίνονται ένα τώρα με τους τοίχους σκορπίζοντας άμμο..

απλά μπερδεμένα όμορφα κι ασημαντα

Του ζωγράφιζε μια κόκκινη καρδιά κάθε μέρα στον πίνακα
Της άφηνε μια μαργαρίτα κάθε πρωί στο θρανίο
..
Τον ξυπνούσε με μια κούπα καφέ κι ένα τραγούδι κάθε πρωί
Της έλεγε από ένα παραμύθι κάθε βράδυ
..
Τον έπαιρνε αγκαλιά και τον φιλούσε απαλά στα μάτια όταν είχε πονοκέφαλο
Την έπαιρνε αγκαλιά της χαϊδευε τα μαλλιά και της ψυθίριζε λόγια δικά τους όταν δεν ήταν καλά
..Τον αγαπούσε.




-σαγαπώ
-μη
-μα
-οχι

Νύστας εγκώμιον...

Νυστάζω αφόρητα.

Υπερβολή. Μια χαρά νυστάζω και το αντέχω, χρόνια τώρα. Νυστάζω και χωρίς να νυστάζω, έτσι που το χασμουρητό μου σημαίνει ότι και ο λόξυγγας σε ένα φυσιολογικό άνθρωπο... απολύτως τίποτε, ή έτσι νομίζω... Αν βγάλεις δε τον παράγοντα του ενοχλητικού και θεωρήσεις ότι κάποιος μπορεί να έχει λόξυγγα όλη μέρα, κάθε μέρα και να μην τον ενοχλεί, τότε μπορείς να πεις ότι ο άνθρωπος αυτός είναι το αντιστοιχό μου στην κατηγορία λόξυγγας.

Άσκοπος παραλληλισμός.

Λοιπόν, θεωρώ ότι η νύστα είναι ωραίο πράγμα. Γι' αυτόν που την κατέχει. Κι ειδικά αν την κατέχεις ΚΑΑΑΑΛΛΛΛΑΑΑΑΑ, αν μπορείς να την αντέξεις, αν ξέρεις ότι ο ύπνος δεν μπορεί να την επηρεάσει και αν γι'αυτό το λόγο δεν ανυπομονείς να την εξαλείψεις μόλις σε βρίσκει, αν δε νιώθεις ενοχές γι'αυτήν, γιατί έτσι κι αλλιώς δεν είναι αυτή που σε εμποδίζει. Μπορείς να απολαύσεις αυτά που σου προσφέρει σε αντάλλαγμα για την ορθολογική "διαύγεια πνεύματος", μπορεί το μυαλό σου να είναι αχαλίνωτο με τη δικαιολογία της προ-ονειρικής φάσης της οποίας είναι μόνιμος κάτοικος, η φαντασία οργιάζει, τα συναισθήματα διογκώνονται, όλα φαίνονται ομιχλώδη μέσα απο τα υγρά απ΄το χασμουρητό μάτια, επιτρέποντας θαυμαστά πράγματα να συμβούν, όσο εσύ δε βλέπεις καθαρά. Παραδείγματος χάρη, μέρες εξαφανίζονται για εκεί που πανε όλα τα χαμένα πράγματα, όλες οι ενδείξεις για όλα τα γεγονότα που συνέβησαν ή θα συμβούν μπορούν τόσο εύκολα να αγνοηθούν απο το πρώτο πλάνο, αφηνοντάς σου μόνο μια απαραίτητη αίσθηση που θα χρειαζόσουν χρόνια ωριμότητας για να αποκτήσεις, την αίσθηση του: "Ξέρω, αλλά αφήστε με τώρα, νυστάζω."

Ανευθυνότητα. Ποιος είπε ότι τα ωραία πράγματα είναι μόνο καλά;

Προσωπικά ή, για την ακρίβεια, εγωιστικά, η νύστα δε μου στέρησε ποτέ τίποτα. Η νύστα, εξάλλου, είναι σύμπτωμα και όχι αιτία. Κι αν όλες οι αιτίες κάποτε εξαλειφθούν, παρακαλώ, αφήστε μου το σύμπτωμα.

Το εγκώμιο, που λίγο έλειψε να μετατραπεί σε επιστημονική πραγματεία, κλείνει με μερικά "νανουρίσματα"/ύμνους στην νύστα... (χωρίς ουδεμία σταγόνα ειρωνίας) μπορεί και να μην είναι, ιδέα δεν έχω απο αυτά, αλλά αρέσουν στη δικιά μου νύστα και όχι μόνο, οπότε τα λόγια είναι περιττά...

Eντός Θέματος (γιατί έχουμε θέματα λέμε...)

Οut of time man- Mano Negra... Αφιερωμένο στα indie/alternative trendy /funky/fuckit πουλάκια που αναζητούν τον χαμένο χρόνο... (ε ναι, λοιπόν, κι ο Προυστ ήταν ένας από μας!)

Αγαπητό μου ημερολόγιο...

σήμερα Τρίτη 13 Ιουνίου 2008, πέρασα μίας άκρως εποικοδομητική μέρα με χάσιμο στο διάστημα,με μια επίσκεψη αξίας 26 ευρω στο σούπερ,με μια κουβέντα μ'έναν φίλο,με κοτοπουλάκια τηγανιτά,με επιδιόρθωση του χαλασμένου μου ψυγείου που εξαιτίας του γέμισε όλο το σπίτι νερά,με διαδικτυακή περιπλάνηση,με διάβασμα ολίγων λεπτών,με copy-paste για τις εργασίες,με πανηγύρι για την ξεφτίλα των Γάλλων στο euro και λέω να την τελειώσω με μια δραπέτευση στη χώρα του ποτέ μόνη,όμως,αφού ο peter pan της ζωής μου είμαι'γω...μπουαχαχαχαχαχα

Ενας ουρανός αλμυρός πάνω από μια μωβ θάλασσα

Ξαναφορώ το νεραιδοσκονισμένο μου φουστάνι .. μπαίνω ήσυχα στον κήπο σου και γεμιζω τις τσέπες μου με άνθη γαρδένιας
Τώρα είμαι έτοιμη να γυρίσω στην θάλασσα, να ξεκινήσω καινούρια ταξίδια. Κατεβαίνω προς την ακρογυαλιά τούτη τη ιδιαίτερη στιγμή
που η μέρα χαιδεύει με τα κόκκινα φουστάνια της το μπλε βελούδινο μάγουλο
της νύχτας και βάφουν μωβ τη θάλασσα έτσι όπως πέφτουν ανάμικτα μέσα της οι ψίθυροί τους και τ'αγγίγματα..
κι ο ήλιος τυλίγεται μέσα σε σύννεφο ξαπλώνοντας σ'ένα βουνό για νάπολάυσει εκείνο το ολοστρόγγυλο χλωμό πρόσωπο της σελήνης που ξεπροβάλει δειλά.. ζαβολιάρικες χρυσές ηλιαχτίδες ξεγλυστρούν απ'το σύννεφο αρπάζουν
ασημί κλωστές από το στεφανάκι που φορεί στο κεφάλι η σελήνη
και μετά από ένα ξέφρενο χωρό κουλουριάζονται πάνω σε κολώνες ,δίπλα στη θάλασσα ,πάνω σε σπίτια και γεμίζουν την πόλη ασημί και χρυσά λαμπάκια..
Τούτη την ιδιαίτερη στιγμή κατεβαίνω στην ακρογυαλιά,
βουτάω τα πόδια μου στ'αλμυρά μωβ νερά βυθίζω τα χέρια μου στην άμμο και γεμίζω τις χούφτες μου κι ύστερα..ανοίγω σιγά σιγά τα δάχτυλα αφήνωντας τους κόκκους της να κυλήσουν αργά σαν διαμαντάκια ενώ τα μάτια μου δεν χορταίνουν να κοιτούν αυτή την ομορφιά που ξετυλίσεται μπροστά μου και τα ανοίγω διάπλατα για να μαζέψω όσο το δυνατόν περισσότερα ψιθυρίσματα περισσότερ αγκαλιάσματα περισσότερο μωβ περισσότερες ασημένιες κλωστές και χλωμά στρογγυλά πρόσωπα περισσότερες ηλιαχτίδες άρπαγες περισσότερα περισσότερα..για να ρθω να στα ψιθυρίσω και να δω το πρόσωπο σου να λάμπει όπως λάμπει το δικό μου τούτη τη στιγμή
Κι έρχεται η νύχτα ..με πλούσια αριστοκρατικά μπλε πέπλα φέρνοντας βόλτες νωχελικά με ένα ποτήρι μαρτίνι στο χέρι σε ένα βελούδινο σκηνικό γεμάτο ακριβά σκούρα μπλε υφάσματα όλων των ειδών και με τα μαύρα μάτια της τα υγρά που κοιτάν κατευθείαν μέσα στη ψυχή σου.
Ένα σκηνικό θεατρικό που ανεβαίνει κάθε βράδυ ένα σκηνικό μεγαλόπρεπο όπως αρμόζει σε αυτήν την πρωταγωνίστρια..σαυτην, τον ορισμό του θηλυκού που ποιόν δεν γοητεύει ..που ότι ακουμπά στα πέπλα της κι ότι αγγίζουν τα μακρυά της δάχτυλα μέσα απ'τα γάντια της γίνεται μαγικό και παίρνει μια θέση στα όμορφα παραμύθια που αφηγείται..
Και κάθε νύχτα έρχομαι έξω απ'το παραθύρι σου με ένα πουγκί γεμάτο γιασεμιά απ'τον κήπο μου και τ'αδειάζω στην αγκαλιά μου και κάθομαι και κρυφακούω τα παράπονα που κάνεις στον ουρανό και μαζεύω μία μία τις διάφανες αλμυρές σταγόνες που πέφτουν απ'τα μάτια σου και τις βάζω στο πουγκί..και σαν γαληνέψεις και σε πάρει ο μορφέας στις αγκάλες του, αφήνω τα γιασεμιά στο περβάζι σου και παίρνω τον δρόμο του γυρισμού σπέρνοντας στον ουρανό τη διάφανη αλμύρα σου να φωτίζει το δρόμο μου και το δρόμο κάθε διαβάτη..

MSNΙΚΑ ΣΟΥΡΕΑΛ...

chaos says:
ki egw elga pou eisai
blood says:
ase
blood says:
molis exasa mia mera
chaos says:
pou phge kale?
blood says:
den kserw
chaos says:
twra to katalaves?
blood says:
molis
chaos says:
pws to katalaves?
blood says:
nomiza oti einai pempti kai ksafnika akouw apo ti krevtamara pou evlepe i mama mou tileorasi tin nikolouli
blood says:
kai sokaristika
chaos says:
egw eimai xeirotera
chaos says:
giati th mera san mera den mporw na pw oti thn exasa
chaos says:
thn paleuw akoma
chaos says:
alla nomiza oti htan trith
chaos says:
kai mou pan na paiksw eurolotto
blood says:
aa
chaos says:
kai lew re paidia paraskeuh de ginetai auto?
chaos says:
chaos says:
e ki apo to ufos katalava oti kati den phgaine kala
chaos says:
telika den epaiksa eurolotto
chaos says:
as ta paroun alloi ta lefta
chaos says:
emeis exoume aisthhmata
blood says:
de pame kala
says:
ki en tw metaksy tha eprepe na to katalavw giati i skonismenh mou eixe pei oti edine paraskevi
blood says:
alla lew mporei na dinei kai avrio
chaos says:
kai lew glistrhse
chaos says:
h mera
blood says:
a na mpravo
blood says:
to xoume kapsei entelws
blood says:
krima giati perimenw ena demataki kai elega entaksei den irthe simera tha erthei avrio
blood says:
kai telika pws perases tin trith sou?
η απάντηση στο επόμενο ποστ...

ΝΤΡΟΠΗΗΗΗ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

ΝΤΡΟΠΗ, ΜΟΝΟ ΑΥΤΟ ΕΧΩ ΝΑ ΠΩ...ΝΑ ΛΕΙΠΩ ΕΓΩ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΙΖΕΤΕ ΜΠΙΡΙΜΠΑ....ΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥ...ΚΙ ΕΓΩ ΤΡΩΩ ΤΑ ΤΕΛΕΙΑ ΚΟΤΟΠΟΥΛΑΚΙΑ ΜΟΥ ΜΕ CHAOSAUCE ΕΤΣΙ ΓΙΑ ΝΑ ΖΟΥΛΕΥΤΕ....ΚΙ ΟΛΟ ΘΑ ΠΑΙΖΟΥΜΕ ΜΠΙΡΙΜΠΑ ΜΠΙΡΙΜΠΑ ΜΠΙΡΙΜΠΑ ΦΩΝΑΖΟΝΤΑΣ ΑΡΙΜΠΑ ΑΡΙΜΠΑ ΑΡΙΜΠΑ!!!!!!!!!!!!!ΑΝΤΕ ΝΑ ΞΑΝΑΜΠΙΡΙΜΠΑΝΤΑΜΩΣΟΥΜΕ ΠΟΥΛΑΚΙΑ ΜΟΥ.......

Avalanche-Leonard Cohen

Well I stepped into an avalanche,
It covered up my soul;
When I am not this hunchback that you see,
I sleep beneath the golden hill.
You who wish to conquer pain,
You must learn, learn to serve me well.

You strike my side by accident
As you go down for your gold.
The cripple here that you clothe and feed
Is neither starved nor cold;
He does not ask for your company,
Not at the centre, the centre of the world.

When I am on a pedestal,
You did not raise me there.
Your laws do not compel me
To kneel grotesque and bare.
I myself am the pedestal
For this ugly hump at which you stare.

You who wish to conquer pain,
You must learn what makes me kind;
The crumbs of love that you offer me,
Theyre the crumbs Ive left behind.
Your pain is no credential here,
Its just the shadow, shadow of my wound.

I have begun to long for you,
I who have no greed;
I have begun to ask for you,
I who have no need.
You say youve gone away from me,
But I can feel you when you breathe.

Do not dress in those rags for me,
I know you are not poor;
You dont love me quite so fiercely now
When you know that you are not sure,
It is your turn, beloved,
It is your flesh that I wear.

Όταν ο Nick μου τίναξε τα μυαλά στον αέρα!

Θεσσαλονίκη, 06/06/2008

"Eurydice's eyes popped from their sockets
And her tongue burst through her throat"

Kαι ποιος δεν ένιωσε έτσι εκείνη τη μοιραία βραδιά! Ακόμα προσπαθώ να ξεσφηνώσω τη γλώσσα μου και έχω δέσει φιόγκο τα μάτια μου πάνω στο κεφάλι μου. Κι όμως η αδρεναλίνη εξακολουθεί να βρίσκεται σε επίπεδα κόκκινου συναγερμού παρόλη την άβολη κατάσταση στην οποιά έχω περιέλθει.
Αχ, ο πόνος είναι μεγάλος, η ζωή είναι άδικη, κύριες και κύριοι. Γιατί να μην μπορώ να πηγαίνω σε τέτοιες συναυλίες κάθε βράδυ??? Εεεε?
Ευτυχώς που υπάρχει το ίντερνετ και παρηγοριόμαστε για κανα δυο χρονάκια...
Απολαύστε!

Νομίζω πως ακούω
τον ήχο της φωνής σου
κάποτε χόρευα μαζί σου
κάτω απ' τον ήλιο τέτοιο φως,

θυμάμαι πώς κοιτούσες,πώς,
μού 'λεγες πάρε με μαζί σου.

Νομίζω πως ακούω
φωνές από τ' αστέρια
περάσαν τόσα καλοκαίρια
χωρίς να καταλάβω πώς
ανατινάζεται το φως
τις Κυριακές τα μεσημέρια
πάρε με μαζί σου.

Θέλω να ζήσω στ' αλήθεια έστω μια φορά
να ταξιδέψω στ' αλήθεια έστω μια φορά
να δω στα μάτια την τίγρη που όλο με κοιτά
μέσα απ' τα φώτα αυτής της πόλης που σκοτώνει για λεφτά
που με σκοτώνει από αγάπη όπως με σφίγγει όταν ξυπνάει
ύστερα κλαίει μ' αγκαλιάζει και μου λέει
πάρε με μαζί σου

Πάρε με στη χώρα που χορεύουν όλοι, όλη μέρα

τα λόγια είναι περιττά

Ηello αγάπες...Όπως βλέπω,κανένα πουλάκι δεν εμφανίζεται...Ερήμωσε ο τόπος...Τώρα που ξανάρθα στην ξενιτειά ελπίζω να επανακάμψουμε...Ο καιρός είναι τέλειος,τουλάχιστον εδώ που είμαι εγώ,αλλά οι διαθέσεις όλων πολύ πεσμένες.Κάτι πρέπει να γίνει...Να ενώσουμε τις δυνάμεις μπας και γυρίσει ο τροχός....

ΣΑ ΔΕΝ ΝΤΡΕΠΟΜΑΣΤΕ...ΜΟΝΟ ΑΥΤΟ ΕΧΩ ΝΑ ΠΩ ΠΟΥΛΑΚΙΑ ΜΟΥ...ΤΟ'ΧΟΥΜΕ ΠΑΡΑΤΗΣΕΙ ΤΟ ΣΠΟΡ ΤΕΛΕΙΩΣ...ΠΑΕΙ Η ΦΩΛΙΑ ΜΑΣ...ΡΗΜΑΞΕ...ΑΝΤΕ ΑΣ ΚΟΥΝΗΘΟΥΜΕ ΛΙΓΟ...ΔΥΣΚΟΛΟΙ ΚΑΙΡΟΙ ΑΓΑΠΗΤΕΣ ΜΟΥ...