Διότι το βρίσκω πολύ δύσκολο να σχολιάσω τις δύο από τις τρείς τελευταίες αναρτησεις, θεώρησα σκόπιμο να παραθέσω ένα μουσικό βίντεο ως σχόλιο σ'αυτές και συνάμα νέα ανάρτηση, για να κανω και το κομμάτι μου. Και δραττομαι της ευκαιρίας, να το αφιερώσω και στην προσφάτως εορτάζουσα νεραϊδοσκονισμένη. Αγνοήστε τον μουσάτο κύριο της αρχής και την γλώσσα που χρησιμοποίησα. Ενίοτε παραλογίζομαι.

26

Ειχα ενα σπίτι με δυο βουκαμβιλιες στην είσοδο που μου ζωγραφιζαν φουξια χαμογελα καθε πρωι. Αυτο είναι αρκετο για να καταλαβεις. Το εσωτερικό του το ξερεις, μαζι το φτιαξαμε.. δεν θα στο αναλυσω, αν και μπαινω σ'αυτον τον πειρασμο..μπας και καταλαβεις.
Δυο μελισσες ήταν τα φιλαρακια μας.
Γυρισα ξανα στο σπίτι. Εβαλα στην πορτα το κλειδι μα δεν γυριζε.. δεν ξερω αν εφταιγε η πορτα η το κλειδι, το θεμα ειναι οτι δεν μπορουσα να κανω την δουλεια μου.
Σαν ταχυδακτυλουργος εβγαλα δυο μαντιλια απ΄τις ακρες των ματιων, μα το κλειδι δεν γυρναγε.






Γιατι αφησες την καγκελοπορτα ανοιχτη κι εβαλες
μεσα τον βορια ?
Μου ξηλωσε τις βουκαμβιλιες κι εκανε σκονη τα ευθραυστα ανθη τους.
Και δεν προλαβα να δω ουτε τον τελευταιο μωβ χορο τους.

Μου θυμίζεις εκείνη την ηλικία των είκοσι που είναι λες και θα κρατήσει για πάντα κι αυτό το πάντα μοιάζει τόσο μεγάλο και δύσκολο να το διαχειριστείς κι όμως το φυλάς στο χέρι και πας όπου είναι να πας χωρίς να ξέρεις που θα είσαι αύριο κι αν υπάρχει μεθαύριο. μου θυμίζεις εκείνη την ηλικία που δεν κουράστηκες ακόμα να μοιάζεις παράξενος στους άλλους κι αυτοί οι άλλοι είναι όλος ο υπόλοιπος κόσμος που δε σε πιστεύει, οι άλλοι οι ξεπερασμένοι κι οι μίζεροι που λυπόμαστε και που όταν και άμα ποτέ μεγαλώσουμε δε θέλουμε να τους μοιάσουμε. μου θυμίζεις ακόμα πως είναι όταν αγαπάς να κάνεις εκείνες τις παιδιάστικες κινήσεις που έχουν ξεχάσει πια τα χέρια μου να σχηματίζουν και να σκας χαμόγελα βαθιά απ' τα μάτια, που να ζουν όσο μια πεταλούδα και να τα αναγνωρίζουν λίγοι, εκείνοι οι τρελαμένοι για ζωή. Τότε που ακόμα αντέχαμε να πάμε απ' τον ανάποδο δρόμο και σέρναμε μαζί κι όλα τα λάθη μας. Τα λάθη που δικαιούσαι να κάνεις και θα ξανακάνεις με το απεριόριστο που σου δίνει ο χρόνος. Και που τα χρεωθήκαμε για μια ζωή κι από τότε ένα ποτήρι απ' ότι πίνουμε είναι πάντα για να ξεχρεώσουμε. Τότε που είχαμε κλείσει ένα παγκάκι για τα αιώνια είκοσι και μέναμε στο σπίτι με τους νεκρούς και τους αγέννητους, μια ανάσα απ' το κέντρο της δημιουργίας, ένα τσιγάρο δρόμο απ' το μυστικό. Και δε σου λέει ποτέ κανείς ότι αυτό το σπίτι το νοικιάζεις για ένα μικρό μικρό διάστημα και το παγκάκι θα στο πάρουν άλλοι, πιο νέοι, πιο επαναστάτες, πιο θλιμμένοι. Και το μυστικό θα μένει πάντα κλειδωμένο σ' εκείνη την ηλικία. Και σ' αγαπάω που πιστεύεις ότι δεν καταλήγουν όλοι οι άνθρωποι ίδιοι. Και μετά μ' αγαπάω και μένα λίγο αφού ακόμα αντέχω και παίζω με τις πιθανότητες όλων. Κι όσο σου δίνω ελπίδες να ξεφύγεις απ' το σωρό τόσο μου δίνω κι εμένα. Γιατί το μόνο που έμεινε από τότε είναι ο φόβος των άλλων, να μη γίνουμε σαν αυτούς. Εμείς είμαστε πάντα με τους αλλού, ποτέ με τους άλλους. Αλλά επειδή δεν ελπίζω κάθε μέρα, είναι φορές που το 'χω ξαναδεί το έργο και τότε κλείνω τα μάτια να μη σε δω που θ' αργοσβήνεις στο πανί, να μη σε δω να χάνεις. Γιατί ακόμα ελπίζεις. Προχθές ένα παιδί είπε πως δεν είμαι και πολύ συμπαθητική. Και λίγες μέρες πριν ένα άλλο παιδί με ρώτησε αν θυμάμαι τότε που ήμασταν πειρατές. Κι εγώ σε θυμήθηκα, του είπα ναι, του έφτιαξα μια περίεργη ιστορία και πήρα το ένα μου μάτι και το πλοίο της γραμμής και γύρισα. Για να σε δω να μη μεγαλώνεις.