That can only mean one thing.And I don't know what that is...


Σάββατο 21 Νοεμβρίου 2009

Κάποιοι μένουν σε τόπους που ο ήλιος δύει πιο αργά, παίζουν με τα δάχτυλα την άμμο και χάνουν τον προσανατολισμό τους το πρωί μετά τις αμμοθύελλες .Έχουν στις τσέπες τους μολύβια και νήμα κόκκινο για το γυρισμό στο σπίτι. Κάποιοι άλλοι έχουν σπίτια και διευθύνσεις και καθαρά παπούτσια και δεν έχουν ανάγκη από κανένα νήμα. Και κανείς δεν τους ψάχνει με αγωνία,και κανέναν δεν ψάχνουν, έχουν κάποια έδρα και την ίδια θέα απ' το παράθυρο. Και κάποιοι άλλοι είναι σαν χρώματα φτηνά που κανένας ζωγράφος δε θέλει να απλώσει με τα δάχτυλα στους καμβάδες του γιατί μένουν τ' αποτυπώματα πάνω του κι όχι στο χαρτί. Και λερώνουν. Εσωτερικοί μετανάστες που λερώνουν την ανατολή του ήλιου. Κι άλλοι, καθισμένοι σε μια πέτρα, περιμένουνε μια Κυριακή ή ένα καλοκαίρι. Πάνε χρόνια απ' την τελευταία Κυριακή που θυμάμαι.Είχε στρωμένο τραπέζι μ' απομεινάρια από κρασί και ψωμί και παιδιά να παίζουν με τα ψίχουλα και να νιώθουν ότι κάτι λείπει. Η περιπέτεια. Κι όταν μετά ήρθε μια μεγάλη περιπέτεια, ντύθηκαν πειρατές και ναυάγησαν. Και πως να επιστρέψουν στην κρεμασμένη απ' την άκρη του ορίζοντα πόλη για να διηγηθούν τις ιστορίες τους στους ανθρώπους; Να πουν πως έχασαν το παιχνίδι που οι ίδιοι έστησαν; Κανείς δεν καταλαβαίνει τους ξενιτεμένους άμα επιστρέφουν, έχουν κάποια απόσταση στα μάτια. Κι έτσι, οι άνθρωποι ξανάφυγαν για την περιπέτεια κυνηγώντας το καλοκαίρι. Άφησαν αποτύπωμα μα το άφησαν στην άμμο. Και το πήρε ο χρόνος. Και τώρα πια όσοι αγαπιούνται πολύ ανάβουν ένα αστέρι στον ουρανό να δώσει σήμα στα υπόλοιπα να ανάψουν κι εκείνα για να μας σκεπάζει η χαρά μας κι η λύπη μας. Και να μη χρειάζεται πια να μιλάει κανείς για τα τετριμμένα. Γι αυτό ο ουρανός είναι τόσο όμορφος. Έχουμε στείλει εκεί πάνω τις ζωές μας.
Κι εκείνους που κυνηγούν να φτάσουν το φεγγάρι δεν τους κατάλαβα ποτέ. Πρέπει να μένουν μυστικά τα μυστικά και αδιάνητες οι αποστάσεις. Και να είναι όλα βαλμένα με τάξη στην αταξία του κόσμου.