Έψαχνε για χρόνια τη χώρα του ποτέ και κατέστρωνε σχέδια για τον πιο γρήγορο δρόμο προς τα κει. Μετά κι αφού ξοδεύτηκε κάθε καμένο κύτταρο κατάλαβε ότι εκεί ζούσε. Γι’ αυτό δεν την είχε κανένας χάρτης. Και μετά ήρθανε χρόνια που κράτησαν λίγες στιγμές. Και στιγμές που ήθελε να κρατήσουν χρόνια αλλά ψόφησαν μέσα στο τασάκι. «αν ποτέ πεθάνω (από ιατρικής άποψης) το τασάκι αυτό είναι ο κόσμος που άφησα πίσω» σκέφτηκε ένα χάραμα πάνω σ’ ένα ύψωμα που ένας άνθρωπος που αγαπούσε είχε ονομάσει 33, δε μάθαμε ποτέ γιατί. Κι έμεινε εκεί, οι άνθρωποι ήταν περαστικοί και τους χάζευε όπως χαζεύεις όλες τις φυλές των ανθρώπων μπροστά σε μια στάση λεωφορείου. Εκεί, και περνούσαν οι άνθρωποι, σταματούσαν, έκανε μαζί τους ένα τσιγάρο, καμιά φορά διαρκούσε πιο πολύ απ’ όσο άντεχε κι έπρεπε να διαλέξει, γιατί έτσι μεγαλώνουμε, διαλέγοντας. Αλλά δεν έλεγε να διαλέξει με τίποτα… «όταν διαλέγεις αφήνεις πάντα κάτι πίσω για να κερδίσεις κάτι άγνωστο» είχε ακούσει ένα βράδυ από μια φωνή διστακτική. Και δεν πείστηκε. Εκεί, με το ένα χέρι να κλείνει τη μύτη και το άλλο να κρατάει το κεφάλι κάτω από τον ανύπαρκτο βυθό. Και φοβόταν όχι να βγει στην επιφάνεια αλλά ν’ ανοίξει τα βρεγμένα μάτια, να δει όσους νοιάζεται. «αν καταλάβεις ποτέ ότι με νοιάζει, χτύπα με γερά να συνέλθω». Μόνο τα παιδιά δεν τα νοιάζει τίποτα, τουλάχιστον συνειδητά. Κι αγαπάνε όλα έναν μυστήριο τύπο που ένα μεσημέρι φοβέριζε το βουνό να μην πέσει και μας πλακώσει γιατί είμαστε νέοι και δε μας άξιζε λέει. Το ‘βουνό’. Όχι το βουνό.
« ζωντανοί μέχρι τα μπούνια φίλε μου. Που είναι τα μπούνια; Γιατί ρωτάς; Να τα βρω στο χάρτη. Άστο, είναι μακριά. Δε θα φτάσουμε ποτέ δηλαδή;»
Αν είχαμε μαζέψει όλες αυτές τις στιχομυθίες θα είχαμε φτιάξει έπος.
