Είδα στον ύπνο μου ότι ισορροπούσα στα σπασμένα μαρμάρινα σκαλοπάτια του Ζενίτ κι ήταν νύχτα βαθιά. Και δεν ήθελα να προχωρήσω πάνω, ούτε να κατέβω. Και τα κοιτούσα λες κι είχαν μάτια και μου ανταπέδιδαν πικραμένα βλέμματα που ’χα καιρό να πιάσω στον αέρα.
Κάποιος παλιά μ’ είχε ρωτήσει άμα ξέρω να διαβάζω τους αέρηδες. Νόμιζα ότι ήξερα κι είπα ναι. Αλλά ήταν των αλλονών τα μάτια, όσων θέλουν να φεύγουν ακόμα κι αν περνάνε όμορφα εκεί που βρίσκονται. Των αλλονών τα μάτια που με μπέρδευαν και τα ’έβλεπα τις νύχτες γι’ αστέρια σ’ ένα χωριό χωρίς φωταψίες κι αυτοκίνητα που είχα ξεμείνει για δουλειά έναν Αύγουστο. Με είχαν μπερδέψει γιατί είχα να δω χρόνια ουρανό χωρίς κόκκινες αποχρώσεις και αντανακλάσεις προβολέων, χωρίς τα απομεινάρια του πολιτισμού μας.
Αυτά λοιπόν τα πικραμένα βλέμματα ποτέ δεν ήξερα πώς να τα διαχειριστώ, τα συμπίεζα, τους έλεγα κοφτές, ξεψυχισμένες φράσεις σαν να παίζουμε σε ταινία και μαλακίες, να φύγουν από πάνω μου, να πάνε να θαλασσωθούν μήπως καθώς θα πνίγονται βρούνε τις λύσεις. Κάποτε κατάλαβα πως είχα ταλέντο ν’ ακούω τα μάτια και να κάνω πως δεν τους δίνω σημασία για να μπορέσουν πιο εύκολα ν’ απαγκιστρωθούν από μένα κι απ’ το πρόβλημα. Και πετύχαινε. Χωρίς τελικά να βρίσκει ο καθένας τη λύση του εξαιτίας μου ή εξαιτίας του. Ερχόταν μόνες τους οι λύσεις, έφτανε το πλήρωμα του χρόνου μάλλον. Και μετά τα πικραμένα βλέμματα με κοιτούσαν στα μάτια και κάτι έλεγαν αλλά μόνο τα φωνήεντα έπιανα. Τα σύμφωνα πρέπει να’ ναι πιο δύσκολα…Κι απ’ τα φωνήεντα κάποια άκρη έβγαζα, κάτι σαν που να λέει ότι άμα η χαρά είναι πολλή εγώ δεν μπορούσα να την αντέξω, ούτε να τη διαχειριστώ. Γι’ αυτό όποτε είχανε χαρά δε μπορούσα να βρω εύστοχα λόγια κι έμενα να ψάχνω ένα χαμόγελο πάνω μου.
Αλλά μια μέρα που η παλιά μου πόλη έμοιαζε να αιωρείται γιατί στην άκρη της παραλίας ο ουρανός και η θάλασσα δεν ξεχώριζαν, κι ούτε φαινόταν τίποτα ικανό να τη συγκρατήσει, είχα πει «έχω μια λύπη» και δε θυμάμαι σε ποιόν το είχα πει, ούτε τι εννοούσα τότε. Αλλά σα να κατάλαβα όσους «είχαν μια χαρά» γιατί τα μάτια μου είχαν πάρει τα βλέμματά τους. Και κάπως αρχίσαμε να μοιάζουμε. Και μετά πάψαμε να καταλαβαινόμαστε όπως παλιά. Βρήκαμε έναν τρόπο κάπως στεγνό, χωρίς αυτή την καθημερινή ποίηση που κάποιοι την έλεγαν βλακεία (δεν τους αδικώ, είναι η άλλη όψη του νομίσματος…), χωρίς να θυμάμαι τις μέρες που διέσχιζα, μόνο αυτές που περνούσαν από πάνω μου.
(Αυτό με τη μνήμη πρέπει να το σώσω κάπως. Γιατί ούτε και τώρα θυμάμαι τι ήθελα να πω. Μόνο τα σκαλοπάτια του Ζενίτ θυμάμαι.)
Κάποιος παλιά μ’ είχε ρωτήσει άμα ξέρω να διαβάζω τους αέρηδες. Νόμιζα ότι ήξερα κι είπα ναι. Αλλά ήταν των αλλονών τα μάτια, όσων θέλουν να φεύγουν ακόμα κι αν περνάνε όμορφα εκεί που βρίσκονται. Των αλλονών τα μάτια που με μπέρδευαν και τα ’έβλεπα τις νύχτες γι’ αστέρια σ’ ένα χωριό χωρίς φωταψίες κι αυτοκίνητα που είχα ξεμείνει για δουλειά έναν Αύγουστο. Με είχαν μπερδέψει γιατί είχα να δω χρόνια ουρανό χωρίς κόκκινες αποχρώσεις και αντανακλάσεις προβολέων, χωρίς τα απομεινάρια του πολιτισμού μας.
Αυτά λοιπόν τα πικραμένα βλέμματα ποτέ δεν ήξερα πώς να τα διαχειριστώ, τα συμπίεζα, τους έλεγα κοφτές, ξεψυχισμένες φράσεις σαν να παίζουμε σε ταινία και μαλακίες, να φύγουν από πάνω μου, να πάνε να θαλασσωθούν μήπως καθώς θα πνίγονται βρούνε τις λύσεις. Κάποτε κατάλαβα πως είχα ταλέντο ν’ ακούω τα μάτια και να κάνω πως δεν τους δίνω σημασία για να μπορέσουν πιο εύκολα ν’ απαγκιστρωθούν από μένα κι απ’ το πρόβλημα. Και πετύχαινε. Χωρίς τελικά να βρίσκει ο καθένας τη λύση του εξαιτίας μου ή εξαιτίας του. Ερχόταν μόνες τους οι λύσεις, έφτανε το πλήρωμα του χρόνου μάλλον. Και μετά τα πικραμένα βλέμματα με κοιτούσαν στα μάτια και κάτι έλεγαν αλλά μόνο τα φωνήεντα έπιανα. Τα σύμφωνα πρέπει να’ ναι πιο δύσκολα…Κι απ’ τα φωνήεντα κάποια άκρη έβγαζα, κάτι σαν που να λέει ότι άμα η χαρά είναι πολλή εγώ δεν μπορούσα να την αντέξω, ούτε να τη διαχειριστώ. Γι’ αυτό όποτε είχανε χαρά δε μπορούσα να βρω εύστοχα λόγια κι έμενα να ψάχνω ένα χαμόγελο πάνω μου.
Αλλά μια μέρα που η παλιά μου πόλη έμοιαζε να αιωρείται γιατί στην άκρη της παραλίας ο ουρανός και η θάλασσα δεν ξεχώριζαν, κι ούτε φαινόταν τίποτα ικανό να τη συγκρατήσει, είχα πει «έχω μια λύπη» και δε θυμάμαι σε ποιόν το είχα πει, ούτε τι εννοούσα τότε. Αλλά σα να κατάλαβα όσους «είχαν μια χαρά» γιατί τα μάτια μου είχαν πάρει τα βλέμματά τους. Και κάπως αρχίσαμε να μοιάζουμε. Και μετά πάψαμε να καταλαβαινόμαστε όπως παλιά. Βρήκαμε έναν τρόπο κάπως στεγνό, χωρίς αυτή την καθημερινή ποίηση που κάποιοι την έλεγαν βλακεία (δεν τους αδικώ, είναι η άλλη όψη του νομίσματος…), χωρίς να θυμάμαι τις μέρες που διέσχιζα, μόνο αυτές που περνούσαν από πάνω μου.
(Αυτό με τη μνήμη πρέπει να το σώσω κάπως. Γιατί ούτε και τώρα θυμάμαι τι ήθελα να πω. Μόνο τα σκαλοπάτια του Ζενίτ θυμάμαι.)
6 σχόλια:
κοιτάξτε, αν είναι να γράφετε τέτοια πράγματα να πηγαίνετε στο ζενιτ κάθε μέρα (θα πω στον υπεύθυνο ότι τα ποτά θα τα πληρώνω εγώ).
επίσης κάθομαι εδώ και ώρα και προσπαθώ να σκεφτώ κάτι να σας γράψω αλλά δεν ξέρω τι.
και οι μέρες περνάνε από πάνω μου..
Καλά τα λέτε, αλλά τι είναι το "Ζενίτ";
Μπα...είμαι εξορία, μήνες έχω να περάσω από κει. Αλλά θενκς για την κερασμένη κύρωση του ύπατος, άμα ποτέ γυρίσω θα σας κεράσω ένα ξηλωμένο σκαλοπάτι να ισοφαρίσουμε.
Ακούστε σπάι, θέλω να λέω ότι πρόκειται για ένα σκοτεινιασμένο ερείπιο στο κέντρο της Θεσσαλονίκης με δυνατές ηλεκτρικές εκκενώσεις. Αυτό δε σημαίνει ότι είναι ε...Άμα ποτέ περάσετε, ξηλώστε κι ένα σκαλοπάτι. Ή πάρτε την εξώπορτα που απ' όσο θυμάμαι είναι κι αυτή έργο τέχνης. Την κάτω.
Επιτέλους τη διάβασα τη χαρμολύπη! Την έβλεπα τόσες μέρες αλλά δενηθελα να την διαβασω στα πεταχτά, ήθελα να της δώσω το χρόνο της και το χώρο της.
"Αλλά σα να κατάλαβα όσους «είχαν μια χαρά» γιατί τα μάτια μου είχαν πάρει τα βλέμματά τους. Και κάπως αρχίσαμε να μοιάζουμε. Και μετά πάψαμε να καταλαβαινόμαστε όπως παλιά. Βρήκαμε έναν τρόπο κάπως στεγνό, χωρίς αυτή την καθημερινή ποίηση που κάποιοι την έλεγαν βλακεία "
... Θα βγει πολύ πεζό ότι κι αν πω, αλλά δε νομίζω ότι θα μπορούσες να περιγράψεις καλύτερα αυτό που περιγράφεις σ'αυτές τις φράσεις, ό,τι κι αν σημαίνουν για τον καθένα.
Ό,τι κι αν σημαίνουν ε; Νόμιζα πως ήταν μονοδιάστατη η σημασία αυτών που περιγράφω...αλλά άμα το λες εσύ σε πιστεύω.
(Α ρε blood..να 'ξέρες πόσο εκτιμώ αυτούς που δίνουν χώρο και χρόνο και κρατάνε και τις αποστάσεις! Πάλι λύπη παθαίνω τώρα απ' την πολλή χαρά, ίου!)
Τι να πρωτοσχολιάσω?
μετά από απουσία μηνών ξανά στη φωλιά μας.Μου λείψατε κι εσεις και τα αριστουργήματα σας.
Τα σέβη μου κυρίες μου.
Δημοσίευση σχολίου