Ειχα ενα σπίτι με δυο βουκαμβιλιες στην είσοδο που μου ζωγραφιζαν φουξια χαμογελα καθε πρωι. Αυτο είναι αρκετο για να καταλαβεις. Το εσωτερικό του το ξερεις, μαζι το φτιαξαμε.. δεν θα στο αναλυσω, αν και μπαινω σ'αυτον τον πειρασμο..μπας και καταλαβεις.
Δυο μελισσες ήταν τα φιλαρακια μας.
Γυρισα ξανα στο σπίτι. Εβαλα στην πορτα το κλειδι μα δεν γυριζε.. δεν ξερω αν εφταιγε η πορτα η το κλειδι, το θεμα ειναι οτι δεν μπορουσα να κανω την δουλεια μου.
Σαν ταχυδακτυλουργος εβγαλα δυο μαντιλια απ΄τις ακρες των ματιων, μα το κλειδι δεν γυρναγε.
Γιατι αφησες την καγκελοπορτα ανοιχτη κι εβαλες
μεσα τον βορια ?
Μου ξηλωσε τις βουκαμβιλιες κι εκανε σκονη τα ευθραυστα ανθη τους.
Και δεν προλαβα να δω ουτε τον τελευταιο μωβ χορο τους.
3 σχόλια:
ούτε η πόρτα ούτε η κλειδαριά φταίει. αν δεν θέλει το γαμημένο το κλειδί να γυρίσει δεν πά να γίνετε και το τζίνι του λυχναριού..
(χαίρομαι που σας ξαναβλέπω εδώ μέσα)
χαίρετε μεσιέ αποτέτοιε!
δεν γυρνάει το γ------- .&_
εμένα αυτό που δεν προλαβαίνεις το τέλος πολύ με τσάκισε. γιατί μένεις με τα αποσιωπητικά αντι για την τελεία.
Δημοσίευση σχολίου