That can only mean one thing.And I don't know what that is...


Σάββατο 21 Νοεμβρίου 2009

Κάποιοι μένουν σε τόπους που ο ήλιος δύει πιο αργά, παίζουν με τα δάχτυλα την άμμο και χάνουν τον προσανατολισμό τους το πρωί μετά τις αμμοθύελλες .Έχουν στις τσέπες τους μολύβια και νήμα κόκκινο για το γυρισμό στο σπίτι. Κάποιοι άλλοι έχουν σπίτια και διευθύνσεις και καθαρά παπούτσια και δεν έχουν ανάγκη από κανένα νήμα. Και κανείς δεν τους ψάχνει με αγωνία,και κανέναν δεν ψάχνουν, έχουν κάποια έδρα και την ίδια θέα απ' το παράθυρο. Και κάποιοι άλλοι είναι σαν χρώματα φτηνά που κανένας ζωγράφος δε θέλει να απλώσει με τα δάχτυλα στους καμβάδες του γιατί μένουν τ' αποτυπώματα πάνω του κι όχι στο χαρτί. Και λερώνουν. Εσωτερικοί μετανάστες που λερώνουν την ανατολή του ήλιου. Κι άλλοι, καθισμένοι σε μια πέτρα, περιμένουνε μια Κυριακή ή ένα καλοκαίρι. Πάνε χρόνια απ' την τελευταία Κυριακή που θυμάμαι.Είχε στρωμένο τραπέζι μ' απομεινάρια από κρασί και ψωμί και παιδιά να παίζουν με τα ψίχουλα και να νιώθουν ότι κάτι λείπει. Η περιπέτεια. Κι όταν μετά ήρθε μια μεγάλη περιπέτεια, ντύθηκαν πειρατές και ναυάγησαν. Και πως να επιστρέψουν στην κρεμασμένη απ' την άκρη του ορίζοντα πόλη για να διηγηθούν τις ιστορίες τους στους ανθρώπους; Να πουν πως έχασαν το παιχνίδι που οι ίδιοι έστησαν; Κανείς δεν καταλαβαίνει τους ξενιτεμένους άμα επιστρέφουν, έχουν κάποια απόσταση στα μάτια. Κι έτσι, οι άνθρωποι ξανάφυγαν για την περιπέτεια κυνηγώντας το καλοκαίρι. Άφησαν αποτύπωμα μα το άφησαν στην άμμο. Και το πήρε ο χρόνος. Και τώρα πια όσοι αγαπιούνται πολύ ανάβουν ένα αστέρι στον ουρανό να δώσει σήμα στα υπόλοιπα να ανάψουν κι εκείνα για να μας σκεπάζει η χαρά μας κι η λύπη μας. Και να μη χρειάζεται πια να μιλάει κανείς για τα τετριμμένα. Γι αυτό ο ουρανός είναι τόσο όμορφος. Έχουμε στείλει εκεί πάνω τις ζωές μας.
Κι εκείνους που κυνηγούν να φτάσουν το φεγγάρι δεν τους κατάλαβα ποτέ. Πρέπει να μένουν μυστικά τα μυστικά και αδιάνητες οι αποστάσεις. Και να είναι όλα βαλμένα με τάξη στην αταξία του κόσμου.

7 σχόλια:

ο αποτέτοιος είπε...

ουφ...

(εδώ και δυο μέρες προσπαθώ να σκεφτώ να γράψω κάτι. αλλά δεν. μάλλον δεν μπορώ να "βοηθήσω" αυτή τη φορά..)

(τα σέβη μου πάντως. ειλικρινά.)

Ανώνυμος είπε...

μη σκας αποτέτοιε, πάμε αλλού..(δανείζομαι την ατάκα του άκυρου ανέκδοτου γιατί δεν έχω κι εγώ τι να πω, όλα ωραία μόνο!)

ο αποτέτοιος είπε...

ε όχι και άκυρο το ανεκδοτο!!

χαχαχαχαχα!!!

Kleine wolke είπε...

Τι καλά να μη χρειάζεται να μιλάει κανεις για τα τετριμμένα...και να τον καλύπτει ενας τέτοιος ουρανός..
οι λιγότερο τυχεροί,που δε μπορούν να νιώσουν ούτε χαρές ούτε λύπες αυτούς λυπήσου τους,ούτε ουρανό βλέπουν ούτε αστέρια.
κι είναι η πιο τρομακτική στιγμή αυτή,που συνειδητοποιούν πως πρέπει να φάνε τα μάτια τους,πως κάτι πρέπει να χάσουν και το μόνο που έχουν είναι η ελπίδα να βγάλουν καινούρια μάτια.Και καινούριο ουρανό.

Ανώνυμος είπε...

αποτέτοιε,
τελικά έσκασα εγώ και δεν πήγα και πουθενά οπότε επιμένω άκυρο το ανέκδοτο.

κλάιν, τι όμορφο αυτό που γράψατε. και επειδή δεν πιστεύω ότι ξαναφτιάχνεται ο ουρανός, μόνο τα μάτια, τους δίνω ακόμα ελπίδες.

Kleine wolke είπε...

κι εγώ.
:)

τέλσον είπε...

Καλημέρα, θα συμφωνήσω με τον αποτέτοιο... ούφ, true το κείμενο, όχι αληθινό, true... ακριβή.