τι τον θες τον τίτλο, εδώ λέμε εξαυλωνόμαστε..

υπάρχει πάντα μια βαλίτσα μισογεμάτη σε κάποιο σημείο του σπιτιού για την ώρα ανάγκης. η ώρα ανάγκης έρχεται τρεις με τέσσερις φορές τη μέρα. σαν τα γεύματα των άλλων. σαν τα χάπια των αρρώστων. τα χάπια κοστίζουν. ο καπνός ακριβαίνει. τα ποτά ακριβαίνουν. οι φίλοι πίνουν στην υγεία της τελευταίας νύχτας φτηνού αλκοόλ. που αργεί ακόμα κι έτσι είναι πια δέκα μέρες που πίνουμε στην υγεία κάποιας στιγμής που δεν ήρθε ποτέ. το ποτέ είναι φτηνιάρικη λέξη. οι λέξεις είναι δόλιες. οι φίλοι τις ανακατεύουν σε επικίνδυνα κι αδοκίμαστα κοκτέιλς. ο μπάρμαν μας δουλεύει. εμείς τον βάφουμε με αδιάβροχα χρώματα. τα χρώματα δεν συνδυάζονται, τα μαλλιά μου αλλάζουν χρώματα περιμένοντας την άνοιξη. η άνοιξη πήγε για τρίφυλλο. οι φίλοι το ίδιο. οι φίλοι αρρωσταίνουν. οι φίλοι κοιμούνται. ο ύπνος σκοτώνει τις συνειδήσεις. οι δρόμοι κλείνουν. οι αγρότες κατεβάζουν τα τρακτέρ. τα τελωνεία κατεβάζουν ρολά. τα αεροδρόμια οδηγούν σε παγωμένους τόπους. οι πόλεις μου γνέφουν. η βαλίτσα μου κλαίει.
ανοίχτε τους δρόμους. άμα έχεις συνηθίσει να φεύγεις οφείλεις να το κάνεις ακόμα κι όταν δεν θέλεις.