Δεν έχει ησυχία εκεί μέσα, δεν έχει. μόνο όταν απομακρυνθείς απ' τον κόσμο ξεχνάς ότι υπάρχει.

κι επειδή μια φορά στις 5 το πρωί που είχαμε όλοι εκδικηθεί τις ζωές μας και βγήκαν τα μαχαίρια κάποιος μου είχε πει "που θα πας μωρέ...που θα βρεις χειρότερα..." ετεροχρονισμένα λέω:

ΠΟΥΘΕΝΑ. κι είναι τόσο σκατόκοσμος εδώ που γυρνοβολάμε που είναι κρίμα να τον παρατήσουμε να καθαρίσει μόνος. Δεν εγκαταλείπω λέμε. Δεν εγκαταλείπω γι' αυτές τις λίγες τις φορές που έχει ησυχία από μέσα μου. και περιμένω να βγαίνουν διαδοχικά τα μαχαίρια σε εδώδιμα και μακρινά σημεία του κόσμου, να πέφτουν πάνω απ' τα χαζοκέφαλά μας κι εμείς να νομίζουμε ακόμα ότι βρέχει αστέρια.
αστέρια και μαχαίρια το ίδιο λάμπουν. αλλά αφού κανείς δεν μπορεί να μας πει πως κόβει ένα αστέρι ας αρκεστούμε στις βολικές συγκρίσεις μας και τους προβληματισμούς μας.
ΠΟΥΘΕΝΑ. δεν έχω το αίσθημα της αυτοσυντήρησης, τι να κάνουμε τώρα...