Πέντε μπαλόνια, δύο χρυσόψαρα και μια κουτσουλιά

Σήμερα με πήρε τηλέφωνο μια φίλη και μου θύμισε τη γυάλα με τα χρυσόψαρα που της πήρα στα γενέθλια της πριν 8 χρόνια. Τα χρυσόψαρα ψόφησαν δύο μέρες μετά κι απόμεινε η γυάλα. Την έκανε λέει καραμελοδοχείο σήμερα.

Και μετά θυμήθηκα τη μπαλονοσύνθεση που είχα πάρει πέρυσι σε μια φίλη για αποχαιρετιστήριο δώρο. Εμένα δε μ' αρέσουν τα μπαλόνια, άλλοι με βάλανε. Κι όμως εγώ ξέμεινα να τα κουβαλάω μέσα στη βροχή για δυο ώρες, περπατώντας τη μισή πόλη, φτάνοντας μέχρι τη δουλειά, τρώγοντας τρελή καζούρα. Κι ήμουνα μια τρελή, βρεγμένη, με μπλεγμένα μαλλιά, με μοβ πανωφόρι, μια κουτσουλιά στο πέτο που δεν μπορούσα να την καθαρίσω αφού δεν είχα άλλα χέρια και πέντε μπαλόνια. Τα μπαλόνια έσκασαν μόνα τους. Δεν προλάβαμε να εισπνεύσουμε το ήλιο. Και τρόμαξαν κι οι θαμώνες στο μαγαζί απ' την 'έκρηξη'.

Και συνεχίζω τα καραγκιοζιλίκια αλλά αναρωτιέμαι...πιο τελικά το όφελος. Γενικά.

Προβληματική ανάρτηση

Τα πλακόστρωτα δεν είναι για χαλαρούς αστραγάλους
κι ένας παππούς μου έκλεψε τη χειρολαβή
Από πού θα κρατηθώ τώρα παππού;
Δοκίμασε να κρατηθείς από αλλού.

Το ένα πι από το άλλο πι γιατί να το χωρίσεις
ενώ το κα επιτρέπεται να διπλασιάζεται ανενόχλητο
με ένα και μόνο σφίξιμο;

Άτιμο πράγμα ο προστάτης κι επειδή εσύ δεν έχεις
το χέρι σου θα προσπαθώ να διώξω από παντού.
Κι από δω κι από κει και από παραπέρα
και όλοι θα με βοηθήσουν σ’ αυτό,
γιατί σ’ αυτό είμαστε όλοι μαζί:
Το χέρι σου να μη βρει πλαστικό να κρατηθεί

Ούτε άλλο υλικό,
για να καλύψουμε κάθε περίπτωση και
- παρακαλώ πάρα πολύ -
να κλείσουμε όλα τα παραθυράκια
στην κατάρα αυτή,
αλλά κι ετούτα δω - τι τα θέλετε
ανοιχτά;

Το κρύο κατσικώνεται στο σβέρκο
και το κατσικάκι κρύο
δεν κάνει ούτε για
εντριβή.

Αυτό το πλαστικό
(καθώς και κάθε υλικό)
μας
ανήκει.

Ήθελα να πω
Το enter μη πατάς πριν τελειώσεις τη φράση
σου
αλλά η θέση μου δεν το επέτρεπε.
Ο άνθρωπος είχε προστάτη,
δεν μπορούσα να τον παραβγώ,
αλλά έπρεπε από κάπου να κρατηθώ.
Και, μ’ όλο το σεβασμό,
κύριε Σαίξπηρ, σε παρακαλώ
Πού να βρώ μια λίβρα από κανένα υλικό
Όρθια να σταθώ

Η μη ύλη δεν είναι εδώ.
Κάποιοι την είδαν στο Ντεπό
και κάποιοι στο 28.

Δε θέλω άλλο «ό».

Η ομοιοκαταληξία κάνει ζημιά
στα λίγα που μ’ απόμειναν μαλλιά.
Μου είπε μια γιαγιά
που είχε το γόνατο της
εκεί που ήτανε παλιά
κάτι καμμένα φορτηγά
και τώρα πετάνε υλικά
και απόβλητα βιολογικά
από την ορθοπεδική κλινική
όπου έκανε αρθροπλαστική

(όχι, δεν έκανε το η της την)

καθώς κι από άλλες κλινικές, γενικά νοσοκομεία και στριπτιτζάδικα.

(ER είναι τα επείγοντα κι όχι η εντατικη
και το Γκρέυ’ς Ανάτομυ είναι επίσης
μια βλακεία και μισή.)

Κι εκεί που ήτανε η μέση μου παλιά
Είχε το νέο, το καλό,
το γόνατο της σφηνωμένο.

Τα χρόνια είναι μακαρόνια
Άμα φας πολλά
το ζάχαρο παραφυλά.

Παραφιλίες και τα λοιπά

Και κάποιος επιμένει πως τρέντυ στο μέλλον θα είναι οι μη καπνιστές

Όλα μπορώ να τ’ ανεχτώ
αλλά όχι αυτό

Μια ναυτία με συγκλονίζει
Αναρωτιέμαι
Γιατί είμαι σε τέτοιο περιβάλλον εχθρικό
Η ατμόσφαιρα γιατί είναι ηλεκτρισμένη
Ποιος έδωσε δίπλωμα στον οδηγό
Και γενικά
Πώς να σταθώ
Διότι ποιος θα μεριμνήσει για την α-κράτεια
ενός απροστάτευτου πλάσματος
απέναντι στα γηρατειά
και τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς;

ΜΜΜ…

Κι αν βήχω σαν πούστης
μη το πάρεις ελαφρά
Δυο χρόνια είναι αυτή η δουλειά
Κάτι μου λέει πως είμαι φυματικιά
γιατί είναι πιο
ποιητικό
από το να έχεις βρογχιτιδα
ή κοκίτη

Θα βήξω πάνω τους ρωμαλέα
και θα τους γεμίσω μικρόβια
Παθογόνα
και μη
αλλά, σίγουρα, με κακές προθέσεις

Κι όπως θα κάνω τη θεαματική μου έξοδο
θα πέσω στο σκαλοπάτι
και η πόρτα θα κλείσει το πόδι μου στις δαγκάνες της
και το κεφάλι μου θα χτυπήσει στο κράσπεδο

Γιατί το λεωφορείο δεν είναι γιώτα.χι.
Και η αλαζονεία μου θα τιμωρηθεί
Εις τους αιώνες των αιώνων
Αμήν.

ΑΝΕΠΙΣΤΡΕΠΤΙ RELOADED

Μετά την τεράστια, τι τεράστια...ανμπιλίβαμπολ επιτυχία του 1, η εταιρία παραγωγής αποφάσισε να γυριστεί και το νούμερο 2 (πιο νούμερο από το 1 και ενδεχομένως και από το 3...)! Ωστόσο, δεν έβγαινε με τίποτα σε κείνη την ανεκδιήγητη ομοιοκαταληξία, οπότε το ρίχνω, έτσι, σκέτο.




ΑΝΕΠΙΣΤΡΕΠΤΙ reloaded


Κάποιος που πλήρωσε πρόστιμο στην πυροσβεστική για το στρώμα στο οποίο έπεσε μετά την αποτυχημένη αυτοκτονία του
Κάποια που πηδούσε από ταράτσα σε ταράτσα μετά από επιτυχημένη διαδήλωση
Κάποια που έβγαζε βόλτα το σκύλο μετά από την ίδια επιτυχημένη διαδήλωση και εν μέσω αιματηρών οδοφραγμάτων
Κάποια που ρωτούσε στο ταχυδρομείο με τι κολλάνε τα γραμματόσημα καθότι ντίρλα
Κάποια που μεταμφιέστηκε σε θεούσα για να περάσει μάθημα θεοσεβούμενου καθηγητή
Κάποιος που από Γιαννάκης μετονομάστηκε σε Βιργίλιος
Κάποιο πριόνι που θεωρήθηκε φονικό όπλο αν και ήταν έργο της Biennale
Κάποια εναπομείνασα του Μάη του 68 που σύχναζε σε ροκόμπαρο για 20χρονα
Κάποια σημαία που εδώ και 7 συναπτά έτη είνα κολλημένη στο τέως απέναντι μπαλκόνι
Κάποιος που γράφτηκε στην Greenpeace γιατί δεν μπορεί να αρνηθεί σε κανένα τίποτα
Κάποιος που δεν του αρέσουν οι Απόκριες γιατί τα παιδάκια στο δρόμο αναρωτιούνται αν το φυσικό μαλλί του είναι περούκα
Κάποιος που αντί να συμμετάσχει στο πατιρντί, τσάκιζε τα ξηροκάρπια που είχε μαζί του για να φτιάξει μπακλαβά
Κάποιο ταβάνι που συνέχεια έσταζε πάνω σε πίνακες ανεκτίμητης αξίας και βάλε
Κάποια καλοστεκούμενη γραία που ζητούσε εκ μέρους του γκρουπ να τους γίνω ξεναγός-φραντζάιζ
Ένας πρόεδρος της δημοκρατίας που τελικά δεν κατούρησε
Κάποιος Σαρτρ* που σύμφωνα με βάσιμες πηγές λάτρευε την Αρβανιτάκη επί κομπανίας
Κάποια που έπεσε μέσα σε σκουπιδοτενεκέ απ' τη ντίρλα
Κάποια άλλη που αυτοπυρπολήθηκε από παρόμοια ντίρλα
Κάποιος που αποκαλούσε τον Filippo Lippi "serial fucker"
Κάποιος που εφήυρε τον μινιμαξιμαλισμό
κάποιος που....

Ναι, ο γνωστός Σαρτρ, το κάποιος είναι λάιτ μοτίφ λέμε...

Μόνο γι' αυτούς τους κάποιους αξίζει να συνεχίζεις. Μέσα σ' ένα τόπο σκοταδιασμένο το μόνο που μένει είναι όλοι οι περίεργοι άνθρωποι που πέρασαν απ' τα μέρη μας. Για κάθε ένα που μ' απογοητεύει θανάσιμα μετράω σαν εκατό τους παραπάνω. Κι όσο κρατήσουν.

Happy New Fear!!!