With tired eyes, tired minds, tired souls, we slept.

Αν ο κόσμος έπρεπε να τελειώσει απόψε θα ‘θελα να με βρει σε κάποια σύναξη στη Βιέννη, λίγο πριν τη Σετσεσιόν, με μακρύ φουστάνι – που θα ξέρω πώς να το κυκλοφορήσω κι όχι να το σέρνω άτσαλα – και μ’ ένα ποτήρι τζιν στο χέρι. Μετά θα ακολουθούσαν πολλά ακόμα ποτήρια και στριφτά τσιγάρα. Κι η ιδέα της απαγόρευσης του καπνίσματος θα έμοιαζε τόσο αστεία όσο κι αποτρόπαιη. Γιατί υπήρξαν κάποιες εποχές στην Ιστορία που ο καπνός ήταν αναγκαίος για να σκεφτεί ο άνθρωπος πιο θολωμένα μήπως και κάνει εκείνο το απρόσμενο βήμα που δε χωράει σε κοινωνικές συνθήκες, μήπως και σχηματίσει εκτός του αυτό που τον χαρακώνει εντός του. Κάποια στιγμή, αργοπορημένος χωρίς την ανάγκη να δικαιολογηθεί, θα έφτανε κι ο Κλιμτ, θα ενοχλούσε το βλέμμα του κι έτσι δε θα χρειαζόταν να μιλάει. Θα ήταν το σπίτι γεμάτο ιδέες και τίποτα χειροπιαστό εκτός απ’ τα ποτά. Κι αν αρχίζαμε να χορεύουμε χωρίς να μιλάμε με τη φυσικότητα που έχουμε όταν σιωπούμε μπροστά στο αγαπημένο, γύρω θα γκρεμίζονταν οι τοίχοι, οι οροφές και τα πατώματα. Θα διαλύονταν σαν στάχτη ή πατουσολακούβες (αυτό με τα κάστρα εντελώς κλισέ πια..) από άμμο, σιωπηλά και διακριτικά. Άλλωστε εμείς θα κερδίζαμε τις εντυπώσεις, αυτά θα λειτουργούσαν κάπως σαν παραπληρωματικό μοτίβο. Και θα συνεχίζαμε να χορεύουμε μέχρι να μη βρίσκουν κάπου να ισορροπήσουν τα πόδια μας. Όλοι χαμογελαστοί. Και θολωμένοι. Όταν διαλύεται ο κόσμος καλό είναι να έχεις ορθάνοιχτα μάτια αν θες να τον σώσεις. Σε αντίθετη περίπτωση, ενδείκνυται συμπεριφορά κλάιν μάιν κουλτουριάρη με απροσδιόριστο επάγγελμα, πικρόχολο λεξιλόγιο και ασυναίσθητη ανάγκη να παρακολουθεί τον εαυτό του και να αλλάζει ρόλους, όχι για τον άλλους αλλά για κείνον. Για να αντέχει τον εαυτό του.
Ποιόν εαυτό…Εγώ έχω μετρήσει ήδη έξι. Δεν τους έδωσα ονόματα γιατί κι εγώ που έχω ένα αναγκάστηκα γρήγορα να φορτωθώ άλλα τρία που έχουν εντυπωθεί στη συνείδηση των συνοδοιπόρων. Κι έτσι, ο καθένας μόνος όταν σκοτεινιάζει κι πιο μόνος όταν νιώθει ικανός να κατακτήσει όλο τον κόσμο, μόνος με τους πολλούς εαυτούς μετράει τις μέρες για την άνοιξη. Κι ας το κάνουν ένα σωρό άνθρωποι τριγύρω, σαν μοναδική διαδικασία μοιάζει. Απ’ αυτό που νομίζουν όλοι ότι καταφέρνουν όταν το πιθανότερο είναι να έχουν απλώς περάσει το σύνορο πιωμένοι. Και πάλι στον ύπνο πιαστήκαμε..Κρίμα η προετοιμασία και τα ερωτηματικά και και τα διλήμματα και όλα αυτά που δίνουν την ψευδαίσθηση της σκέψης. Όλα φυσικά έρχονται. Κι η άνοιξη και τα επόμενα κεφάλαια, και τα επόμενα τσιγάρα κι ο ύπνος. Αλλά να…είναι μερικοί σπαστικοί άνθρωποι με πολλή ζοχάδα κι αναλυτική σκέψη, με σκούρα ρούχα και υποχρεώσεις που πάντα τις αφήνουν μισοτελειωμένες γιατί βαριούνται όλα τα γύρω τους (και τα μέσα τους βεβαίως..) και καταλήγουν να κουράζονται στα εύκολα, να προσπαθούν στα δύσκολα και στο τέλος να κάνουν όμορφες τρύπες στο νερό που μια απ’ αυτές στο άμεσο μέλλον θα τους καταπιεί – όχι τίποτα άλλο, αλλά έχουν κατασκάψει όλο τον τόπο... Υπάρχει κι η περίπτωση να έκαναν κάτι χρήσιμο ή ουσιαστικό αλλά όταν περνούσαν απ’ το σύνορο που σηματοδοτεί τη διαφορά να ήταν και πάλι πιωμένοι. Αλλά δεν θα το εξετάσω γιατί δεν ξέρω αν είναι το χειρότερο ή το καλύτερο που μπορεί να τους συμβεί..
Και πήγαν για ύπνο πτώματα ενώ όλες τις μέρες σκέφτονται πως θα κάνουν κάτι που ποτέ δεν κάνουν.

(και τώρα που το σκέφτομαι το πιθανότερο είναι σε 50 σειρές να προσπαθούν να πουν κάτι που γράφτηκε σε μία…)
(ε..το 'ξερα πως δε θα ήταν δόκιμο να κλειστώ για 6 ώρες σε μια αίθουσα σινεμά, να τα αποτελέσματα…και δη σε πειραματικές ταινίες όπου τελειώνει ο κόσμος…)
(εαυτός 3 προς εαυτό 2: παίζουν κι άλλες παρενθέσεις για θα μιλήσεις ντεκλαρέ;)
(εαυτός 5: ο 2 πάντα σιωπά όταν ο 3 του απευθύνει το λόγο. Κι εγώ δεν έχω απάντηση.)