Τριγυρνάω τις νύχτες στην πλατεία και βγαίνω στη γύρα για ποτήρια και ξεκρέμαστες λέξεις που ταλαντεύονται ανάμεσα στην αδιαφορία και την εξάρτηση. Μ' ανθρώπους που δε γνωρίζω καλά κι ούτε με ξέρουν καλά, αλλά φτιάξαμε μια κοινή συνθήκη ν' αγαπιόμαστε για όσο κυκλοφορούμε στα ίδια μέρη. Μετά, για ένα περίεργο λόγο και μ' ένα περίεργο τρόπο θα σκορπίσουμε όπως γίνεται πάντα και θα κλείσουμε το χρόνο που ξοδέψαμε ο ένας για τον άλλον με ανιδιοτέλεια σε ένα βαθύ πηγάδι. Το πηγάδι θα το ανοίξουμε μόνο όταν έρθει η ώρα να ξαναρίξουμε αγαπημένους ανθρώπους εκεί μέσα. έχω την υποψία ότι στο τέλος θα είναι όλοι εκεί μαζεμένοι κι εγώ θα προσπαθώ ν' ανοίξω το πηγάδι αλλά θα έχει σφηνώσει..Εκεί να δεις γέλια... Τα λόγια μου πια τα καταλαβαίνουν πιο πολύ απ' όλους αυτοί που δε με ξέρουν. Το ένα μου μάτι είναι ελεύθερο, σχηματίζει τ' ασχημάτιστα, δεν κάνει υποχωρήσεις, δεν αφήνει στιγμή να πάει χαμένη, χτυπάει όταν ξέρει πότε θα πονέσει πιο πολύ, δεν έχει ανάγκη κανέναν και τίποτα, ονειροβατεί κι όταν ξεμένει από λέξεις για κάτι περίεργα συναισθήματα εφευρίσκει καινούργιες. Tο άλλο μάτι δεν αντέχει, μετράει τις ώρες, τις μέρες, μετράει τους ανθρώπους, τους βρίσκει πάντα λιγότερους από δικό μου φταίξιμο, κοιτάει πίσω του, παίζει μια παρτίδα από οτιδήποτε και βγαίνει πάντα χαμένο, κρατάει λογαριασμό απ' όλες τις φορές που φέρθηκε σκάρτα.
Αν με προδώσει η θάλασσα, τα ποτήρια ο καπνός και τα γαλάζια μάτια..βράστα. Και μόνο κάτι απογεύματα που συναντάω κάποιους που περιμένουν το υπεραστικό για την πόλη καταλαβαίνω που με κοιτάνε περίεργα και με απορία και ξέρω ότι ή που με πρόδωσαν όλα και δεν είχα που να πάω ή που τα πρόδωσα εγώ και δεν είχα που να με ξαποστείλω. Όχι, ο καπνός αντέχει ακόμα. Για πόσο όμως..Πάω και ποντάρω την τύχη μου εκεί που έχω τις περισσότερες πιθανότητες να με κρεμάσουν. Πάω κι αφήνω τον εαυτό μου εκεί που έχω τις λιγότερες πιθανότητες να τον ξαναβρώ. Δεν είναι να 'χεις για αποσκευές θάλασσα, γαλάζια μάτια και ξεθυμασμένα μπουκάλια. από χέρι χαμένος..

Και δεν έχω καν σκυλί να με περιμένει σαν τον Οδυσσέα. Έχω χαρά. Και πολλή δουλειά. Και τα δύο δεν είναι το φόρτε μου. Περιμένω τη σκοτεινιασμένη ραστώνη να ρθω στα ίσα μου.