That can only mean one thing.And I don't know what that is...


Σάββατο 30 Αυγούστου 2008

2 τακούνια σε 42 τετραγωνικά


Περπατά πάνω κάτω μέσα στο άδειο δωμάτιο γράφοντας χιλιόμετρα..γδέρνοντας τα φθαρμένα σανίδια, προκαλώντας τα παράπονά τους κάθε που πατάν πάνω τους τα τακούνια της. Δεν τα ακούει.. είναι τόσο δυνατός ο θόρυβος στο κεφάλι της που κόβει τους εξωτερικούς θορύβους σαν ηχητικός φράχτης. Ένα φράγμα ήχου φτιαγμένο από καθαρή βαβούρα. Χίλιες φωνές προσπαθούν να ξεπεράσουν σε ένταση η μία την άλλη ,πλημμυρίζει το κεφάλι της και ξεχύνονται στο δωμάτιο. Τα τακούνια της συνεχίζουν να πληγώνουν τα σανίδια κι αυτά συνεχίζουν να σκούζουν και οι φωνές συνεχίζουν να παράγουν τη βαβούρα η οποία όσο περνάει η ώρα θαρρείς μεγαλώνει απειλητικά.. Τα σανίδια αρχίζουν και παραπονιούνται και για την βαβούρα..ποιοι είναι όλοι αυτοί που εισέβαλαν με το έτσι θέλω στον δικό τους χώρο και τους κλέβουν τα πρωτεία στην φασαρία?



Τα πόδια της έχουν αρχίσει να πονάνε.πόσες ώρες είναι ανεβασμένη πάνω σε αυτά τα τακούνια..μήπως έγιναν μέρες..περιμένει, απλά περιμένει και γράφει χιλιόμετρα μέσα σε 42 τετραγωνικά..
κι ύστερα κάθεται πάλι ακίνητη μπρος στο παράθυρο και κοιτάει έξω και τα μάτια της θέλουν να διαπεράσουν τις κουρτίνες ,τους τοίχους ,τα έπιπλα των απέναντι πολυκατοικιών ,θέλουν να διαπεράσουν τη συστάδα δέντρα που βρίσκεται από πίσω τους και να συνεχίσουν αν διαπερνούν τα καταστήματα που βρίσκονται στο μεγάλο δρόμο ακόμα πιο πίσω..να ανοίξει το οπτικό της πεδίο..
όλα αυτά ,μια γκρι μουντή ομίχλη σαν βρωμιά μπροστά της .
Απλώνει τα χέρια και καθαρίζει το τζάμι ,σαν υαλοκαθαριστήρες , αλλά η "βρωμια" μένει εκεί χαμογελώντας της ειρωνικά σαν την ομίχλη..
Τρώει τον δρόμο μπροστά της με τα μάτια της μα όσο κι αν προσπαθεί δεν μπορεί να δει ούτε πίσω από την αραχνοΰφαντη κουρτίνα της γειτόνισσας, ακόμα κι αν έχει σκοτεινιάσει έξω, ακόμα κι αν η γειτόνισσα έχει ανοιχτά τα φώτα..
απλά δεν μπορεί να δει..

Πλησιάζει στο τζάμι το πρόσωπό της ανασαίνει πάνω του, ακουμπά το μάγουλό της και τη δεξιά παλάμη..κοιτάει τα δάχτυλά της..αλλά πουθενά τα δικά του.
Το τζάμι θολό σα το μυαλό της , ζεστό απ'την ανάσα της .. κρύο απ΄την απουσία.

Του αφήνει ένα φιλί και βγάζει τα τακούνια.

Τα σανίδια σωπαίνουν
οι φωνές γίνονται ουρλιαχτά κυκλώνοντας το δωμάτιο

τα μάτια της γίνονται δρόμος

τα πόδια της γίνονται φτερά.

Δε θα ρθει και το ξέρει .. έχει μάθει να υποφέρει σιωπηλά και διακριτικά
Έχει μάθει να μην ενοχλεί ..έχουν μάθει να την ενοχλούν.

Μη μιλάς , δάγκωσε τα χείλη.
Χαμογέλα, καρφίτσωσε κι ένα λουλούδι στην καρδιά, εκεί που έχεις φτιαγμένο έναν οδηγό για κέντημα..πέρνα στις τρυπούλες του τα πέταλά του, να την ομορφύνεις λίγο με ένα φλοράλ καμουφλάζ.. μη φαίνεται η δακρυσμένη θλίψη της.

Βάζει αθλητικά..

χτίζει το παράθυρο..
υψώνει μια τεράστια φωνή στις φωνές της σπάζοντας τον ηχητικό φράκτη τους
Κυλιέται στα σανίδια να τα ημερέψει με ένα χάδι του κορμιού της

Βγαίνει στο δρόμο..

Βλέπει.

4 σχόλια:

ο αποτέτοιος είπε...

αφού μπορεί και βλέπει, όλα είναι δυνατά.

chaos-monde είπε...

Οι εμμονές γενικά δεν πολυβγαίνουν σε καλό...Την καλύτερη δουλειά έκανε η κοπελιά με το αθλητικό,γιατί περα δωθε με το τακούνι θα πάθει και κανέναν φλεβίτη...χωρις πλάκα,όμως,πάρα πολύ μου άρεσε αυτό που έγραψες...Καμιά φορά η εναλλακτική λύση είναι τόσο απλή,αλλά πεισμώνουμε στις εμμονές μας.Έχω κι άλλα να πω,αλλά θα τα μαζέψω και θα τα αναρτήσω.Παραμεγάλωσε το σχόλιο!

neraidoskonismenh..darling είπε...

αποτέτοιε.. πάλι καλά δεν έχασε το φως της η κοπέλα, τα πόδια της πήγε να χάσει από φλεβίτη όπως επεσήμανε η chaos (χεχε) αλλά κι αυτό Δόξα τω Θεώ το προλάβαμε!

Chaos.. τι να πω!
..φλεβίτη?! χαχαΧαχαΑ

Τα πράγματα είναι γενικά απλά αλλά εμείς εκει..να τα δυσκολεύουμε.
Οι εμμονές ήταν πάντα ένα πρόβλημα μεγάλο.
Περιμένω πως και πως την ανάρτηση που δήλωσες. (δημόσια έγινε η δήλωση ..μην το καθυστερείς!!!!)

BloodByTheJukebox είπε...

Απλά τέλειο!!!

Ισχύει το σχόλιο που κανω στην επόμενη ανάρτηση (σχήμα πρωθύστερο <-- καλά το έγραψα?)...