Α Wolf At The Door - Radiohead

TO BLOOD

Κι άλλη μία ανάρτηση-ηθική συμπαράσταση-απόπειρα μαντείας για τις προσεχείς εξετάσεις.10+1 sos...Blood take a look...

1. disko-κήλη προερχόμενη από τα βάρη της ζωής που ήταν ασήκωτα...

2.σπάσιμο αυχένα προεχόμενο απο οσφυοκαμψία και υπερμεγέθη μαλακία(με το μπαρδόν κιόλας)

3.κάκωση μηνίσκου προκληθείσα από περίτεχνο τσαλίμι σε παραδοσιακό χορό

4.κάκωση έσω(μην πω και έξω χιαστού) από άγαρμπη πτώση κατά τη διάρκεια αγώνα χόκεϊ επι χόρτου

5.διάλυση επιγονατίδας από ευστοχη και συνάμα οργισμένη κλωτσιά πρώην αγαπητικιάς

6.σκολίωση(ή αλλιώς ή στραβός ειν'ο γυαλός ή στραβά αρμενίζουμε) από τσαχπίνικο κούνημα χρόνων

7.κάταγμα κάτω σιαγόνας από λαίμαργη κατανάλωση αποτυχημένης και χρονίως αφημένης στο ψυγείο σπανακόπιτας

8.κάταγμα μύτης από δεινό μποξερ σε συμπλοκή έξω από κακόφημο νυχτερινό κέντρο

9.συντριβή κρανίου από ιπτάμενη ντισκομπάλα

10.ολική διάλυση κοκκάλων απο ανεξέλεγκτο οδοστρωτήρα

11."τυχερό" σπάσιμο κοκκαλακίου μικρού δαχτυλακίου ποδιού από τη διέλευση τανκ κατά τη διάρκεια πραξικοπήματος

'Εχω κι άλλα,αλλά σταματάω.Δεν είμαι κάλα.Φαίνεται.Το ξέρω.

To neraidoskonismenh...

Μια ανάρτηση αφιερωμένη στη "σκονισμένη"...Ξέρει αυτή...Λοιπόν καλή μου φίλη μετά και τις τελευταίες εξελίξεις δυο πραγματάκια σταράτα κι όμορφα θα σου πω κι όποιος κατάλαβε,κατάλαβε...Που κανείς δε θα καταλάβει,αλλά δεν πειράζει...

1. Άλλος για το παγκάκι μας...Το κατάστημα διαθέτει ΕΨΕΣ με τα κασόνια,φεγγαράκι,πατινάκι και λοιπές αηδίες.Αν ακούσω ξανά για παγκάκια και τα συναφή,θα γενεί της Πόπης...

2.Όλοι πίνουν κόκα και σε μας δε δίνει κανείς...Αυτό έχω να καταγγέιλω.Τα'χε πει χρόνια πριν η αοιδώς.Δεν την ακούσαμε.Να τα αποτελέσματα του σνομπισμού των λαϊκοποπ ασμάτων...

Ασφαλές Ξύρισμα

Σήμερα είδε τον εαυτό του στο καθρέφτη. Τα κατάφερε. Για ένα λεπτό περίπου.
Είχε κατεβάσει κάτι εμετοστόπ πιο πριν και βοήθησαν… ήταν και η λεκάνη δίπλα, ένιωθε μια ασφάλεια. Επίσης, είχε αϋπνίες το τελευταίο καιρό, ήξερε πως δε θα έχει εφιάλτες.
Έτσι είπε να το κάνει… και το έκανε.

Τα κατάφερε. Για ένα λεπτό περίπου.

Τα νύχια του μπήχτηκαν στο νιπτήρα (Αυτή η πρόταση θα ήταν αληθινή αν δεν έκοβε τα νύχια του σύριζα και αν ο νιπτήρας ήταν από αφρολέξ) για να μην μπηχτούν πουθενά αλλού. Στην καλοπροαίρετη κοιμισμένη φάτσα του, φερ’ ειπείν!

Δεν ήταν πρόσωπο αυτό, ήταν παρωδία. Απορούσε γιατί να φέρεται έτσι. Κακόβουλα. Οποιαδήποτε έκφραση κι αν προσπαθούσε, έβγαινε λάθος. Το ήξερε καλά εδώ και χρόνια, γι’ αυτό και απέφευγε την εικόνα του. Τι πήγαινε τόσο στραβά στη διαδρομή από τον εγκέφαλο στο πρόσωπό του; Εκεί ήταν όλα ξεκάθαρα για το πώς πρέπει να φαίνεται. Κι ενώ είχε αυτή την λογική εικόνα για τον εαυτό του, γνώριζε πολύ καλά τον παραλογισμό που λάμβανε χώρα τριγύρω από τα μάτια του, κάτω από την μύτη του, πάνω στην αναθεματισμένη τη φάτσα του.

Δεν είχε τίποτα μαζί της κατά τ’ άλλα. Θα μπορούσαν να τα πηγαίνουν πολύ καλά, αν δεν ήταν όλη την ώρα κολλημένη πάνω του, σαν ενοχλητική γκόμενα. Αν μπορούσε να την χαράξει γύρω γύρω, να την ξεκολλάει και να την αφήνει σπίτι πριν να βγει από την πόρτα.

Θα έβγαινε έξω με το πρόσωπο του γυμνό από δέρμα και έκφραση. Με τους μύες και τους συνδέσμους του εκτεθειμένους. Να μην έχουν δέρμα να τραβήξουν κατά τη σύσπαση τους, να μη έχουν δέρμα να ρυτιδώσουν, να μη έχουν φρύδια να ανυψώσουν. Η έκφραση να χάνεται κάπου ανάμεσα στις ίνες τους. Δε θα χρειαζόταν να ξαναξυριστεί ποτέ, ούτε να ξανακουρευτεί. Κι εκτός αυτού…χα… επιτέλους δεν θα ήταν ο βαρετός τύπος που έβλεπε στο καθρέφτη… όταν είχε το κουράγιο.

Μπορεί να προκαλούσε τρόμο και φρίκη αλλά ποτέ πια δε θα προκαλούσε «συμπάθεια», και ποτέ πια κανείς δε θα τον θεωρούσε «γλυκούλη». Ω, όχι! Όχι πια γλυκανάλατα σχόλια. Όχι πια «δεν ξέρεις τι αξίζεις», «υποτιμάς τον εαυτό σου». Ναι, αυτό ήταν. Οι άνθρωποι θα τον φοβούνταν και θα τον σέβονταν από δω κι εμπρός. Και σιγά σιγά θα γινόταν η ψυχή της παρέας, ο πιο περιζήτητος στον κύκλο του, ο οποίος θα πενταπλασίαζε την ακτίνα του… το λουκ του θα γινόταν η νέα μόδα. Εκατοντάδες χιλιάδες πρόσωπα θα έμεναν γυμνά από το δέρμα τους. Θα έφτιαχναν αμπαζούρ μ’ αυτό .

Κι όταν όλοι θα είχαν ακολουθήσει το παράδειγμα του, αυτός θα ήταν ακόμη ο πρώτος. Και θα έγδερνε και το υπόλοιπο του σώμα κάθε σαιζόν και από λίγο. Κάθε σαιζόν λανσάροντας καινούρια τάση. Η ζωή θα ήταν γλυκιά και θα μπορούσε να βλέπει τον εαυτό του στο καθρέφτη όποτε γούσταρε, το κενό του ανέκφραστο πρόσωπο πάνω στο οποίο θα φορούσε την εικόνα του εαυτού του, αυτή που ζούσε μες στο μυαλό του. Θα έβλεπε την κοινωνία που δημιούργησε γύρω του, μπορεί να είχε και τη δική του γδαρμένη γυναίκα και το δικό του μεγάλο σκελετό αυτοκινήτου, θα ζουν στο ασοβάτιστο σπίτι τους, θα διαβάζουν περιοδικά χωρίς εξώφυλλα, θα βλέπουν τηλεοπτικά κυκλώματα, θα κοιμούνται σε άστρωτα στρώματα και μπορεί να κάνουν και παιδιά… ω, τα παιδιά τους θα τα έχουν όλα…

Το ένα λεπτό πέρασε και κατέβασε τα μάτια του από το καθρέφτη. Μια ανατριχίλα τον συντάραξε. Ξαναγυρνούσε στην πραγματικότητα. Έπρεπε να ξυριστεί και πάλι στα τυφλά. Κοιτάζοντας αλλά μη βλέποντας. Ακούμπησε τη λεπίδα του παραδοσιακού ξυραφιού στην καρωτίδα του και σκέφτηκε: «Μπορώ να τα τελειώσω όλα». Κι έτσι έκανε. Κι έτσι σκότωσε τον άνδρα που έβλεπε, πίσω από τον τυφλό βλέμμα του άνδρα που στεκόταν μπροστά στο καθρέφτη και ξυριζόταν με το Gillette Fusion Power Stealth (με πέντε ακίνδυνες λεπίδες και μπαταρία) ξυράφι του, που είχε αγοράσει πριν λίγες μέρες. Το αίμα πεταγόταν σε ριπές πίσω από το άδειο βλέμμα, αλλά κανείς δεν προσπάθησε να το σταματήσει. Θα ήταν μάταιο έτσι κι αλλιώς. Ήταν ήδη νεκρός προτού το κέλυφος του τελειώσει το ξύρισμα του. Κι έτσι δεν έμενε κανείς να δει το πρόσωπο μέσα στο καθρέφτη. Το κέλυφος του θα συνέχιζε τη ζωή του χωρίς να χρειάζεται να αποφεύγει το βλέμμα του καθρέφτη, γιατί δε θα μπορούσε ποτέ ξανά να δει το είδωλο του μέσα σ’ αυτόν.

Το κέλυφος σκέφτηκε ότι σκέφτεται πολύ παράξενα αυτό το πρωινό. Πρώτα γδαρμένα πρόσωπα και μετά αυτοκτονίες και είδωλα στον καθρέφτη. Σκέφτηκε πως τον πείραξε η σπανακόπιτα που έφαγε χθες στη δουλειά. Σκέφτηκε πως ο καφές που θα έπινε σε λίγη ώρα θα του έφτιαχνε το κέφι. Σκέφτηκε την Λίτσα, την όμορφη γραμματέα του αφεντικού. Έβαλε άφτερ σέηβ για να γίνει ακαταμάχητος. Έφυγε για τη δουλειά αναζωογονημένος και κεφάτος.

Η Λίτσα του έκατσε και οι καθρέφτες δεν του ξαναπήγαν κόντρα.

Η αλιπάστωση και μια κατάσταση ομηρίας

Ήταν ένας Σεπτέμβρης που είχε απαχθεί από το καλοκαίρι, τριγυρνούσε ακόμα με βερμούδες κι είχε στις τσέπες άμμο και βότσαλα.

Το Φθινόπωρο όσο κι αν έκλαψε για την αρπαγή του μικρού του γιου, στις αυλές μας δεν έφτασε ούτε δάκρυ..ούτε λυγμός.

Τρέχαμε κι εμείς στις παραλίες κι ανάβαμε ξανά φωτιές και ρίχναμε κι άλλες βουτιές κι απλώναμε στα κορμιά κι άλλη αλμύρα..
κι άλλο αλάτι..συντηρητικό αρχαίο..
να κρατηθούμε "αναλλοίωτοι" μέχρι του χρόνου το καλοκαίρι όπου θα ξαναρχίσει η διαδικασία της.... ¨αλιπάστωσης".



Ήταν ένας Σεπτέμβρης
που είχε απαχθεί από το Καλοκαίρι
κι έτσι ήταν οι ψυχές μας
όμηροι της θάλασσας
και της ανεμελιάς

I'm going to join the circus, cause that's where i belong...

Το σκοτάδι είναι ο καλύτερος σου φίλος... εκμεταλεύσου το όσο μπορείς. Μπές μέσα στο σκοτάδι και εξαφανίσου. Αστο να σε τυλίξει και να μη σε νοιάζει πια. Μια τεράστια ποσότητα αλκοόλ μπορεί να βοηθήσει αν διστάζεις. Άστο να σε πετάξει από τοίχο σε τοίχο, όχι πια με την τρομερή κατήφεια που σε χαρακτηρίζει αλλά με μια διάθεση να χορέψεις και με μια αίσθηση ελευθερίας που μπορείς να έχεις μόνο πάρα πολύ σπάνια (φαντάσου να είσαι ελεύθερος τόσο σπάνια που ξεχνάς την τελευταία φορά)(εκτός και αν έτσι κι αλλιώς θα ξεχνούσες την τελευταία φορά). Κάντο και θα δεις. Βάλε την αγαπημένη σου μουσική και κάντο. Θα νιώσεις τη δύναμη του σκοταδιού να σε μετακινεί σαν τεράστια μαριονέτα. Αλλά παρόλα τα σκοινιά θα είσαι απολύτως ελεύθερος. Και απολύτως ευτυχισμένος σα να είσαι έτοιμος να ανέβεις σε εκείνο το τρένο που είναι έτοιμο να αναχωρήσει για το όνειρο της ζωής σου. Αυτή είναι η συμβουλή μου: Χόρεψε στο σκοτάδι με μουσική που μόνο εσύ ακούς. Ακόμα κι αν η μουσική δεν ειναι για να τη χορέψεις. Ακόμα και αν ξέρεις πόσο χάλια θα φαινόσουν αν κάποιος άναβε το φως. Ακόμα κι αν ξέρεις πως η ελευθερία σου δε διαρκεί για πολύ και ήδη από τη στιγμή που άρχισες να γράφεις η κατάσταση έχει αναστραφεί και όοοοοοοοοολλλλλλλλααααααααααα είναι τόοοοοοοοοοοσοοοοοοοοοοο φωτεινά!!!

(Παρακαλώ όσοι κάνουν τον κόπο να ακούσουν τα τραγούδια ας ακούσουν προσεκτικά ή ας ψάξουν τον στίχο!!! Είμαι πολύ μεθυσμένη να κάνω τη αντιγραφή...) Κι επίσης το ξέρω πως θα το μετανιώσω αύριο αλλά χέστηκα αυτή τη στιγμή... τόσο καιρό σκεφτόμουν τι να γράψω και δε μου έβγαινε ... φάτε τα τώρα... τις ασυλλόγιστες μου σκέψεις.

"Ήταν χειμώνας…" Μόνο αυτό σκεφτόταν.

Είχαν συμφωνήσει μυστικά να μην υπάρξει το καλοκαίρι.

Οι πρώτες λέξεις έπεσαν μαζί με τα φθινοπωρινά φύλλα .Ακροβατούσαν ανάμεσα στις κιτρινισμένες από το άνυδρο καλοκαίρι λέξεις. Τις στοίβαζαν προσεκτικά για να παραγεμίσουν τα κενά του χρόνου που χάθηκε.

Με τα μάτια στραμμένα ψηλά περίμεναν τις πρώτες φθινοπωρινές ψιχάλες. "Δεν μπορεί…Θα’ ρθουν…".

Να παρασύρουν τα σαθρά μπαλώματα ή να ξεπλύνουν το τοπίο και να μπερδευτούν με τα δάκρυα στο πρόσωπο;’’

Μια φέτα σαγκουίνι στο βελούδινο μαύρο πέτο του

Κατεβαίνω ξανά στα σκαλιά της
και κάθομαι μπροστά στο μαύρο πρόσωπό της
σε αυτό το πρόσωπο που καθρεφτίζει την μορφή του αγαπημένου της πάνω του..
αλλοιωμένα τα χαρακτηριστικά της από την αγάπη
αυτή διάφανη αυτός μαύρος..κλέβει το χρώμα του
ο μόνος τρόπος για να τον φέρει κοντά της
αεράκια και βοριάδες στρατόσφαιρες και μάζες πολύχρωμων αερίων ανυπέρβλητα εμπόδια..
μα αυτή τον αγαπά με τον δικό της τρόπο
με έναν τρόπο που μόνο η αγάπη η ίδια με όλους τους πορφυρούς παρατρεχάμενους της μπορεί να υποδείξει.
Σήμερα αυτός έχει καρφιτσωμένη στο πέτο μια ζουμερή μεγάλη φέτα σαγκουίνι.
Κι αυτό το σαγκουίνι πως καθρεφτίζεται πάνω της
Δρόμος από φρουτένια κόκκινα σχεδόν δάκρυα-ποτάμια
ένα δάκρυ φτάνει μπροστά μου.
Δε χορταίνω να τους κοιτώ..
ένα ζευγάρι που θαρρείς δεν είναι ζευγάρι αλλά έχει ενωθεί σε μια οντότητα
Δεν υπάρχει διαχωριστικό στον ορίζοντα..
Ένα καράβι πέρασε και ξεκόλλησε την γραμμή αυτή που τους χώριζε
την έδεσε στην πλώρη σαν μεταξωτή κορδέλα και συνέχισε την πορεία του .





-Που είσαι?
Σιωπή.

Ζεστός αέρας - Ξύλινα Σπαθιά

Έλα επιτέλους και πες στη λύπη
να μην χτυπάει την πόρτα μου πια
πες της απλά έφυγε, λείπει
εδώ δεν μένει κανένας πια.

Έλα φεγγάρι στην αγκαλιά μου
πάνω σου βλέπω το φως της μέρας
έστω για λίγο μείνε κοντά μου
πάλι φυσάει ζεστός αέρας.

Πες της πως πήγα σε κάποια χώρα
που τα ρολόγια δεν έχουν δείκτες
και όλες οι ώρες σημαίνουν τώρα
βάλτε φωτιά κάψτε τις νύχτες.

Αυτά εδώ είναι τα δόντια
που είχε σπάσει του Δαυίδ η πέτρα
μοιάζουν για πέτρες για δαχτυλίδια
καν' τα ό,τι θέλεις, καν' τα στολίδια.
Πέτρινα τείχη θα ταξιδέψω
θ' ακολουθήσω την τροχιά της σφαίρας
πέτρινα τείχη κάπου κεί έξω
πάλι φυσάει ζεστός αέρας

Η δύση σε μια στάση λεωφορείου

Έδυσε το χαμόγελο στα χείλη της,
στα πορτοκαλιά βαμμένα χείλη.

Σκέψεις σκόρπιες, επαναστατούν κατά της βαρύτητας
ίπτανται πάνω από το κεφάλι της σαν αερόστατα


Εκείνη που θέλησε πολλά..έμεινε με τα λίγα.

Θέλει να ουρλιάξει. Δεν το κάνει. Τι θα πει ο κόσμος. Έτσι την έχουν μεγαλώσει.
Μα αυτή θέλει τόσο πολύ να ουρλιάξει..το καταπίνει.
Ουρλιάζει στα μέσα της.. κι είναι τόσο δυνατή η φωνή που την ταρακουνάει και την τρομάζει.

Το πρόσωπό της καταβεβλημένο..
αλλοιωμένα τα χαρακτηριστικά, σαν να έκλαιγε μια ολόκληρη μέρα.
Μα αυτή δεν έριξε ούτε δάκρυ..
Τι θα πει ο κόσμος??
Θα πρέπει να την συμπονέσει
Θα πρέπει να την λυπηθούν..
"Αχ την καημένη την κοπελίτσα.. τι να έπαθε και κλαίει μες τον δρόμο? "
Θα πρέπει να στεναχωρηθούν ή έστω να θορυβηθούν έστω και στιγμιαία κι αυτοί.
Ας μην τους βάλει καλύτερα στον κόπο.
Όχι οτι τους το χρωστάει βέβαια..

τίποτα δεν τους χρωστάει
δεν χρωστάει πουθενά

Αυτές οι άσπρες οι γραμμές την σαγηνεύουν.
Στέκεται σε μια στάση λεωφορείων και τους χαμογελάει..
Περνάν αυτοκίνητα και παίζουν κρυφτό αλλά πάλι της φανερώνουν την απλότητά τους.
Πάντα της άρεσε το κόκκινο με το άσπρο και το μαύρο.

Νυχτώνει..περπατά στην άδεια πόλη..γέρνει απο παγκάκι σε παγκάκι
πηγαίνει από πάρκο σε πάρκο.
Αφήνει τα πάρκα..γέμισαν ζευγάρια
γέμισαν φιλιά , αγκαλιές, υποσχέσεις,
κουβέντες..ελεύθεροι σκοπευτές
αγγίγματα..δηλητηριασμένα κρασιά



Πνίγεται..
Το καυσαέριο θα φταίει..
Ένα βαρδαράκι θα ήταν ότι πρέπει.

φωτογραφιες deviantART

H επιστροφή της άσωτης...

Back to black λοιπόν...Μια ακόμη επιστροφή στα ίδια...Κι είναι τόσο ίδια σαν να μην έφυγα ποτέ τελικά...Μηχανικά γίνονται οι ίδιες κινήσεις...Το τηλέφωνο χτυπάει κι είναι τα ίδια πρόσωπα...Το μυαλό πάει και πάλι στα ίδια πρόσωπα...Κι η playlist είναι παραδοσιακά η ίδια.ιεροτελεστία έχει γίνει πια.Η διαφορά είναι ότι αυτή η επιστροφή κουβαλάει όλες τις άλλες επιστροφές,αλλά έχει και κάτι απο τον αέρα της πρώτης άφιξης.Αυτή,όμως,θα'ναι και η τελευταία κι έχει άλλη χάρη.Όλα είναι όπως τα άφησα,αλλά εκείνο το έρμο το τραπεζομάντηλο που χάθηκε μεσα στα 30 τετραγωνικά;;;Συνεχίζω το μαγείρεμα του κους -κους που δε μου φαίνεται και πολύ σόι...Τι σας λέω;;;Γιατί;;;Θα επανέλθω με κάτι πιο ενδιαφέρον!!!

Το κρασάκι του Τσου...

There Will Be Blood!

Πάντα υπήρχε άλλα ήταν κρυμμένο στη σκιά του γιούκεμποξ (γιούκ εμπόξ,κακό αδέρφι του γιούκ ερμάν (ερμάν απο το hermano=αδέρφι, το λέει και η λέξη))(<παρένθεση σε παρένθεση, καταραμένη θετική κατεύθυνση!) και ντρεπόταν το φώς της μέρας. Βρυκολάκιασε και ψιλοσάπισε με λίγα λόγια. Χρειάζεται λίγο χρόνο προσαρμογής και θα ανακάμψει δριμύτερο. Τρόπος του λέγειν.

Εδώ είμαι εγώ, για όσους δε με γνώρισαν, στην πρεμιέρα της τελευταίας μου ταινίας, μιας ρομαντικής κομεντίς με άφθονες σκηνές ανατινάξεων και σεχ, ΑSS*: Η εκδίκηση του πράσινου νίντζα #5, την οποία έγραψα, σκηνοθέτησα και πρωταγωνιστώ στο ρόλο στην νεαράς ενζενί, ΑSS Μπάιτ. Στο ρόλο το κακού σπυριού, ο Ράσελ Κρόου . Ένα καμεό πέρασμα ώς πύον, κάνει ο Τομ Κρουζ.

(*ASS: ArhontaS Skotous)

Προς το παρόν έχω να πώ χίλια μπράβο γι'αυτά που βλέπω εδώ γραμμένα... και να συνεισφέρω με ένα άσμα που πολύ αγαπώ και μου κρατούσε συντροφιά τις ζοφερές δρακουλιάρικες μέρες και κυρίως νύχτες που πέρασαν, και οφείλω να τονίσω ότι ουδεμία σχέση έχει με το παρόν κείμενο. Εγώ θα το ακούω στο μπtria slayer μου στη νυχτερινή μου μεταμεσονύστια τσάρκα. Εσείς ακούστε το από δω. Και αφήστε τα παράθυρα σας ανοιχτά, ρε παιδιά, σπάω τα μούτρα μου κάθε βράδυ!!!


Άσχετο γαμάτο τραγούδι εδώ παρακάτω...

Xρόνια Πολλά!!!!

Χρόνια πολλά Chaos!!!


Μάδησε τα πέταλα της ζωής σαν τον μπόμπιρα επάνω
Μύρισε τα, χάιδεψέ τα, γεύσου τα.
Εύχομαι φωτεινή και όμορφη να ναι πάντα η ζωή σου σαν τα λέλουδα.
Και σαν την δροσιά την πρωινή που ξαπλώνει ράθυμα στα φύλλα η παρουσία σου, να ξεδιψά αγαπητούς ανθρώπους...


Μα πάνω από όλα να σαι πάντα υγιής αγαπητή μου.
να σε χαιρόμαστε!

Ζητείται στρατηγός για καλλιτέχνη..ζητείται τουρίστας για κυρία

Ένας σωρός από βιβλία, σημειώσεις, φωτοτυπίες και χαρτάκια επιμελώς ατημέλητα είναι τοποθετημένα πάνω στο γραφείο κάτω στο πάτωμα δίπλα στο κρεβάτι.. Στυλό, μολύβια ,γόμες ,ξύστρες διασκορπισμένα πάνω τους. Ο καλλιτέχνης που ευθύνεται για αυτά, γιατί επιστήμονα δεν τον λες αφού μέχρι στιγμής έχει ασχοληθεί μόνο με το πόσο φυσικός είναι ο διάκοσμος αυτός,προσπαθώντας να πείσει εαυτό και λοιπούς ότι διαβάζει...στέκεται στο κούφωμα της πόρτας και κοιτά με ένα βλέμμα απλανές. Ο πανικός στέλνει έναν χαιρετισμό περνώντας έξω από το παράθυρο.. "Πάλι εδώ αυτός?" σκέφτεται ο καλλιτέχνης "Χτες ήρθε και στρογγυλοκάθισε τόσες ώρες πάνω στο γραφείο μου, μέχρι που του έκανα την χάρη και τον έβγαλα βόλτα...όχι και σήμερα ..δεν έχω άλλο χρόνο.." Από το πράσινο βιβλίο δίπλα στο κρεβάτι αναδύεται ένα.. κολλοειδές. Φέρνει μια γύρα πάνω από το γραφείο κι έπειτα φωλιάζει στα μάτια του καλλιτέχνη. "Πόσα μικρά είπαμε ότι είναι τα σωματίδια που τα αποτελούν?" διερωτάται καθώς σκάει ένα χαμόγελο συνωμοτικό στον φιλο-παράσιτο που εγκαταστάθηκε στα μάτια του κι άλλαξε έτσι η οπτική του.. Ένα αχνό γαλακτερό πέπλο έπεσε σε κάθε τι στο δωμάτιο..απαλύνοντας τους όγκους, αμβλύνοντας τις γωνίες,κρύβοντας τα γράμματα και τα χρώματα..ένα πέπλο που έφερε το μυστήριο σε μια κατά τα άλλα συνηθισμένη κάμαρα.. "Μήπως τώρα σου ήρθε η όρεξη φιλαράκο?" ψέλλισε το κολλοειδές. ".......................................καλή η προσπάθεια...ευρηματική..." σκέφτεται ο καλλιτέχνης.



Μα πόσα πράγματα.. πόσες λέξεις ..πόσες πληροφορίες να χωρέσουν σε ένα κεφάλι σε έναν εγκέφαλο που νιώθει σαν παραγεμισμένη βαλίτσα διακοπών..που χάσκει.. που πετσέτες και ρούχα ξεχειλίζουν από μέσα της.. ο μαυρισμένος τουρίστας κάθεται πάνω της τιμωρώντας την που δεν τον υπακούει, σπάζοντας τον τσαμπουκά της.. η βαλίτσα μαζεύεται, και όλα ..πετσέτες, ρούχα, πουκαμίσες, δώρα, αντηλιακά ως δια μαγείας χωράνε! Κι εμένα που δεν μου βρίσκεται κανένας τουρίστας τι θα κάνω? Εγώ που δεν πήγα καν διακοπές να δω πως μοιάζει αυτή η φασαριόζικη φυλή των μαυρισμένων τουριστών..να χω να κλείσω και βαλίτσα?! Τραγική ειρωνία.

Η ομίχλη βαρέθηκε τον καλλιτέχνη, ο οποίος μοιάζει να χει μαρμαρώσει στην ίδια θέση, και γυρνά πίσω στο πράσινο βιβλίο.. Και τότε κατευθύνεται προς το γραφείο πιάνει το βιβλίο στα χέρια κοιτά με μια θλίψη το ρολόι, παρηγορεί τον εαυτό του με γλυκόλογα, του τάζει μια σοκολάτα και βαράει μια ένεση καφεϊνης ενώ η πρώτη δοκιμασία απέχει μόλις 10 ώρες. Ίσως χάσει την πρώτη μάχη.. αλλά ακόμα δεν έχει χάσει τον πόλεμο.