That can only mean one thing.And I don't know what that is...


Σάββατο 18 Οκτωβρίου 2008

Στο κλιμακοστάσιο της μεταμόρφωσης













Σηκώθηκε κι άφησε την παρέα στο σαλόνι προσπαθώντας να τραβήξει τη λιγότερο δυνατή προσοχή.
Πάλευε ήδη δέκα λεπτά να βρει πως είναι το προσωπείο "ολαειναικαλα" για να φορέσει και..
παίρνοντας τη στροφή για να ανέβει το κλιμακοστάσιο ήρθε σε μετωπική με
τη Θλίψη Όλουτουκοσμου.

Η τελευταία κόλλησε πάνω της και πέρασε έρποντας όλο της το κορμί, αποφασίζοντας να εγκατασταθεί επάνω στο κεφάλι της.
Ένα μαύρο κουβάρι με χίλια πλοκάμια που ανέμιζαν σαν εκείνα της ξακουστής Μέδουσας.

Σκαλί στο σκαλί κοντοστεκόταν γιατί κι άλλο ένα δάκρυ ερχόταν και φώλιαζε στα μαλλιά της.. κι άλλη μια κραυγή στρωνόταν φαρδιά πλατιά πάνω της.
Εικόνες χιλιάδες περνούσαν μπροστά από τα μάτια της, εικόνες του κόσμου, όλος ο κόσμος.

Κι ύστερα τα μάτια της έγιναν μπλε.
Πρώτα οι κόρες..κι έπειτα το μπλε άρχιζε να ξεχειλίζει σαν τα μαύρα πλοκάμια της περικεφαλαίας της κι έβαψε και το άσπρο των ματιών της.
Δεν έσταζαν πλεόν, παρά απορροφούσαν..όλη την υγρασία που εκλύοταν στην ατμόσφαιρα από τα θλιμμένα μάτια αυτής της πολύμορφης πλάσης.

5 σχόλια:

ο αποτέτοιος είπε...

αυτές οι μετωπικές είναι οι χειρότερες. ότι και να κάνεις, φρένα, χειρόφρενα, δεν υπάρχει ελπίδα. η σύγκρουση είναι σφοδρή.

(σας καταλαβαίνω..)

kioy είπε...

Άραγε υπάρχουν ακόμα τόσο ευαίσθητοι άνθρωποι; Θυμάμαι φίλους μου που μου λέγαν πως μετρούν τα αμάξιαστη βροχή.
Αναρρωτιόνταν που πηγαίνουν τι θα συναντήσουν τι σκέφοτνται; Όχι με κάποιο περίεργο τρόπο. Άλλωστε δεν υπήρχε κανένα προσοπωποιημένο στοιχείο... Απλά δραπέτευαν του κόσμου τους και με κοινωνική ευαισθησία, συναισθησία εισέχονταν στον κόσμο των άλλων... Σε όλο τον κόσμο.

Ακόμα θυμάμαι εμένα. ίσως με παρατηρώ ακόμα... Σαν αγρίμι να ζητώ διέξοδο σε αλλοπρόσαλα μέρη. Την παιδική αλάνα, την ταράτσα ενός κοντοπίθαρου σπιτιού, το παλιό σχολείο και να ανζητώ λύτρωση μέσα στη θλίψη μου. Σαν να πέφτω και να πέφτω ξανά. Να βυθίζομαιστα σπάρτα του κόσμου και να έχω την αίσθηση πως βυθίζεται και αυτός μέσα μου...
Ψευδαίσθηση ίσως! :)

Πολύ όμορφο αυτό που έγραψες. Ζητάω συγνώμη αν το ανάγνωσα λάθος, καθόλου απίθανο δε θα μ' ακουστεί... Αλλά τις παραπάνω σκέψεις(των οποίων η ποιότητα είναι μηδαμινή) τις ξεκλείδωσες εσυ....

chaos-monde είπε...

Μ'άρεσε τόσο πολύ που οποιοδήποτε σχόλιο θα'ταν χαζό.Ήρθα σε μετωπική με κεινο το"ήρθε σε μετωπική με
τη Θλίψη Όλουτουκοσμου".Αυτη η μανταμίτσα με το παράξενο ονοματεπώνυμο ήρθε ρε γμτ και κατσικώθηκε λες και την κάλεσε κανείς.Είχα δεν είχα το΄πα το κρύο πάλι.Καλό απογεύμα να'χετε.

BloodByTheJukebox είπε...

(συνεχίζω το προηγούμενο σχόλιο)
Διότι πού πάτε μανδαμ? Ακάλεστη... Τουλάχιστον πάρτε το ασανσέρ. Ή πηδήξτε από το μπαλκόνι. Αφού ξέρετε τι πανουκλιασμένη είστε. Λίγο τάκτ τελος πάντων σε ξένο σπίτι.

Κι έμενα με άρεσε πολύ! Τα σύμπουλα are back! No pun intended!

neraidoskonismenh..darling είπε...

αποτέτοιε, σφοδρότατη!
(χαίρομαι)

Κιου, ευχαριστώ.
Δεν νομίζω ότι υπάρχει λάθος ανάγνωση ο καθένας μπορεί να εκλάβει ένα γραπτό κατά πως ταιριάζει στην δικιά του ιδιοσυγκρασία, κάποιες φορές συμπίπτει με τον τρόπο σκέψης το συγγραφέα κάποιες άλλες όχι γεννώντας νέες ιδέες.

Chaos με τέτοια επωνυμία δεν περνά απαρατήρητη η μανδάμ..όντως.
Αχ αυτές οι μετωπικές ..τι ήθελα και τις μελετούσα!

Blood τι να πω? της τα είπατε εσείς και καλά κάνατε...εεε λίγο τακτ δεν θα έβλαπτε!
It runs in the bird-family blood!
No pun intended..