Υπάρχουν κάτι μικρές συσκευές πανικού. Αλήθεια!

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ, ΤΕΧΝΙΚΕΣ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ ΚΑΙ ΕΠΙΚΡΑΤΟΥΣΕΣ ΘΕΩΡΙΕΣ

Υπάρχουν κάτι μικρές συσκευές πανικού.
Μη πάει ο νους σας στα όπλα, στις τηλεοράσεις και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο.
Αυτά αποτελούν τη βαριά βιομηχανία παραγωγής πανικού.
Μιλάμε για ένα όχι τόσο γνωστό παράρτημα αυτής, που παράγει μικρότερες, ατομικές συσκευές, μικρότερης εμβέλειας (εμβέλεια= ένα άτομο/προϊόν). Είναι φτιαγμένες με τεχνολογία και τεχνογνωσία σταθερή και αμετάβλητη εδώ και πολλά χρόνια και, το κυριότερο, διαρκούν ισόβια. Η κύρια ιδιαιτερότητα τους είναι πως λειτουργούν βασικά ως δέκτες μηνυμάτων πανικού στην κωδικοποιημένη γλώσσα του εργοστασίου, αλλά και άλλων μηνυμάτων πανικού στην κωδικοποιημένη γλώσσα του μυαλού του κάθε χρήστη. Η αποκωδικοποίηση αυτών των μηνυμάτων πανικού, φυσικά, είναι περιττή, αφού όσο πιο λογικά ακατανόητα είναι αυτά, τόσο πιο μεγάλος είναι ο πανικός που προκαλούν.

Οι συσκευές αυτές είναι κυρίως δακτυλιοειδείς (σε φάση διαστολής) και παίρνουν το σχήμα παξιμαδιού (= το θηλυκό εξάρτημα του μπουλονιού), κατά τη συστολική φάση. Η διάμετρος τους διαφέρει κατά περίπτωση και στη συστολική και στη διαστολική φάση.

Η χρήση τους είναι αυτοματοποιημένη. Η λειτουργία τους ξεκινά κατά την εγκατάσταση τους, αλλά γίνεται αντιληπτή από το χρήστη μόνο κατά τη συστολική φάση.

Οι συσκευές τοποθετούνται στη μία και μοναδική, ιδανική και απαράλλαχτη θέση που τους ανήκει δικαιωματικά μετά από χιλιετίες χρησικτησίας: ο αεραγωγός του ανθρώπινου σώματος (στο ύψος του λάρυγγα) του χρήστη. (Φυσικά, πιθανόν να υπάρχουν αντίστοιχες συσκευές και για ζώα αλλά αυτό ξεφεύγει από τα όρια αυτού του άρθρου). Οι ειδικοί του εργοστασίου κρατούν μυστική τη στιγμή της εγκατάστασης του δακτυλίου, καθώς επίσης και την μέθοδο που χρησιμοποιούν. Επίσης ο χρήστης δεν αναγνωρίζει ούτε θυμάται ακριβώς τη στιγμή της αγοραπωλησίας ούτε φυσικά και την εγκατάσταση της συσκευής.

Η επικρατέστερη θεωρία είναι αυτή της κατάποσης του δακτυλίου (και σ’αυτό το σημείο θα μπορούσαμε να εντοπίσουμε μια ψευδογλωσσολογική συσχέτιση με την φράση «έφαγα φρίκη», ή έστω κάποια πραγματολογικά στοιχεία, αλλά εμείς δεν είμαστε τέτοιοι τύποι) ο οποίος στη συνέχεια είτε κατευθύνεται απευθείας προς την περιοχή-στόχο (λάρυγγας), είτε μεταφέρεται στο γαστρεντερικό σύστημα, απ’ όπου, μετά από κατάλληλη επεξεργασία, απορροφάται και μεταφέρεται αιματογενώς στην περιοχή-στόχο. Και στις δύο περιπτώσεις ο μηχανισμός δεν είναι γνωστός αλλά πιθανόν να βασίζεται στη μεγαλύτερη συγγένεια που παρουσιάζουν τα υλικά από τα οποία είναι φτιαγμένη η συσκευή με τις συνθήκες που επικρατούν στη συγκεκριμένη περιοχή. Αυτή η συγγένεια ίσως να μπορεί να εξηγήσει στο μέλλον και τον τρόπο που ο δακτύλιος (χωρίς να προκαλεί τραυματισμό, αλλά μονάχα μια παροδική δυσφορία στο χρήστη-φορέα, παρόμοια με το βασικό σύμπτωμα που προκαλεί η λειτουργία του δακτυλίου και πιθανόν να είναι το πρώτο σημάδι αυτής) εγκαθίσταται μόνιμα ανάμεσα στους μυς του λάρυγγα και είναι πλέον μη ανιχνεύσιμος.

Τα υλικά και το μέγεθος της συσκευής είναι άγνωστα. Σίγουρα μη ανιχνεύσιμα κατά τη διάρκεια της ζωής του χρήστη και φυσικά η εταιρεία δε πρόκειται να δώσει ποτέ τέτοιες πληροφορίες στο κοινό. Θα ήταν πολύ ριψοκίνδυνο σ’ αυτήν την ανταγωνιστική κοινωνία. Υπάρχουν φήμες ότι έχουν γίνει έρευνες σε πτώματα πρώην χρηστών άλλα με πενιχρά αποτελέσματα. Είναι πολύ εύκολο να θεωρήσουμε λοιπόν ότι αυτές οι συσκευές δεν υπάρχουν, αλλά. φυσικά, ποιος θέλει να ακολουθήσει τον εύκολο δρόμο; Υλικά που είναι ικανά, ουσιαστικά, να «σκέφτονται», σίγουρα μπορούν να κρυφτούν από τα μάτια ενός κοινού ιατροδικαστή.

Αυτή η θεωρία, παρόλα τα κενά της, έχει ένα πολύ δυνατό πλεονέκτημα σε σχέση με άλλες. Μπορεί να εξηγήσει τη μυστικότητα με την οποία συμβαίνει η εγκατάσταση, την απουσία ουλών και την άγνοια του χρήστη σχετικά με το συμβάν και την έναρξη της λειτουργίας της συσκευής, καθώς η εγκατάσταση θα μπορούσε να έχει γίνει σε πολύ μικρή ηλικία, τότε που βάζουμε ό, τι βρούμε στο στόμα μας (αν και σε ορισμένες περιπτώσεις δεν υπάρχει ηλικιακό όριο γι’αυτό το χόμπυ), και, όπως προαναφέρθηκε, η συσκευή να πρωτογίνει αντιληπτή σε αρκετά μεγαλύτερη ηλικία, είτε κατά την πρώτη συστολή της είτε, όταν η πρώτη συστολή έχει γίνει σε μικρή ηλικία, ώστε να μην είναι αναγνωρίσιμη, σε μια επόμενη τυχαία συστολή, όταν το άτομο είναι σε ηλικία στην οποία καταλαβαίνει τι συμβαίνει στο σώμα του και συνδέει ψυχικές αντιδράσεις και συναισθήματα με σωματικά συμπτώματα.

Αυτό που δεν εξηγεί αυτή η θεωρία, αλλά για να είμαστε δίκαιοι, ούτε και καμία άλλη, είναι τα σχετικά με την αγοραπωλησία. Η εταιρία που παράγει αυτές τις συσκευές, στην οποία ανήκει και το μονοπώλιο της βαριάς βιομηχανίας πανικού, είναι μια κερδοσκοπική εταιρία. Όποτε σε κάποιο σημείο που αγνοούμε όλοι θα πρέπει να έχει υπάρξει μια αγοραπωλησία. Και για να υπάρξει αγοραπωλησία, θα πρέπει να έχει προϋπάρξει, εκτός από την προσφορά του προϊόντος, ζήτηση αυτού. Και για να υπάρξει ζήτηση θα πρέπει αυτό το προϊόν να είναι είτε απολύτως απαραίτητο για τον άνθρωπο και για τον οργανισμό του, είτε να έχει προηγηθεί μια αψεγάδιαστη διαφημιστική καμπάνια, που να κατέστησε το προϊόν αυτό απαραίτητο για τον άνθρωπο ως κοινωνικό όν.
Επίσης, αν θελήσουμε να δεχτούμε αυτό που είναι προφανές για τους χρήστες των συσκευών πανικού, ότι δηλαδή οι συσκευές αυτές υπήρχαν από πάντα, γεννιέται ένα εύλογο και αιώνιο αναπάντητο ερώτημα τύπου: «Η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα;», το οποίο δε θα καταλήξει πουθενά όσο και να αναλυθεί. Εκτός από το τηγάνι.


Synexizetai? Χόουπφουλλυ!! (Τι κάνεις βρε ψυχή... μουτς!)