Ένα πουλόβερ κάνει βόλτες στα βουνά

Τα τρία πουλάκια σκέφτηκαν ξαφνικά κι απρόσμενα ότι ξέμειναν από δουλειές και πως θα ήταν ενδιαφέρον να ξεκινούσαν το πλέξιμο. Έτσι μου ζήτησαν να γίνω το πουλόβερ τους. Φυσικά και με βολεύει αυτό: δεν μπαίνω στο πρόγραμμα για τα ευαίσθητα, ούτε και απαιτώ πλύσιμο στη σκάφη. Για να καθαρίσω από πάνω μου τη σκόνη της μέρας, της νύχτας, των εποχών που πέρασαν κι αυτών που θα ρθουν να με λερώσουν, πρέπει απλώς να βουλιάξω και να θαλασσωθώ στον ορισμένο χώρο που μου χάρισε ο κόσμος, το μικροσύμπαν μου. Και το κυριότερο, μπορώ να μπαινοβγαίνω εδώ μέσα με την ίδια ευκολία που συμβαίνει στη ζωή μου…
Κι άρπαξα την ευκαιρία γιατί δε μου κοστίζει τίποτα. Γιατί αυτή την εποχή είμαι εκτός και με παρακολουθώ, να δω μέχρι που θα φτάσω κι αν ξαναβρώ το δρόμο – όχι για το σπίτι (αυτόν προσπαθώ να αποφύγω…) – αλλά για το χάος. Το ‘χω ψιλιαστεί χρόνια τώρα ότι είναι ο μόνος δρόμος που περπατιέται χωρίς να γίνει ποτέ βαρετός…Εκείνος ο δρόμος που οδηγεί στο παράξενο τοπίο της ύπαρξης όπου ξεκινάς με βήμα άφοβο και θορυβώδες μέχρι που συναντάς ένα ψηλό βουνό κι αρχίζεις να μελετάς την ανάβαση ενώ ταυτόχρονα πλησιάζεις περπατώντας (υπάρχουν κι εκείνοι που προβληματίζονται από το θεόρατο ύψος αλλά δεν το κουνάνε ρούπι, είναι όμως από άλλη ιστορία αυτοί…). Κι αφού είσαι αμετάπιστη και μπουμπουνοκέφαλη φύση, κάποια στιγμή φτάνεις στην κορφή. Αλλά ανακαλύπτεις ότι ακολουθεί ένα ακόμα ψηλότερο βουνό που όμως όταν ήσουν στην αρχή δε φαινόταν καθόλου. Κι έτσι πάει μέχρι το τέλος, μέχρι που φτάνεις – υποψιάζομαι – σε ένα λευκό τοίχο που θυμίζει ψυχιατρείο και που τον χτυπάς με το κεφάλι σου, που σπάει σε χιλιάδες κομμάτια, κι αυτά θρυμματίζονται και διασκορπίζονται στα χαμένα μέχρι που το τελευταίο ζωντανό σου κύτταρο ανακαλύπτει την τεράστια πόρτα δίπλα από το σημείο με τα ίχνη της πάλης σου με τον τοίχο (γιατί φυσικά, ούτε ρωγμή δεν προκάλεσες…). Γιατί τόσα βουνά να πρέπει να τα διασχίσεις…Και να φανταστεί κανείς ότι είμαι θαλασσινός τύπος…
Κι αναρωτιέμαι, αυτοί που φαίνονται ή είναι τόσο σίγουροι για το δρόμο τους είναι γιατί βρίσκουν την πόρτα ή γιατί κλείνουν τα μάτια στους παράδρομους…

agiogditissa