That can only mean one thing.And I don't know what that is...


Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2008

Μάτια από νύχτα

Κάποιες φορές αντιλαμβάνομαι ότι ο τρόπος που έχουμε εφεύρει για να περνούν οι ζωές μας είναι ο εντελώς ανάποδος από αυτόν για τον οποίο έχουμε φτιαχτεί. Γιατί αρνούμαι να πιστέψω ότι υπάρχουμε για να ξυπνάμε το πρωί, να διασχίζουμε τη μέρα με μάτια κουρασμένα και άδεια και να φτάνουμε στη νύχτα το ίδιο άδειοι.

Αλλά η νύχτα είναι άλλος κόσμος. Είναι εκεί που όλοι φοράνε το ωραίο τους πρόσωπο, θολό κι απελπισμένο, κάπως μπλαζέ κι απόμακρο. Είναι εκεί που κάποιοι με βλέμματα από αστραπές και μαύρο μισοσβησμένο μολύβι κάτω απ' τα μάτια περιφέρουν το σώμα τους, τον εγωισμό τους, τη μοναξιά τους. Η νύχτα είναι σ' εκείνους τους ασφυκτικά γεμάτους χώρους όπου συναντιούνται τα μάτια κι έχουν να πουν κούφιες λέξεις, εκεί όπου τα τσιγάρα καίνε τα πανωφόρια και τα παγάκια λιώνουν στο πάτωμα. Κι όλοι, μόνοι μεταξύ μόνων, διασκεδάζουν τη δύσκολη ύπαρξη τους. Αυτό που τους πονάει και μπορεί να μην έχει όνομα αλλά είναι εκεί, πορτιέρης στα μαγαζιά που τους ακολουθεί στο σπίτι. Η νύχτα είναι εκεί που κάποιοι, όμορφοι και θαρραλέοι, προκαλούν την τύχη τους, αναμετριούνται μ' ένα αύριο που κανείς δεν ξέρει αν θα' ρθει και πότε αλλά μέσα του κρύβει κι ένα ύπουλο ποτέ που κάνει τα πάντα ανέφικτα. Κι όλοι αυτοί οι 'σκόρπιοι' είναι εκεί που είναι κι είναι αυτοί που είναι για τον εαυτό του ο καθένας. Καταραμένοι να θυμούνται...Η νύχτα είναι εκεί που κάποιοι περπατούν στα βρεγμένα σοκάκια και στις ψαραγορές του κέντρου ακούγοντας μόνο τα βήματά τους που' ναι σαν να δίνουν το ρυθμό για να κρατηθεί το βράδυ. Είναι εκεί που συναντιούνται δύο απ' αυτούς τυχαία στο δρόμο και κοιτάει ο ένας τον άλλο στα μάτια χωρίς υποψίες και φόβο. Σαν συνωμότες της νύχτας. Γιατί ξέρουν..πόσο δύσκολο είναι να βλέπεις τους γκρεμούς και να μην ξέρεις να βαδίσεις. Η νύχτα είναι γι' αυτούς που γυρίζουν σπίτια τους τις ώρες που πάνε οι άλλοι για δουλειά κι ας έχουν κι εκείνοι πρωινό ξύπνημα. Είναι γι' αυτούς που βγαίνουν τις καθημερινές, ποτέ τα Σάββατα. Σάββατα βγαίνουν οι σκασμένοι, όσοι έχουν να μοιραστούν τους εαυτούς τους, τις υπόλοιπες μέρες βγαίνουν οι συνειδητοποιημένοι ξενύχτηδες. Η νύχτα μένει στα σκοτεινά τα σπίτια, με κρασί και τσιγάρα και κόσμο να πάει και να' ρχεται κάτω απ' το μπαλκόνι. Σε κλειστά δωμάτια με σβηστά τα φώτα και δυνατή μουσική. Με σωρούς χαρτιά από υποχρεώσεις που δεν πρόλαβαν την προθεσμία. Με πλυντήρια να δουλεύουν στις 4 το χάραμα και τηλεμάρκετινγκ για να σε πάρει ο ύπνος.
Όσο και να πεις, αργεί να 'ρθει ο ύπνος.



Αφιερωμένο στο μεγάλο δάσκαλο - να' ναι καλά όπου τα πίνει - , στη chaos (thanks για τη φόρα), στις τρεις αρχαιολόγους με τις απορίες τους και στον τάκη σπυριδάκη (έτσι επειδή).








Τρίτη 18 Νοεμβρίου 2008


Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2008

Ένα κρυμμένο μυστικό κρύβει πάντα ακόμα ένα

Σ' αυτή την πόλη όλα ξεκινούν και τελειώνουν στη θάλασσα. Μαζί κι ο χρόνος. Κι έτσι όλα κάνουν τεράστιους και μπερδεμένους κύκλους πάνω από το λιμάνι. Μαζί κι η Ιστορία. Κι όμως, από τις εποχές που πέρασαν αυτά που απόμειναν είναι θραύσματα του χρόνου, λέξεις γραμμένες σε τοίχους, στιγμές και κτίρια μισογκρεμισμένα.
Τα περισσότερα από αυτά τα κτίσματα βρίσκονται στην παλιά φράγκικη γειτονιά. Μένουν σιωπηλά, μάρτυρες εποχών που δε ζήσαμε, σ' ένα σκηνικό συνυφασμένο με τη νύχτα. Θυμίζουν αυτές τις παρηκμασμένες αριστοκράτισσες με ολίγη δόση έπαρσης, επιμονή στο αχρείαστο και βάρος απ' τις ιστορίες που κουβαλάνε χρόνια. Κάποια απ' αυτά αναστηλώθηκαν φτηνιάρικα και πρόχειρα για να στεγάσουν τις νύχτες μας. Κάποια παρέμειναν ως είχαν φιλοξενώντας τους θορύβους, τις μουσικές και τους καπνούς μας. Υπάρχουν κι εκείνα που παρέμειναν επτασφράγιστα μυστικά για τους πολλούς, άδεια από ζωή, γεμάτα από μνήμες. Κι όπως κάθε καλά κρυμμένο μυστικό, όταν αποκαλύπτονται γίνονται έρμαια του πλήθους ενώ κάποιοι απ' το πλήθος γίνονται δέσμιοι τους.
Το Μπενσουσάν Χαν στην Εδέσσης μοιάζει κομμάτι της Ιστορίας που όμως πάντα έκανε καλύτερη παρέα με το Μύθο. Ένα χάνι 200 σχεδόν ετών που άλλαζε ιδιοκτήτες με την ίδια περίπου συχνότητα με αυτή που η πόλη άλλαζε νοικάρηδες. Με τα ασπρόμαυρα πατώματα που θυμίζουν δωμάτια των διατηρητέων στη βασ. Όλγας, με ίχνη από τα ξεχαρβαλωμένα υδραυλικά στους σκασμένους τοίχους, με το θρυμματισμένο θόλο της εισόδου, με τη σιωπή και την αναμονή που συνοδεύει τέτοιους χώρους. Στοιχειωμένο σπίτι. Χώρος αυτοαναφορικός, με χρονικά χάσματα, με χωρικές εντάσεις.
Σ' αυτό το χάνι, το γεμάτο θραύσματα των εποχών αναβιώνουν για τις μέρες του Φεστιβάλ Κινηματογράφου οι Ευτυχισμένες Μέρες , θραύσματα κι αυτές άλλων εποχών κι άλλων περιοχών. Στιγμές της καθημερινότητας των ανθρώπων της Μέσης Ανατολής, κομμάτια από προσωπικές, μικρές ιστορίες, σκέψεις και ζωγραφιές που προκύπτουν κάτω από τους ήχους των βομβαρδισμών του Λιβάνου, αναμνήσεις από την εποχή που το Ιράκ ήταν μια πατρίδα για τους ανθρώπου του, σκηνές από τους δρόμους της Τεχεράνης κι άλλα πολλά θραύσματα εποχών και τόπων που όμως δέσανε τόσο μοναδικά με το χάνι, όπως το τσάι με το λουκουμάκι στο χαγιάτι του κτιρίου...
Άλλωστε, ίσως δεν είμαστε τόσο μακριά όσο νομίζουμε από κει...Παρότι στα μέρη τους ο χρόνος είναι το μεσοδιάστημα των πολέμων κι η ζωή μια λέξη με στιγμιαία σημασία.
Στο Μπενσουσάν το διαφορετικό είναι πως πρόκειται για μια από τις λίγες εκθέσεις που αφορούν την Ανατολή χωρίς να διυλίζεται από τη δυτική σκοπιά. Κι έτσι μοιάζει το κτίριο να φυλοξενεί μια τόσο οικεία, κομματιασμένη ιστορία. Σαν δυο κόσμοι που επιτέλους συναντιούνται μετά από χρόνια...
ΥΓ: Τρίτη στις 2 το μεσημέρι τα εγκαίνια αλλά προτείνεται οπωσδήποτε και νυχτερινή βόλτα.

Τρίτη 11 Νοεμβρίου 2008

Υπάρχουν κάτι μικρές συσκευές πανικού. Αλήθεια!

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ, ΤΕΧΝΙΚΕΣ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ ΚΑΙ ΕΠΙΚΡΑΤΟΥΣΕΣ ΘΕΩΡΙΕΣ

Υπάρχουν κάτι μικρές συσκευές πανικού.
Μη πάει ο νους σας στα όπλα, στις τηλεοράσεις και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο.
Αυτά αποτελούν τη βαριά βιομηχανία παραγωγής πανικού.
Μιλάμε για ένα όχι τόσο γνωστό παράρτημα αυτής, που παράγει μικρότερες, ατομικές συσκευές, μικρότερης εμβέλειας (εμβέλεια= ένα άτομο/προϊόν). Είναι φτιαγμένες με τεχνολογία και τεχνογνωσία σταθερή και αμετάβλητη εδώ και πολλά χρόνια και, το κυριότερο, διαρκούν ισόβια. Η κύρια ιδιαιτερότητα τους είναι πως λειτουργούν βασικά ως δέκτες μηνυμάτων πανικού στην κωδικοποιημένη γλώσσα του εργοστασίου, αλλά και άλλων μηνυμάτων πανικού στην κωδικοποιημένη γλώσσα του μυαλού του κάθε χρήστη. Η αποκωδικοποίηση αυτών των μηνυμάτων πανικού, φυσικά, είναι περιττή, αφού όσο πιο λογικά ακατανόητα είναι αυτά, τόσο πιο μεγάλος είναι ο πανικός που προκαλούν.

Οι συσκευές αυτές είναι κυρίως δακτυλιοειδείς (σε φάση διαστολής) και παίρνουν το σχήμα παξιμαδιού (= το θηλυκό εξάρτημα του μπουλονιού), κατά τη συστολική φάση. Η διάμετρος τους διαφέρει κατά περίπτωση και στη συστολική και στη διαστολική φάση.

Η χρήση τους είναι αυτοματοποιημένη. Η λειτουργία τους ξεκινά κατά την εγκατάσταση τους, αλλά γίνεται αντιληπτή από το χρήστη μόνο κατά τη συστολική φάση.

Οι συσκευές τοποθετούνται στη μία και μοναδική, ιδανική και απαράλλαχτη θέση που τους ανήκει δικαιωματικά μετά από χιλιετίες χρησικτησίας: ο αεραγωγός του ανθρώπινου σώματος (στο ύψος του λάρυγγα) του χρήστη. (Φυσικά, πιθανόν να υπάρχουν αντίστοιχες συσκευές και για ζώα αλλά αυτό ξεφεύγει από τα όρια αυτού του άρθρου). Οι ειδικοί του εργοστασίου κρατούν μυστική τη στιγμή της εγκατάστασης του δακτυλίου, καθώς επίσης και την μέθοδο που χρησιμοποιούν. Επίσης ο χρήστης δεν αναγνωρίζει ούτε θυμάται ακριβώς τη στιγμή της αγοραπωλησίας ούτε φυσικά και την εγκατάσταση της συσκευής.

Η επικρατέστερη θεωρία είναι αυτή της κατάποσης του δακτυλίου (και σ’αυτό το σημείο θα μπορούσαμε να εντοπίσουμε μια ψευδογλωσσολογική συσχέτιση με την φράση «έφαγα φρίκη», ή έστω κάποια πραγματολογικά στοιχεία, αλλά εμείς δεν είμαστε τέτοιοι τύποι) ο οποίος στη συνέχεια είτε κατευθύνεται απευθείας προς την περιοχή-στόχο (λάρυγγας), είτε μεταφέρεται στο γαστρεντερικό σύστημα, απ’ όπου, μετά από κατάλληλη επεξεργασία, απορροφάται και μεταφέρεται αιματογενώς στην περιοχή-στόχο. Και στις δύο περιπτώσεις ο μηχανισμός δεν είναι γνωστός αλλά πιθανόν να βασίζεται στη μεγαλύτερη συγγένεια που παρουσιάζουν τα υλικά από τα οποία είναι φτιαγμένη η συσκευή με τις συνθήκες που επικρατούν στη συγκεκριμένη περιοχή. Αυτή η συγγένεια ίσως να μπορεί να εξηγήσει στο μέλλον και τον τρόπο που ο δακτύλιος (χωρίς να προκαλεί τραυματισμό, αλλά μονάχα μια παροδική δυσφορία στο χρήστη-φορέα, παρόμοια με το βασικό σύμπτωμα που προκαλεί η λειτουργία του δακτυλίου και πιθανόν να είναι το πρώτο σημάδι αυτής) εγκαθίσταται μόνιμα ανάμεσα στους μυς του λάρυγγα και είναι πλέον μη ανιχνεύσιμος.

Τα υλικά και το μέγεθος της συσκευής είναι άγνωστα. Σίγουρα μη ανιχνεύσιμα κατά τη διάρκεια της ζωής του χρήστη και φυσικά η εταιρεία δε πρόκειται να δώσει ποτέ τέτοιες πληροφορίες στο κοινό. Θα ήταν πολύ ριψοκίνδυνο σ’ αυτήν την ανταγωνιστική κοινωνία. Υπάρχουν φήμες ότι έχουν γίνει έρευνες σε πτώματα πρώην χρηστών άλλα με πενιχρά αποτελέσματα. Είναι πολύ εύκολο να θεωρήσουμε λοιπόν ότι αυτές οι συσκευές δεν υπάρχουν, αλλά. φυσικά, ποιος θέλει να ακολουθήσει τον εύκολο δρόμο; Υλικά που είναι ικανά, ουσιαστικά, να «σκέφτονται», σίγουρα μπορούν να κρυφτούν από τα μάτια ενός κοινού ιατροδικαστή.

Αυτή η θεωρία, παρόλα τα κενά της, έχει ένα πολύ δυνατό πλεονέκτημα σε σχέση με άλλες. Μπορεί να εξηγήσει τη μυστικότητα με την οποία συμβαίνει η εγκατάσταση, την απουσία ουλών και την άγνοια του χρήστη σχετικά με το συμβάν και την έναρξη της λειτουργίας της συσκευής, καθώς η εγκατάσταση θα μπορούσε να έχει γίνει σε πολύ μικρή ηλικία, τότε που βάζουμε ό, τι βρούμε στο στόμα μας (αν και σε ορισμένες περιπτώσεις δεν υπάρχει ηλικιακό όριο γι’αυτό το χόμπυ), και, όπως προαναφέρθηκε, η συσκευή να πρωτογίνει αντιληπτή σε αρκετά μεγαλύτερη ηλικία, είτε κατά την πρώτη συστολή της είτε, όταν η πρώτη συστολή έχει γίνει σε μικρή ηλικία, ώστε να μην είναι αναγνωρίσιμη, σε μια επόμενη τυχαία συστολή, όταν το άτομο είναι σε ηλικία στην οποία καταλαβαίνει τι συμβαίνει στο σώμα του και συνδέει ψυχικές αντιδράσεις και συναισθήματα με σωματικά συμπτώματα.

Αυτό που δεν εξηγεί αυτή η θεωρία, αλλά για να είμαστε δίκαιοι, ούτε και καμία άλλη, είναι τα σχετικά με την αγοραπωλησία. Η εταιρία που παράγει αυτές τις συσκευές, στην οποία ανήκει και το μονοπώλιο της βαριάς βιομηχανίας πανικού, είναι μια κερδοσκοπική εταιρία. Όποτε σε κάποιο σημείο που αγνοούμε όλοι θα πρέπει να έχει υπάρξει μια αγοραπωλησία. Και για να υπάρξει αγοραπωλησία, θα πρέπει να έχει προϋπάρξει, εκτός από την προσφορά του προϊόντος, ζήτηση αυτού. Και για να υπάρξει ζήτηση θα πρέπει αυτό το προϊόν να είναι είτε απολύτως απαραίτητο για τον άνθρωπο και για τον οργανισμό του, είτε να έχει προηγηθεί μια αψεγάδιαστη διαφημιστική καμπάνια, που να κατέστησε το προϊόν αυτό απαραίτητο για τον άνθρωπο ως κοινωνικό όν.
Επίσης, αν θελήσουμε να δεχτούμε αυτό που είναι προφανές για τους χρήστες των συσκευών πανικού, ότι δηλαδή οι συσκευές αυτές υπήρχαν από πάντα, γεννιέται ένα εύλογο και αιώνιο αναπάντητο ερώτημα τύπου: «Η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα;», το οποίο δε θα καταλήξει πουθενά όσο και να αναλυθεί. Εκτός από το τηγάνι.


Synexizetai? Χόουπφουλλυ!! (Τι κάνεις βρε ψυχή... μουτς!)

Σάββατο 8 Νοεμβρίου 2008

ΑΝΕΠΙΣΤΡΕΠΤΙ 1

ΑΝΕΠΙΣΤΡΕΠΤΙ 1


Απ' τη Γιαννούλα ως το Φαργκάνη δύο τσιγάρα δρόμος τη νύχτα,
κάτω απ' τα κάστρα το βλέμμα μας φτάνει ως των ψαράδων της Περαίας τα δίχτυα.
Είν' ένα σπίτι πάνω απ' το Βακούρα που 'χει παράθυρα αντί για πόρτες
κι είναι μια γάτα ασχημούρα μέσα στην Πρίγκηπο που κόβει βόλτες.
Του μεθυσμένου καφέ στο τραπέζι, βράδυ Υψικάμινο και Κουρδιστό
τις κυριακές μια παρέα να παίζει τρίβιαλ, πόρτες, χοτέλ, πλακωτό.
Τρεις προβολές σινεμά και κουβέντες που 'βγαζαν νόημα μόνο για μας
πλέκαμε μανταρίνια και φέτες, κι ήμασταν δάκτυλοι της Χαμάς.
Σαν πολιτεία αιωρούμενη μοιάζει όταν θολώνει η ομίχλη τα τζάμια...
κάπου στο Θερμαικό θα φωλιάζει ένα χταπόδι με τεράστια πλοκάμια,
μάλλον αυτό που βουλιάζει τα πλοία και δε μας παίρνουν για' κει που μπαρκάρουν
κι έτσι ξεμείναμε πάνω στη Σβώλου που όλοι οι μαλάκες διπλοπαρκάρουν...
Ο μόνος που μένει να ορίζει την πόλη είναι ο Νιόνιος που όλο βολτάρει στην παραλία
χαζομερούσαμε κι εμείς εκεί πέρα μα κάποιος άνεμος μας άλλαξε πορεία.


ΥΓ: chaos, σε ευχαριστώ για την έμπνευση σ' αυτή την αναδρομή. Πάντα κι εσύ κι εγώ συγκρατούσαμε άχρηστες πληροφορίες που όμως τελικά χρησίμευσαν γι' αυτό το αριστούργημα της λογοτεχνίας...Που πήγαν αυτές οι εποχές...Απαιτώ επιστροφή.


Χαιρετώ,
εσωτερική μετανάστης και απ' αλλού φερμένη agiogditissa

Πέμπτη 6 Νοεμβρίου 2008

Heartattack and Vine

Σαν πολύς καιρός να πέρασε από την τελευταία φορά. Ζητώ συγνώμη από τα σύμ-πουλα μου για μία ακόμη φορά, για την κατάχρηση των αυτιών τους, αλλά έτσι είναι τα κολλήματα. Κι επίσης έχω άμεση ανάγκη μια λασπωμένη ασπιρίνη (ή ό,τι άλλο...)! Σερβιρισμένη με στυλ, φυσικά!






Liar liar with your pants on fire
White spades hangin' on the telephone wire
Gamblers reevaluate along the dotted line
You'll never recognize yourself on heartattack and vine

Doctor, lawyer, beggar man thief
Philly Joe remarkable looks on in disbelief
If you want a taste of madness, you'll have to wait in line
You'll probably see someone you know on heartattack and vine

Boney's high on china white, Shorty found a punk
Don't you know there ain't no devil, there's just God when he's drunk
Well this stuff will probably kill you, let's do another line
What you say you meet me down on heartattack and vine

See that little Jersey girl in the see-through top
With the peddle pushers sucking on a soda pop
Well I bet she's still a virgin but it's only twenty-five 'til nine
You can see a million of 'em on heartattack and vine

Better off in Iowa against your scrambled eggs
Than crawling down Cahuenga on a broken pair of legs
You'll find your ignorance is blissful every goddamn time
Your're waitin' for the RTD on heartattack and vine

Σάββατο 1 Νοεμβρίου 2008

Ένα πουλόβερ κάνει βόλτες στα βουνά

Τα τρία πουλάκια σκέφτηκαν ξαφνικά κι απρόσμενα ότι ξέμειναν από δουλειές και πως θα ήταν ενδιαφέρον να ξεκινούσαν το πλέξιμο. Έτσι μου ζήτησαν να γίνω το πουλόβερ τους. Φυσικά και με βολεύει αυτό: δεν μπαίνω στο πρόγραμμα για τα ευαίσθητα, ούτε και απαιτώ πλύσιμο στη σκάφη. Για να καθαρίσω από πάνω μου τη σκόνη της μέρας, της νύχτας, των εποχών που πέρασαν κι αυτών που θα ρθουν να με λερώσουν, πρέπει απλώς να βουλιάξω και να θαλασσωθώ στον ορισμένο χώρο που μου χάρισε ο κόσμος, το μικροσύμπαν μου. Και το κυριότερο, μπορώ να μπαινοβγαίνω εδώ μέσα με την ίδια ευκολία που συμβαίνει στη ζωή μου…
Κι άρπαξα την ευκαιρία γιατί δε μου κοστίζει τίποτα. Γιατί αυτή την εποχή είμαι εκτός και με παρακολουθώ, να δω μέχρι που θα φτάσω κι αν ξαναβρώ το δρόμο – όχι για το σπίτι (αυτόν προσπαθώ να αποφύγω…) – αλλά για το χάος. Το ‘χω ψιλιαστεί χρόνια τώρα ότι είναι ο μόνος δρόμος που περπατιέται χωρίς να γίνει ποτέ βαρετός…Εκείνος ο δρόμος που οδηγεί στο παράξενο τοπίο της ύπαρξης όπου ξεκινάς με βήμα άφοβο και θορυβώδες μέχρι που συναντάς ένα ψηλό βουνό κι αρχίζεις να μελετάς την ανάβαση ενώ ταυτόχρονα πλησιάζεις περπατώντας (υπάρχουν κι εκείνοι που προβληματίζονται από το θεόρατο ύψος αλλά δεν το κουνάνε ρούπι, είναι όμως από άλλη ιστορία αυτοί…). Κι αφού είσαι αμετάπιστη και μπουμπουνοκέφαλη φύση, κάποια στιγμή φτάνεις στην κορφή. Αλλά ανακαλύπτεις ότι ακολουθεί ένα ακόμα ψηλότερο βουνό που όμως όταν ήσουν στην αρχή δε φαινόταν καθόλου. Κι έτσι πάει μέχρι το τέλος, μέχρι που φτάνεις – υποψιάζομαι – σε ένα λευκό τοίχο που θυμίζει ψυχιατρείο και που τον χτυπάς με το κεφάλι σου, που σπάει σε χιλιάδες κομμάτια, κι αυτά θρυμματίζονται και διασκορπίζονται στα χαμένα μέχρι που το τελευταίο ζωντανό σου κύτταρο ανακαλύπτει την τεράστια πόρτα δίπλα από το σημείο με τα ίχνη της πάλης σου με τον τοίχο (γιατί φυσικά, ούτε ρωγμή δεν προκάλεσες…). Γιατί τόσα βουνά να πρέπει να τα διασχίσεις…Και να φανταστεί κανείς ότι είμαι θαλασσινός τύπος…
Κι αναρωτιέμαι, αυτοί που φαίνονται ή είναι τόσο σίγουροι για το δρόμο τους είναι γιατί βρίσκουν την πόρτα ή γιατί κλείνουν τα μάτια στους παράδρομους…

agiogditissa