Οι υπόλοιποι ξυπνάνε

Ένας φρικτός ήχος σπάει την όμορφη σιωπή του μισοσκόταδου. «Άι σιχτίρ από δω χάμω..πήγε κιόλας 8;» σκέφτεται η ηρωίδα μας και προσπαθεί να βγάλει τις λέξεις από μέσα της μάταια. Φυσικά ο λαιμός της έχει κλείσει απ’ τα χθεσινά που κατέβασε. Τα πρωινά εσωτερικά μπινελίκια διακόπτει μια γνώριμη σιχαμερή φωνή. Φυσικά αποκοιμήθηκε με την τηλεόραση αναμμένη (το timer ρεεεεεε! θα το θυμηθείς ποτέ;;;). Κι εκεί που η τελευταία χθεσινή εικόνα που θυμάται είναι το ούλτιμειτ τσόπερ να κάνει αλοιφή ένα τσιμεντότουβλο, τώρα βλέπει – μισοβλέπει δηλαδή – τον Αυτιά να σχολιάζει δηλώσεις του Μητσοτάκη… «Ε ρε πούστη, το κέρατο μου μέσα..γκρρρρρ» κι άλλα τέτοια σκέφτεται. Ψάχνει το τηλεκοντρόλ ανάμεσα στα σκεπάσματα αλλά βρίσκει το τασάκι. Γεμάτο. Πάλι το ξέχασε στην κρεβατοκάμαρα..Και φυσικά μυρίζουν τσιγαρίλα και όλα τα σκεπάσματα..Α,να και το τηλεκοντρόλ! «Άντε πάνε να γαμηθείς παλιοπαπάρα..» μονολογεί μουντζώνοντας τον Αυτιά και το πάνελ του βεβαίως, βεβαίως και κλείνει το χαζοκούτι. Κι εκεί που πέφτει πάλι ησυχία, ακούγονται οι αποπάνω που αλληλομπινελικώνονται αγρίως και τα χώνουν και στο 3χρονο παιδί τους επιπλέον. «Να θυμηθώ να κάνω μια καταγγελία στο χαμόγελο του παιδιού..» μονολογεί και το γράφει σ’ ένα ποστ ιτ που στοιβάζεται μαζί με άλλα 23 στον τοίχο. Άντε να βρούμε και τις παντόφλες τώρα.. Στην προσπάθεια ανεύρεσης της δεύτερης παντόφλας σκοντάφτει πάνω στο καλώδιο του τηλεφώνου, εξοστρακίζεται στον τοίχο, του ζητάει συγγνώμη, αυτομάτως αντιλαμβάνεται το λόγο που δεν της απαντά ο γάιδαρος ένα «παρακαλώ, δεν πειράζει» και σέρνει το κουφάρι της μέχρι την τουαλέτα. «Τι μούτρα είν’ αυτά…..» μουρμουρίζει. Ψάχνει για την οδοντόκρεμα. «Ποιος τρόμπας τη ζούλιξε απ’ τη μέση του σωληναρίου;;; εγώ αποκλείεται..» σκέφτεται και κοιτάζει βαθιά τον καθρέφτη. Αλλά δεν βλέπει κανέναν και λογικά υποθέτει ότι τη μπινιά την έκανε το μπουρνούζι. Το τηλέφωνο κουδουνίζει επίμονα.
- Έλααα…( χειρότερη βραχνάδα αυτός..) Σε ξύπνησα;
- Όχι, πάω δουλειά. Τί έγινε κι είσαι τέτοια ώρα ξύπνιος;
- Ρε συ, θυμάσαι πέρυσι τις απόκριες που είχαμε δει μια ταινία μ’ ένα τρανζίστορ που μου θύμιζε κάτι; Είχα ένα τέτοιο στο πατάρι, το βρήκα πριν λίγο.
- Έλα ρεεεε, θα περάσω να το δω μετά.
- Καλά, πάω να την ξαναπέσω τώρα. Τα λέμε.
- Άντε καληνύχτα.
Στην κουζίνα ψάχνει κάτι φαγώσιμο, λιπαρό κατά προτίμηση, μετά τη ντίρλα για να στρώσει το στομάχι. Κάνει καφέ και ψάχνει το κονιάκ. Αμάν, αμάν…το ήπιανε προχθές. «Ααα, κάτσε μην έχουμε Tia Maria..έλα ρεεεε, πάει κι η θειά Μαρίτσα;» μιλάει μόνη της καθώς αναγκάζεται να ρίξει στον καφέ λικέρ μανταρίνι που έφτιαξε με τα χεράκια της παραπρόπερσυ και μάλλον δεν πίνεται γι’ αυτό και ξόμεινε. Άντε κι ένα τσιγάρο τώρα..Αμάν, αμάν, αμάν! Ξέμεινε από χαρτάκια. «Ε, γαμώ το ξεσταύρι μουυυυυυυυυ!» χοροπηδάει ξυπόλυτη απ΄ την τσαντίλα. Πώς να ξεκινήσει η μέρα ατσίγαρη.. Αρχίζει να ψάχνει σ’ όλο το σπίτι. «Μωρέ, λες να’ χω στο ψυγείο; Why not; Και την άλλη φορά που έψαχνα το κινητό εκεί το βρήκα..» μονολογεί. Αλλά φευ! Δεν είναι εκεί. Αποφασίζει να ντυθεί να πάει στο περίπτερο. Μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια: θα πάρει και μπουγατσούλα, μιλκομπούκαλο και τα παρελκόμενα γιατί το στομάχι διαμαρτύρεται σαν τη Λιάνα Κανέλλη. Ανοίγει τη μπαλκονόπορτα να δει αν έχει καλό καιρό. Ωραία…ο ήλιος την τύφλωσε τελείως! Και μέσα στην τύφλα της ακουμπάει στη γλάστρα με το στραβοχυμένο φυτό και τις κουτσουλιές των περιστεριών που το κατακλύζουν. Έχει γεμίσει τη βεράντα με cd αλλά τα πουλάκια εξακολουθούν να τη χέζουν ανελλιπώς. Ανοίγει τη ντουλάπα αποφασισμένη να φορέσει τα ρούχα που δύο δευτερόλεπτα αργότερα ανακαλύπτει πως είναι στα άπλυτα. «Δε βαριέσαι..» μονολογεί. Και φοράει ό,τι βρει στη ντουλάπα η οποία θυμίζει εκείνη του Κωνσταντίνου Μαρκορά με λίγες πινελιές σκοτωμένου μωβ, σκοτωμένου πράσινου, σκοτωμένου μπλε, σκοτωμένου γενικότερα. Βρίσκει και το ένα πορτοκαλί παπούτσι. Βρίσκει και το ένα βυσσινί. «Ωραία αντίθεση κάνουν..» σκέφτεται. Απλώς είναι και τα δύο για το αριστερό πόδι. Με τα πολλά βρίσκει και τα δεξιά και πάει για χαρτάκια. Το ασανσέρ είναι στο ισόγειο φυσικά..άντε ν’ ανέβει το ερείπιο που κάθε βδομάδα χαλάει.. Η ηρωίδα έχει γύρει στην πόρτα του ασανσέρ και μισοκοιμάται. Με το που γυρίζει απ’ το περίπτερο σκοτώνεται να προλάβει το τηλέφωνο που το ακούει να κουδουνίζει απ’ το διάδρομο, στρίβοντας ταυτόχρονα και το ριμαδοτσίγαρο.
- Καλημέρα σας, κάνουμε μια έρευνα μπλα μπλα μπλα…Μπορείτε να μας πείτε το σημαντικότερο κατά τη γνώμη σας πρόβλημα που αντιμετωπίζει η πόλη σας;
- Το νομάρχη της.
- (παύση) Ένα ακόμα;
- Βεβαίως. Το πάρκινγκ.
- Εσάς πόσο χρόνο σας παίρνει να βρείτε να παρκάρετε;
- Μα εγώ δεν οδηγώ.
- Μάλιστααα.. Πιστεύετε πως οι αρχές της πόλης σας έχουν κάνει τα σωστά βήματα για να αυξήσουν την ποιότητα ζωής των κατοίκων;
- Επειδή ανοίξαμε μεγάλη κουβέντα και βιάζομαι θα’ θελα να συντομεύουμε.
- Μπλα μπλα μπλα…
«Χάθηκε μια φορά να τηλεφωνήσουν για πολιτικό γκάλοπ που θα παίξει στο δελτίο των 8 ρε πούστη; Αλλά βέβαια, με τέτοιες μαλακίες που τους λες σ’ έχουν στη black list..». Έτσι είναι ο Έλληνας… σώνει και ντε να γίνει διάσημος έστω και ανώνυμα. Ώπα, δεύτερο τηλέφωνο.
- Έλα ρε. Δουλεύεις σήμερα;
- Έλαααα…
- Που πήρα… Αλέκα Κανελλίδου εκεί; Τι φωνή είν’ τούτη ωρέ βαριόμοιρη;
- Μισό, να βάλω ραδιόφωνο…
Φυσικά πετυχαίνει διαφημίσεις. Φυσικά μια απ’ αυτές τις αχαρακτήριστες των Jumbo.
- Μωρέ, βγήκαμε για μια μπύρα χθες και η μία έφερε την άλλη και τ’ ανακατέψαμε και ξέρεις μωρέ.. Πώς είναι όταν εσύ πας για μπιρίμπα στην παραπάνω ρούγα και καταλήγεις στη Φούρκα για τσίπουρα ένα πράμα;
- Ξέρω..Α, να σε πω..θα κατέβεις κέντρο;
- Ξέρω γω...Εσύ;
- Ξέρω γω…Καλά, άμα συναντηθούμε τα λέμε. Λες να πάμε να λιαστούμε σαν τα μοσχάρια στη λιακάδα;
- Ε,ναι.. άμα είναι να πάμε θα πάμε. Αλλιώς… (σκέφτεται, σκέφτεται..ντόινγκ! τη βρήκε την ατάκα) δε θα πάμε.
- Το cd θυμήσου ε!
Κοιτάζει το ρολόι κι έχει αργήσει. Βάφεται λίγο γιατί που θα πάει με τέτοιους κύκλους κάτω απ’ τα μάτια.. Ψάχνει την τσάντα που κρατούσε χθες που έχει μέσα το λογαριασμό της ΔΕΗ τον οποίο κουβαλάει κάθε μέρα εδώ και μιάμιση βδομάδα με σκοπό να τον ξοφλήσει αλλά θα το κάνει μόνο αφού λήξει. Ωχ, πάλι τηλέφωνο.
- Έλα ρε μάνα…ναι, δουλεύω. Τι; Καλά, θα κοιμάμαι… Καλά, θα τρώω..Καλά λέμε, γειά.
Εκείνη τη μέρα έχει κι ένα σωρό δουλειές..Πως είναι μερικές μέρες που το μόνο που έχεις κανονίσει είναι να βρεις το 6 καθέτως στο σταυρόλεξο: νορβηγός καλουπατζής με 12 γράμματα; Και το παιδεύεις, τηλεφωνείς στους πάντες «-έλα ρε, ξέρεις κανένα Νορβηγόςκαλουπατζή; – ξέρω έναν καλουπατζή στον Εύοσμο και ένα Νορβηγό που’χε έρθει με erasmus στη σχολή πριν 3 χρόνια, σου κάνουν;», το κάνεις κι ένα google μπας και το βρεις και καταπονημένος πας για ύπνο στο τέλος της μέρας και χωρίς να έχεις πετύχει το μοναδικό στόχο που έθεσες; Ε, το ακριβώς αντίθετο σήμερα. Απ’ όλα έχει σήμερα ο μπαξές, μέχρι και δημόσιες υπηρεσίες. Ποτέ οι δουλειές δεν έρχονται με μέτρο.
Εκείνη τη στιγμή ακούγεται μήνυμα απ’ το κινητό. «Έχει πλάκα να’ ναι ο Κώστας…» αγχώνεται. Φυσικά και δεν είναι ντε. Απ’ το υπουργείο μεταφορών είναι και την ενημερώνουν να οδηγεί πάντα με ζώνη. «Αφού δεν έχω καν δίπλωμα…» σκέφτεται. Ψάχνει τα κλειδιά για να μην τα ξεχάσει όπως την άλλη φορά μέσα στο σπίτι και τρέχει για κλειδαρά. Το ασανσέρ αυτή τη φορά είναι στον 8ο. «Την τύχη μου, την τσούλα..». Ταυτόχρονα βγαίνει απ’ το διπλανό διαμέρισμα ο κουφός παππούς.
- Καλημέρα κοπελιά! Πώς είναι η Κύπρος;
- Ποια; (Μες τη νύστα και τη βιασύνη ξεχνάει πως ο παππούς νομίζει πως η ηρωίδα μας είναι απ’ την Κύπρο, άσχετα που οι προηγούμενοι νοικάρηδες – 8 χρόνια πριν δηλαδή – ήταν απ’ την Κύπρο.) Αααα..μια χαρά. (γιατί να του χαλάσει την ψευδαίσθηση του γέροντα…).
Κατεβαίνουν στην είσοδο όπου κάποιος έχει παρατήσει τα σκουπίδια του. Ο παππούς αρχίζει τους αφορισμούς προς τη νέα γενιά. «Ωχ, τα σκουπίδια ξέχασα να πάρω μαζί..». Άλλη μια μέρα υπαρκτού σουρεαλισμού ξεκινάει.

Παρεμπιπτόντως και εντελώς τυχαία, η ηλιόλουστη μέρα σε ένα 10λεπτο φέρνει βροχή και η ηρωίδα – πως αλλιώς ντε.. – δεν έχει πάρει μαζί της ομπρέλα. Ρίχνει μια μούντζα κατά πάνω και φοράει την κουκούλα της. Το κόβω να τη μπαγλαρώνουν τα μπατσόνια..