Nαι, κάθε φορά που θα ρθω βρέχει..

Όλα ξεκίνησαν απ’ το καταραμένο καναδέζικο δημόσιο…που ούτε τη δικαιολογία του φραπέ δεν έχει..συνέχισαν με την πιο άτυχη ασυμφωνία που μπορούσε να στήσει ο χρόνος σε δύο ανθρώπους(ασυγχρονία το λένε;) κι απόψε δε μας θέλει ούτε ο καπνός. Ξέρω μωρέ ότι αύριο θα βρέχει. (Σε πάω στοίχημα και το μεταπτυχιακό σου…)Και ήπια αρκετά ώστε να μη με νοιάζει που δε θα έχω ούτε κι αυτή τη φορά ομπρέλα, αρκετά ώστε να μη θυμάμαι τι ακριβώς πάω να κάνω. Κι όσοι θυμούνται τις αφίξεις μου παρακαλώ να θυμούνται και τις αποχωρήσεις μου. Και να’χουν στο νου τους ότι ποτέ δε θα επιστρέψω με την ίδια φόρα και κάποτε να μου εξηγήσουν γιατί λείπουν απ’ την τσάντα μου κάτι χαρτιά που μου έδιναν εκείνη τη φόρα. Και να μη με κάνουν να γελάω ώστε να ξεχνάω ότι μου οφείλω να έχω λυπημένα μάτια. Και να μη μ’αφήνουν να φτάνω τόσο κοντά στο να με συγχωρώ. Και να με θυμίζουν όσα έχω να τους πω που πάντα ξεχνάω στην πορεία γιατί καμιά φορά δεν ξέρεις, πρέπει να μιλάς..και να λες τα καλά κι όχι να χτυπάς πάντα εκεί που πονάει, γιατί καμιά φορά μπορεί να λείψουν όλοι και να μην έχω να κερνάω μπισκότα απ’ το ντέφι σε κανένα. Και όσο απομακρυνόμαστε και διανυκτερεύουμε ξεχωριστά να με θυμούνται πολύ γιατί δεν ξέρω πως να περιμαζεύω όλα αυτά τα βάρη χωρίς τη μνήμη των άλλων. Και γιατί δε διανοούμαι να ξεχαστώ ούτε από το τελευταίο πεζούλι στο λιμάνι που αύριο θα στήσει κιτς πάρτι, πέρα απ’ τους γερανούς και τη σιδερένια μπάλα.
Εκεί είναι το πιο όμορφο σημείο του κόσμου κι ας μαζεύει και αιλουροειδή..πάμε.