National geography...του κώλου.

ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΕΠΙ ΧΑΡΤΟΥ

Καταμεσούσης της νυκτός, λαμπιριζούσης της σελήνης, ένθεν, εκείθεν και εντεύθεν του Αλιάκμονος, εις οικίαν ημικατεστραμμένην, ήτοι ερείπιον. Μετ' επίπλων πεπερασμένων δεκαετιών και καταψύκτου δύσχρηστου του οποίου ο ιδιοκτήτης αμελεί συστηματικώς όπως εμφανισθεί. Μετά μπυρών, κενών τενεκεδακίων και σβησθέντων σιγαρέττων. Μετά βοών άρκτων και λύκων καταβασθέντων εκ των παραπλεύρων ορέων. Άνευ ανθρωπίνου φωνής (ε, καλά, τον Μπακιρτζή δεν το λες κι ανθρώπινη φωνή..).
Θαρρώ καταλήφθηκα από το πνεύμα του αρχιφύλακα που κυνηγούσε τον Γκαντάρα το ληστή..

(στη φωτό, ο επικηρυγμένος, όπως ενεφανίσθη επάνω σε χαρταετό εις την Καρίτσαν Λαρίσης την 13ην Ιουνίου 2009)

Κι αφού αυτός πέθανε πια, ποιός θα με υβρίσει τεχνηέντως όπως εκείνος... Τι μου τον άφησε τον καταψύκτη ο προηγούμενος.. Χάθηκε να μ' αφήσει ένα πιάνο κι ας μην ξέρω ούτε μια νότα να πατήσω (έτσι το λένε;)... Εγώ τι ν' αφήσω στον επόμενο; Όποιο σπίτι αλλάζω, πάντα κάτι αφήνω να το βρει ο επόμενος κι ελπίζω κι εκείνος ν' αφήσει με τη σειρά του κάτι στον μεθεπόμενο και πάει λέγοντας... Στα άχρηστα είναι η ομορφιά λένε. Κι έτσι θα γεμίσουμε ένα σωρό σπίτια με πολυκαιρισμένα άχρηστα αντικείμενα. Έχουμε σχέδιο λέμε... Το δικό μου το σπίτι είναι μετακινούμενο με μόνη σταθερά εμένα και τα τασάκια. Α, και την Τέχνη και Ψυχανάλυση του Φούλερ. Κολλάω πάντα περίπου 37 σελίδες πριν το τέλος. Τέσσερις πόλεις έχει αλλάξει μαζί μου, χώρια τα νησιά, και προκοπή δεν είδε.
Από δω δε φαίνεται το ποτάμι. Μόνο ο Όλυμπος. Πάλι. Όπου και να φύγω τον Όλυμπο έχω θέα. Σταθερά. Από άλλες γωνίες. Και πάντα χιονισμένος. Να λιώσετε ρε, καλοκαίρι έχουμε! Να του βάλω ροδάκια, να τον παραπέρα, μου κρύβει τη θέα. Εδώ στην άκρη του Αλιάκμονα θυμήθηκα τον Παγασητικό. Κι είμαστε αρκετοί εκείνοι που χαθήκαμε τα βράδια εκεί.. Μόνο για το βορρά είναι οι μουσικές των Κολυμβητών, κάτω απ' τον Παγασητικό σαν να ξεφτίζουν.. Πώς είναι να χάνεσαι στον Παγασητικό...Θες τα παιδικά τα χρόνια, θες τα καλοκαίρια, θες που είναι κλειστός ασφυκτικά ο τόπος...μόνο εκεί μπορεί να χαθεί ο κόσμος. Εκεί και στην Αμοργό, που είναι πεδίο μαγεμένο οπότε το χάσιμο δε μετράει, είναι δεδομένο. Οπουδήποτε αλλού μας βρίσκει ο αρχιφύλακας.. Και πιο πολύ μέσα μας. Άμα χάνεται ο κόσμος μέσα σου τι να προλάβεις να σώσεις...

Ταξιδιάρικα πουλιά κι αγέρα, πότες θα μας πάρετε κι εμάς..
πέρα στου Αιγαίου τα νησιά, στου πελάγου τις ατέλειωτες αμμούδες...
(του χρόνου θα πάω κατά θάλασσα μεριά, υ-πό-σχε-ση)



Το τασάκι θα του αφήσω κι ας μην καπνίζει. Να το αρχίσει. Όχι ο αρχιφύλακας, ο επόμενος.
Όχι άλλα λάθη, πάντα λάθη.

See you when I see you

(που θα' λεγε κι ο Γκαντάρας στους συντρόφους άμα ζούσε σήμερα)

Είναι;

Ντάξ, αι νόου, είναι κλαψο μη πω..αλλά αυτή η ταλάντευση εκεί που είναι μπιούτιφουλ ο γουόρλντ... χθες βράδυ κόλλησε κάτω από μισό φεγγάρι σε σύναξη αδέσποτων..εν γένει.





(μεγάλη εφεύρεση οι ελλιπτικότητες στο λόγο, ούτε με τον εαυτό σου δε χρειάζεται να εξηγηθείς..)

Καλοκαίρι είναι...

Ύπνος στην αιώρα στο μπαλκόνι το βράδυ, σαββόπουλος στο ραδιόφωνο να τραγουδάει το «καλοκαίρι» κι εσύ να ταβανιάζεσαι με μισόκλειστα παντζούρια στις 5 το απόγευμα, αγώνες ποδοσφαίρου στις βεράντες με καθυστέρηση ήχου από τηλεόραση σε τηλεόραση, το κωλοκούνουπο να σε τσιμπάει στο μικρό δάχτυλο του ποδιού, επαναλήψεις στην tv, ένα ροδάκινο για μεσημεριανό γιατί απλούστατα βαριέσαι να μαγειρέψεις, μη σου πω και να φας, διακοπή ρεύματος τη μέρα που αγόρασες ένα πεντόκιλο παγωτό που το είχε προσφορά το μάρκετ, ανεμιστήρες οροφής στο haven, απεργίες των σκουπιδιάρικων, bacardi breezer μετά το μεσημεριανό για ζέσταμα μέχρι το βραδάκι, ένα μηχανάκι να σκίζει τη μεσημεριανή ραστώνη της γειτονιάς, ΔΗΠΕΘΕ σε τουρνέ στην επαρχία, τρία προσκλητήρια γάμων στους οποίους δε θα πας, άλλες τόσες κηδείες γιαγιάδων στις οποίες θα πας (σοβαρά τώρα, αφού στις κηδείες έχει πιο πολύ γέλιο..), θερινά σινεμά με χαλικάκια να σκαλώνουν στα παπούτσια, τοπογράφοι με θεοδόλιχους στα πανεπιστήμια και φοιτήτριες αγγλικής να ποζάρουν νομίζοντας ότι πρόκειται για φωτογραφική μηχανή περασμένων αιώνων.., ένα κιλό κεράσια
δύση στο λιμάνι κάτω απ’ τις ομπρέλες, Θανάσης στο θέατρο Δάσους…
Α, κι αυτά..

Θεσσαλονίκη-Αθήνα σε 8 ώρες χωρίς τσιγάρο με τον καρβουνιάρη κι οχτώ συνεχόμενα στριφτά στο σταθμό Λαρίσης, άπνια στα φράγκικα και δεκατρείς μουσικές να γίνονται μία ανάμεσα στα τραπεζάκια, ορδές ροδαλών βορείων σε πόλεις και νησιά, άλλες ορδές φοιτητών με παρδαλές βερμούδες και οχτώ πεντόλυτρα ζελέ στο μαλλί στα τρένα, πιο άλλες ορδές φοιτητριών με λαχανί σκουλαρίκια, πλουμιστά χαϊμαλιά, ισιωμένο μαλλί κομμωτηρίου και αδιάβροχο μακιγιάζ (για μπάνιο όλα αυτά), μποτιλιάρισμα στο δρόμο για Χαλκιδική, απλωμένα μαγιό στα σύρματα και μια καλοκαιρινή μπόρα με το που επιστρέφεις απ’ τη θάλασσα, , τσιγάρα με αλμυρή γεύση μετά τις βουτιές, δεκαεννιά βότσαλα από τη Σαμοθράκη, τέσσερις το πρωί αυθόρμητο αλλά ταυτόχρονο εγερτήριο για το Q στην Αμοργό, ταξίδι με τον άρχοντα του Αιγαίου, το Σκοπελίτη (ποια Δημητρούλα και Ρομίλντα κι αηδίες..κλάσης ανώτερος!), τρεις το χάραμα καταμεσής του Αιγαίου, καμιά δεκαριά ξάγρυπνοι πάνω στο καράβι κι ο μπάρμαν να σερβίρει την άγονη γραμμή, ταμπέλες με ρουμςτουλετ σε καταλύματα ‘εμπνευσμένα’ από την παραδοσιακή αρχιτεκτονική ή σε απομεινάρια της αρχιτεκτονικής της χούντας, βανίλια υποβρύχιο στην πλατεία στη Σέριφο, φυσικές τζίβες στα μαλλιά απ’ τον αέρα και το αλάτι, μωρά ασβεστωμένα απ’ το αντηλιακό στις παραλίες, νεκρές πόλεις τον Αύγουστο, συνταρακτική ησυχία στο Μπλε Λιμανάκι στην Αστυπάλαια, πανσέληνος του Αυγούστου σε άδειες παραλίες, χταπόδια να λιάζονται στα σύρματα στις ψαροταβέρνες, πλαστικές καρέκλες παρατημένες στον ήλιο να σπάνε πάνω στο κατάστρωμα έξω απ’ το λιμάνι της Τήνου, λατρεμένες επιδαύριες δηθενιές, Παγασητικός τη νύχτα με δεκάδες φωτισμένες βάρκες για ψάρεμα..

Ωχ…είναι και δουλειά…

μπίχλα ατελείωτη στην ανασκαφή και τρανζιστοράκι με επιλογές από τη λούμπεν εργατειά. Αγαπημένη στιγμή, στις εφτάμισι το πρωί το πουκάμισο το θαλασσί και καπάκι στο άδειο μου πακέτο..,αυτοσχέδιοι φραπέδες στην ανασκαφή, στάχτη απ’ το τσιγάρο να λερώνει την κάτοψη, αρχιτέκτονες και τοπογράφοι να ανταλλάσσουν κακίες (αηδία έχετε καταντήσει παιδιά..)

Μπορεί κι αυτά…
να μυρίζει καρύδα και άμμο το λεωφορείο
να πιστεύεις ειλικρινά ότι παίρνεις βιταμίνες από το αβάνα κλουμπ ανανά..
να ξεκινάς κάθε χρόνο για Αμοργό αλλά περιέργως να’χεις να πας κάτι χρόνια
να ξεφορτώνει το καράβι κουρασμένους κατασκηνωτές στην Αιγιάλη κι εσύ να είσαι στην έκτη μπύρα και να σε πιάνει ένας οίκτος, μια συμπόνοια και μια μελαγχολία συνάμα – σε μια βδομάδα τα ίδια θα σκέφτονται κι αυτοί για τους επόμενους..
να φτιάχνεις βαλίτσα τελευταία στιγμή και φυσικά να ξεχνάς πάντα κάτι σημαντικό
να βρίσκεις πετραδάκια και φύκια στα βιβλία απ’ το περασμένο καλοκαίρι
να ξεκινάς με το σκυλοπνίχτη από Θεσσαλονίκη για Κυκλάδες
να ψάχνεις τα σανδάλια στο πατάρι και να βρίσκεις ένα στρώμα θαλάσσης από τότε που ήσουν δώδεκα χρονών
να ξεκινούν οι κουβέντες με «-τι νέα; - τα ίδια μωρέ..» κι αυτά τα ίδια να φτάνουν να καλύψουν κόσμους, να φτάνουν για πολεμοφόδια..
να λιώνουν τα παγάκια για το τσίπουρο με το που φτάνουν στο τραπέζι
να αδειάζεις μπουκάλια εμφυαλωμένου στο κεφάλι σου περπατώντας στους δρόμους της πόλης
να μπαίνεις στην τράπεζα μόνο και μόνο γιατί έχει ισχυρό κλιματισμό
να απλώνεις μπουγάδα και σε τρεις ώρες τα ρούχα να είναι έτοιμα
να σε παίρνουν τηλέφωνο την ώρα που λιάζεσαι και να σου λένε «εδώ αυτές τις μέρες έβρεχε..»
να μισοκλείνεις τα μάτια γιατί σε θαμπώνει η τόση ομορφιά του κόσμου
να λείπουμε ο ένας στον άλλον, κι εμείς απ’ τον κόσμο...



(Άμα θυμάστε κάτι ακόμα ενημερώστε)

Ε, δεν σκέφτηκα τίτλο, τι θες τώρα;

Μεταξύ μας, δεν έχει άλλη βροχή. ούτε προσομοιωτικές μπύρες. περνάμε από την προσομοίωση στην πραγματικότητα.

Nαι, κάθε φορά που θα ρθω βρέχει..

Όλα ξεκίνησαν απ’ το καταραμένο καναδέζικο δημόσιο…που ούτε τη δικαιολογία του φραπέ δεν έχει..συνέχισαν με την πιο άτυχη ασυμφωνία που μπορούσε να στήσει ο χρόνος σε δύο ανθρώπους(ασυγχρονία το λένε;) κι απόψε δε μας θέλει ούτε ο καπνός. Ξέρω μωρέ ότι αύριο θα βρέχει. (Σε πάω στοίχημα και το μεταπτυχιακό σου…)Και ήπια αρκετά ώστε να μη με νοιάζει που δε θα έχω ούτε κι αυτή τη φορά ομπρέλα, αρκετά ώστε να μη θυμάμαι τι ακριβώς πάω να κάνω. Κι όσοι θυμούνται τις αφίξεις μου παρακαλώ να θυμούνται και τις αποχωρήσεις μου. Και να’χουν στο νου τους ότι ποτέ δε θα επιστρέψω με την ίδια φόρα και κάποτε να μου εξηγήσουν γιατί λείπουν απ’ την τσάντα μου κάτι χαρτιά που μου έδιναν εκείνη τη φόρα. Και να μη με κάνουν να γελάω ώστε να ξεχνάω ότι μου οφείλω να έχω λυπημένα μάτια. Και να μη μ’αφήνουν να φτάνω τόσο κοντά στο να με συγχωρώ. Και να με θυμίζουν όσα έχω να τους πω που πάντα ξεχνάω στην πορεία γιατί καμιά φορά δεν ξέρεις, πρέπει να μιλάς..και να λες τα καλά κι όχι να χτυπάς πάντα εκεί που πονάει, γιατί καμιά φορά μπορεί να λείψουν όλοι και να μην έχω να κερνάω μπισκότα απ’ το ντέφι σε κανένα. Και όσο απομακρυνόμαστε και διανυκτερεύουμε ξεχωριστά να με θυμούνται πολύ γιατί δεν ξέρω πως να περιμαζεύω όλα αυτά τα βάρη χωρίς τη μνήμη των άλλων. Και γιατί δε διανοούμαι να ξεχαστώ ούτε από το τελευταίο πεζούλι στο λιμάνι που αύριο θα στήσει κιτς πάρτι, πέρα απ’ τους γερανούς και τη σιδερένια μπάλα.
Εκεί είναι το πιο όμορφο σημείο του κόσμου κι ας μαζεύει και αιλουροειδή..πάμε.

Μετα-μετεωρολογικές προβλέψεις

Πάω στοίχημα ότι αύριο θα βρέξει...Έλα εσύ αδέρφι κι ας βρέξει...Σαν ν'ακουω την Πολυάννα από τον τάφο της..."θα κλάψει γλυκειά μου κι ο ουρανός που μας έρχεσαι για τελευταία φορά έτσι...Καλώς να ορίσεις καρδουλίνι-αδερφουλίνι"...Ανατρίχιασα!Σε περιμένουμε να γυρνοκοπήσουμε για μια ακόμη φορά!Θα ανέβαζα το "καθε φορά που θα'ρθεις βρέχει",αλλά το αιλουροειδές στο βίντεο του γιουτουμπιού με απέτρεψε...Ε απλά φαντάσου να το τραγουδάμε με τον ληξίαρχο α καπέλα(μία πιάνω,δύο αφήνω!) στο δρόμο απο βαρ σε παβ και τούμπαλιν!

Τίποτα, μην ενοχλείστε. απλά, όσο είναι αυτό το πάρτι πρώτη μούρη μου θυμίζει ότι πρέπει να προσπεράσει τις άλλες προτεραιότητες. Ωχ...ψυχαναγκασμός και σε πάρτι..που ξανακούστηκε..

Γιατί πάρτι κι οχι πάρτυ???

1.επειδη η αγιογδύτισσα αλλάζει πόλη για μια ακόμη φορά και δεν έρχεται στη Θεσσαλονίκη οπότε γλιτώνουμε από τη βλαμμένη παρουσία της
2.γιατι η φτώχεια θέλει καλοπέραση, όπως έλεγε κι η προγιαγιά μου
3.γιατι δεν έχουμε τίποτα καλύτερο να κάνουμε αφού ούτε φέτο θα γυρνάμε τα νησιά
4.για να αποκτήσουμε σχέσεις οργής με τη γηραιά γειτονιά
5.γιατι είναι ένας τρόπος να ανακατέψουμε παρέες που ξέρουμε εκ των προτέρων ότι δεν ταιριάζουν
6.για να αρχίσει η chaos την καριέρα της ως dj
7.για τη φασίνα της επόμενης μέρας
8.για να μάθει η αγιογδύτισσα να φτιάχνει καιπιρινια εις βάρος των στομαχιών των φίλων της
9.για να παίξουμε τετρις με μεθυσμένα πτώματα τα χαράματα
10.για να αποδείξει η αγιογδύτισσα επιτέλους σε όλους ότι έχει ταλέντο στο ντέφι
11.για να μείνουν στην αγιογδύτισσα τα άδεια μπουκάλια να τα κάνει φωτιστικά
12.γιατι κανείς δεν έχει γιορτή, γενέθλια κλπ. Βαρεθήκαμε τα κλισέ πάρτι.
13.για να κουρευτούμε εμπνευσμένα μετά την ντίρλα
14.για να αποδείξουμε ότι ΝΑΙ μάθαμε τελικά τα βήματα του τσα τσα
15.για να μιλήσουν μαλωμένοι φίλοι μεταξύ τους
16.και εν τέλει να μαλλιοτραβηχτούν και να πέσει γέλιο
17.για να συναντηθούν κυριολεκτικά τα μεγάλα (οινο)πνεύματα
18.για να υποχρεώσουμε τους μπουζουξήδες φίλους μας ν’ ακούσουν Beirut
19.για να γίνει το πρώτο παγκοσμίως μετα-παρτι
20.για να πείσουμε τους άλλους ότι κατά βάθος είμαστε χαρούμενοι άνθρωποι
21.για να το ντουμανιάσουμε και να το ευχαριστηθούμε μια τελευταία φορά πριν την απαγόρευση του καπνίσματος
22.για να βγάλουμε γαματες φωτογραφίες, να τις εκθέσουμε και να γράψουμε ένα μεταμοντέρνo κείμενο στον κατάλογο της έκθεσης
23.για να απαντήσουμε επιτέλους στο ιστορικό ερώτημα «what means kefi»;
24.γιατι η chaos έχei δισκοκηλη και δεν ξέρει για πόσο ακόμα θα μπορεί να χορεύει
25.γιατι μας αρέσουν τα λοφάκια από τσιγάρα
26.για να έχουμε λόγο να αγοράσουμε καινούρια φουστανάκια
27.για να φτιάξουμε μοχιτο σε λεκάνη. Υπό άλλες συνθήκες θα μας έλεγαν αλκοολικιές και παρανοϊκές
28.για να δούμε πως είναι σε προφίλ ένας μπάτσος στις 5 το πρωί
29.για να αναγκαστούμε από το πολύ ρεζίλεμα να ψάχνουμε σοβαρά δουλειές στο εξωτερικό και να φύγουμε επιτέλους
30. για να εκτελέσει η αγιογδύτισσα σε κοινή θέα τη χορογραφία απ’ τη σκηνή στο καφέ στο bande a part
31. για να παίξουν όλοι εν αγνοία τους σαν κομπάρσοι στην ταινία της chaos
32. για να πει η αγιογδύτισσα από κοντά σε όλους την τελευταία εφεύρεση – ατάκα «ο εγωισμός μου πέφτει κι εγώ του ρίχνω νέφτι»
33. γιατί είναι ο προτελευταίος στόχος στη λίστα της chaos και της blood με τελευταίο να κατέβουν με τα πόδια από την Τιχουάνα στη Γη του Πυρός. Άμα το κάνουν αυτό θα βρεθούν πιο κοντά στον πολυπόθητο στόχο
34. για να δημιουργήσουμε γκουρμέ ντίρλες με τσίπουρο με κρόκο απ’ την παραγωγή στην κατανάλωση
35. γιατί έχουμε και γαμώ τις playlists αλλά βαρεθήκαμε να τις ακούμε μεταξύ μας
36. για να γίνει πραγματικότητα το ρητό «στον πλανήτη happy κανείς δεν κλείνει μάτι»
37. για να πραγματοποιησούμε μια φορά έστω κάτι που σχεδιάσαμε να κάνουμε
38. για να φέρουμε σε επαφή κάτι ισπανούς φίλους με το ελληνικό μπρίο
39. για να καταλήξουμε ξημερώματα άυπνοι, πιωμένοι και πτώματα να μαλώνουμε μεταξύ μας
40. για να έχουν μεγάλη κατανάλωση τα φαρμακεία την επόμενη και ο κλάδος των φαρμακοτριφτών που πολύ εκτιμούμε
41. για να ξεπεράσουμε επιτέλους το πάρτυ του Κηλαιδόνη
42. γιατί η αγιογδύτισσα ξέρει ότι θα πεθάνει στα 52 και έχει ήδη περάσει τα μισά της χρόνια πάνω σ’ αυτή τη γη
43.για να γίνει το πρώτο πάρτυ των τριών γεωγραφικών διαμερισμάτων και των δύο θαλασσών
44.γιατί έρχονται εκλογές και δε θα τις αντέξουμε χωρίς πιοτί
45.για να μη λένε ότι στο partizan είναι καλύτερα
46.για να κάνουμε πραγματικότητα την όλη φάση στα «200 τσιγάρα»
47.για να μας συγχαίρουν για 38 χρόνια φίλοι και γνωστοί για ’κείνο το βράδυ
48. για να μας κάνει η blood τσαλίμια ακούγοντας Tom Waits
49.για να κάνει κάποιος γενναίος παντομίμα το «Υπάρχει και φιλότιμο»
50.για να πάρουμε δυνάμεις για τα επόμενα 10 χρόνια βλακείας, αφραγκείας και ντίρλας
51.για το γαμώτο!

Beirut Nantes

Ανάρτηση για έναν φίλο - κηδεία για μια Πολυάννα

Έτσι…πάλι αρχίζει μια εποχή, αθόρυβα. Και για λίγο, κάτι στιγμές μόνο, πολύ άπιαστες σαν από αέρα, όταν ακούγονται οι Μπεϊρούτ ή όταν πέφτουν τα παγάκια στον φραπέ, είναι σαν να ξανάρχισες κι εσύ μαζί. Χωρίς παρελθόν, χωρίς μνήμη, χωρίς υποχρεώσεις και χωρίς την ανάγκη να μάθεις απ’ τα λάθη σου. Χωρίς τίποτα. Και με όλα. Και μετά πάλι:

- Σκατά διάθεση έχω ρε συ..
- Αδυσώπητη άνοιξη πουτάνα…Μας πετάει στα μούτρα όσα δεν θέλουμε να δούμε.
- Έεετσι…Μα είναι μερικοί που λένε «θα ‘πρεπε να χαίρεσαι» και με το που το ακούω αυτό πάω αυτόματα και νιώθω το αντίθετο. Και δεν ξέρω αν φταίνε αυτοί ή εγώ.
- Εσύ. Να δεις που ακριβώς επειδή είμαστε τέτοιοι άνθρωποι δε μας συμπαθούμε…
- Είσαι απερίγραπτη.
- Είσαι κακούργος.