That can only mean one thing.And I don't know what that is...


Δευτέρα 1 Σεπτεμβρίου 2008

Ζητείται στρατηγός για καλλιτέχνη..ζητείται τουρίστας για κυρία

Ένας σωρός από βιβλία, σημειώσεις, φωτοτυπίες και χαρτάκια επιμελώς ατημέλητα είναι τοποθετημένα πάνω στο γραφείο κάτω στο πάτωμα δίπλα στο κρεβάτι.. Στυλό, μολύβια ,γόμες ,ξύστρες διασκορπισμένα πάνω τους. Ο καλλιτέχνης που ευθύνεται για αυτά, γιατί επιστήμονα δεν τον λες αφού μέχρι στιγμής έχει ασχοληθεί μόνο με το πόσο φυσικός είναι ο διάκοσμος αυτός,προσπαθώντας να πείσει εαυτό και λοιπούς ότι διαβάζει...στέκεται στο κούφωμα της πόρτας και κοιτά με ένα βλέμμα απλανές. Ο πανικός στέλνει έναν χαιρετισμό περνώντας έξω από το παράθυρο.. "Πάλι εδώ αυτός?" σκέφτεται ο καλλιτέχνης "Χτες ήρθε και στρογγυλοκάθισε τόσες ώρες πάνω στο γραφείο μου, μέχρι που του έκανα την χάρη και τον έβγαλα βόλτα...όχι και σήμερα ..δεν έχω άλλο χρόνο.." Από το πράσινο βιβλίο δίπλα στο κρεβάτι αναδύεται ένα.. κολλοειδές. Φέρνει μια γύρα πάνω από το γραφείο κι έπειτα φωλιάζει στα μάτια του καλλιτέχνη. "Πόσα μικρά είπαμε ότι είναι τα σωματίδια που τα αποτελούν?" διερωτάται καθώς σκάει ένα χαμόγελο συνωμοτικό στον φιλο-παράσιτο που εγκαταστάθηκε στα μάτια του κι άλλαξε έτσι η οπτική του.. Ένα αχνό γαλακτερό πέπλο έπεσε σε κάθε τι στο δωμάτιο..απαλύνοντας τους όγκους, αμβλύνοντας τις γωνίες,κρύβοντας τα γράμματα και τα χρώματα..ένα πέπλο που έφερε το μυστήριο σε μια κατά τα άλλα συνηθισμένη κάμαρα.. "Μήπως τώρα σου ήρθε η όρεξη φιλαράκο?" ψέλλισε το κολλοειδές. ".......................................καλή η προσπάθεια...ευρηματική..." σκέφτεται ο καλλιτέχνης.



Μα πόσα πράγματα.. πόσες λέξεις ..πόσες πληροφορίες να χωρέσουν σε ένα κεφάλι σε έναν εγκέφαλο που νιώθει σαν παραγεμισμένη βαλίτσα διακοπών..που χάσκει.. που πετσέτες και ρούχα ξεχειλίζουν από μέσα της.. ο μαυρισμένος τουρίστας κάθεται πάνω της τιμωρώντας την που δεν τον υπακούει, σπάζοντας τον τσαμπουκά της.. η βαλίτσα μαζεύεται, και όλα ..πετσέτες, ρούχα, πουκαμίσες, δώρα, αντηλιακά ως δια μαγείας χωράνε! Κι εμένα που δεν μου βρίσκεται κανένας τουρίστας τι θα κάνω? Εγώ που δεν πήγα καν διακοπές να δω πως μοιάζει αυτή η φασαριόζικη φυλή των μαυρισμένων τουριστών..να χω να κλείσω και βαλίτσα?! Τραγική ειρωνία.

Η ομίχλη βαρέθηκε τον καλλιτέχνη, ο οποίος μοιάζει να χει μαρμαρώσει στην ίδια θέση, και γυρνά πίσω στο πράσινο βιβλίο.. Και τότε κατευθύνεται προς το γραφείο πιάνει το βιβλίο στα χέρια κοιτά με μια θλίψη το ρολόι, παρηγορεί τον εαυτό του με γλυκόλογα, του τάζει μια σοκολάτα και βαράει μια ένεση καφεϊνης ενώ η πρώτη δοκιμασία απέχει μόλις 10 ώρες. Ίσως χάσει την πρώτη μάχη.. αλλά ακόμα δεν έχει χάσει τον πόλεμο.

4 σχόλια:

ο αποτέτοιος είπε...

γιατί να την κλείσετε τη βαλίτσα σας; αφήστε την ορθάνοιχτη να παίρνει αέρα, να φουσκώσει, να σκάσει, να πάθει πνευμονία, να δείτε πως θα κλείσει μόνη της.

μακριά από τη φυλή των μαυρισμένων τουριστών. είναι χειρότεροι από ανθρωποφάγους.

neraidoskonismenh..darling είπε...

χαχαχα..και δεν πα να παθει πνευμονία και να σκάσει..άντε γιατί βαρέθηκα να ασχολούμε μαζί της!

ελπίζω του χρόνου να μου κάνουν την τιμή και να με δεχθούν στην φυλή τους..αν δεν με έχουν φάει μέχρι τότε!

BloodByTheJukebox είπε...

Ακόμα δεν έκανα το κόπο να δημιουργήσω αυτό το έργο τέχνης που περιγράφεται στις πρώτες σειρές.

Βλέπω επίσης πώς κατέχεις εξίσου καλά και ενα διαφορετικό τρόπο έκφρασης εκτός από το νεραιδοσκονισμένο που παίζεις στα δάκτυλα όπως όλοι γνωρίζουμε. Τα συγχαρητήρια μου!

neraidoskonismenh..darling είπε...

αργοπορημένα..αλλά δεν πειράζει δικό μας είναι το blog ότι θέλουμε κάνουμε
blood τετοιο αριστούργημα θέλει χρόνο κόπο και ιδρώτα (για τις πρώτες σειρές ..)
αγάλι αγάλι..με υπομονή θα το πετύχεις είσαι καλή εσύ δεν σε φοβάμαι