Η δύση σε μια στάση λεωφορείου

Έδυσε το χαμόγελο στα χείλη της,
στα πορτοκαλιά βαμμένα χείλη.

Σκέψεις σκόρπιες, επαναστατούν κατά της βαρύτητας
ίπτανται πάνω από το κεφάλι της σαν αερόστατα


Εκείνη που θέλησε πολλά..έμεινε με τα λίγα.

Θέλει να ουρλιάξει. Δεν το κάνει. Τι θα πει ο κόσμος. Έτσι την έχουν μεγαλώσει.
Μα αυτή θέλει τόσο πολύ να ουρλιάξει..το καταπίνει.
Ουρλιάζει στα μέσα της.. κι είναι τόσο δυνατή η φωνή που την ταρακουνάει και την τρομάζει.

Το πρόσωπό της καταβεβλημένο..
αλλοιωμένα τα χαρακτηριστικά, σαν να έκλαιγε μια ολόκληρη μέρα.
Μα αυτή δεν έριξε ούτε δάκρυ..
Τι θα πει ο κόσμος??
Θα πρέπει να την συμπονέσει
Θα πρέπει να την λυπηθούν..
"Αχ την καημένη την κοπελίτσα.. τι να έπαθε και κλαίει μες τον δρόμο? "
Θα πρέπει να στεναχωρηθούν ή έστω να θορυβηθούν έστω και στιγμιαία κι αυτοί.
Ας μην τους βάλει καλύτερα στον κόπο.
Όχι οτι τους το χρωστάει βέβαια..

τίποτα δεν τους χρωστάει
δεν χρωστάει πουθενά

Αυτές οι άσπρες οι γραμμές την σαγηνεύουν.
Στέκεται σε μια στάση λεωφορείων και τους χαμογελάει..
Περνάν αυτοκίνητα και παίζουν κρυφτό αλλά πάλι της φανερώνουν την απλότητά τους.
Πάντα της άρεσε το κόκκινο με το άσπρο και το μαύρο.

Νυχτώνει..περπατά στην άδεια πόλη..γέρνει απο παγκάκι σε παγκάκι
πηγαίνει από πάρκο σε πάρκο.
Αφήνει τα πάρκα..γέμισαν ζευγάρια
γέμισαν φιλιά , αγκαλιές, υποσχέσεις,
κουβέντες..ελεύθεροι σκοπευτές
αγγίγματα..δηλητηριασμένα κρασιά



Πνίγεται..
Το καυσαέριο θα φταίει..
Ένα βαρδαράκι θα ήταν ότι πρέπει.

φωτογραφιες deviantART