That can only mean one thing.And I don't know what that is...


Τετάρτη 17 Σεπτεμβρίου 2008

Ασφαλές Ξύρισμα

Σήμερα είδε τον εαυτό του στο καθρέφτη. Τα κατάφερε. Για ένα λεπτό περίπου.
Είχε κατεβάσει κάτι εμετοστόπ πιο πριν και βοήθησαν… ήταν και η λεκάνη δίπλα, ένιωθε μια ασφάλεια. Επίσης, είχε αϋπνίες το τελευταίο καιρό, ήξερε πως δε θα έχει εφιάλτες.
Έτσι είπε να το κάνει… και το έκανε.

Τα κατάφερε. Για ένα λεπτό περίπου.

Τα νύχια του μπήχτηκαν στο νιπτήρα (Αυτή η πρόταση θα ήταν αληθινή αν δεν έκοβε τα νύχια του σύριζα και αν ο νιπτήρας ήταν από αφρολέξ) για να μην μπηχτούν πουθενά αλλού. Στην καλοπροαίρετη κοιμισμένη φάτσα του, φερ’ ειπείν!

Δεν ήταν πρόσωπο αυτό, ήταν παρωδία. Απορούσε γιατί να φέρεται έτσι. Κακόβουλα. Οποιαδήποτε έκφραση κι αν προσπαθούσε, έβγαινε λάθος. Το ήξερε καλά εδώ και χρόνια, γι’ αυτό και απέφευγε την εικόνα του. Τι πήγαινε τόσο στραβά στη διαδρομή από τον εγκέφαλο στο πρόσωπό του; Εκεί ήταν όλα ξεκάθαρα για το πώς πρέπει να φαίνεται. Κι ενώ είχε αυτή την λογική εικόνα για τον εαυτό του, γνώριζε πολύ καλά τον παραλογισμό που λάμβανε χώρα τριγύρω από τα μάτια του, κάτω από την μύτη του, πάνω στην αναθεματισμένη τη φάτσα του.

Δεν είχε τίποτα μαζί της κατά τ’ άλλα. Θα μπορούσαν να τα πηγαίνουν πολύ καλά, αν δεν ήταν όλη την ώρα κολλημένη πάνω του, σαν ενοχλητική γκόμενα. Αν μπορούσε να την χαράξει γύρω γύρω, να την ξεκολλάει και να την αφήνει σπίτι πριν να βγει από την πόρτα.

Θα έβγαινε έξω με το πρόσωπο του γυμνό από δέρμα και έκφραση. Με τους μύες και τους συνδέσμους του εκτεθειμένους. Να μην έχουν δέρμα να τραβήξουν κατά τη σύσπαση τους, να μη έχουν δέρμα να ρυτιδώσουν, να μη έχουν φρύδια να ανυψώσουν. Η έκφραση να χάνεται κάπου ανάμεσα στις ίνες τους. Δε θα χρειαζόταν να ξαναξυριστεί ποτέ, ούτε να ξανακουρευτεί. Κι εκτός αυτού…χα… επιτέλους δεν θα ήταν ο βαρετός τύπος που έβλεπε στο καθρέφτη… όταν είχε το κουράγιο.

Μπορεί να προκαλούσε τρόμο και φρίκη αλλά ποτέ πια δε θα προκαλούσε «συμπάθεια», και ποτέ πια κανείς δε θα τον θεωρούσε «γλυκούλη». Ω, όχι! Όχι πια γλυκανάλατα σχόλια. Όχι πια «δεν ξέρεις τι αξίζεις», «υποτιμάς τον εαυτό σου». Ναι, αυτό ήταν. Οι άνθρωποι θα τον φοβούνταν και θα τον σέβονταν από δω κι εμπρός. Και σιγά σιγά θα γινόταν η ψυχή της παρέας, ο πιο περιζήτητος στον κύκλο του, ο οποίος θα πενταπλασίαζε την ακτίνα του… το λουκ του θα γινόταν η νέα μόδα. Εκατοντάδες χιλιάδες πρόσωπα θα έμεναν γυμνά από το δέρμα τους. Θα έφτιαχναν αμπαζούρ μ’ αυτό .

Κι όταν όλοι θα είχαν ακολουθήσει το παράδειγμα του, αυτός θα ήταν ακόμη ο πρώτος. Και θα έγδερνε και το υπόλοιπο του σώμα κάθε σαιζόν και από λίγο. Κάθε σαιζόν λανσάροντας καινούρια τάση. Η ζωή θα ήταν γλυκιά και θα μπορούσε να βλέπει τον εαυτό του στο καθρέφτη όποτε γούσταρε, το κενό του ανέκφραστο πρόσωπο πάνω στο οποίο θα φορούσε την εικόνα του εαυτού του, αυτή που ζούσε μες στο μυαλό του. Θα έβλεπε την κοινωνία που δημιούργησε γύρω του, μπορεί να είχε και τη δική του γδαρμένη γυναίκα και το δικό του μεγάλο σκελετό αυτοκινήτου, θα ζουν στο ασοβάτιστο σπίτι τους, θα διαβάζουν περιοδικά χωρίς εξώφυλλα, θα βλέπουν τηλεοπτικά κυκλώματα, θα κοιμούνται σε άστρωτα στρώματα και μπορεί να κάνουν και παιδιά… ω, τα παιδιά τους θα τα έχουν όλα…

Το ένα λεπτό πέρασε και κατέβασε τα μάτια του από το καθρέφτη. Μια ανατριχίλα τον συντάραξε. Ξαναγυρνούσε στην πραγματικότητα. Έπρεπε να ξυριστεί και πάλι στα τυφλά. Κοιτάζοντας αλλά μη βλέποντας. Ακούμπησε τη λεπίδα του παραδοσιακού ξυραφιού στην καρωτίδα του και σκέφτηκε: «Μπορώ να τα τελειώσω όλα». Κι έτσι έκανε. Κι έτσι σκότωσε τον άνδρα που έβλεπε, πίσω από τον τυφλό βλέμμα του άνδρα που στεκόταν μπροστά στο καθρέφτη και ξυριζόταν με το Gillette Fusion Power Stealth (με πέντε ακίνδυνες λεπίδες και μπαταρία) ξυράφι του, που είχε αγοράσει πριν λίγες μέρες. Το αίμα πεταγόταν σε ριπές πίσω από το άδειο βλέμμα, αλλά κανείς δεν προσπάθησε να το σταματήσει. Θα ήταν μάταιο έτσι κι αλλιώς. Ήταν ήδη νεκρός προτού το κέλυφος του τελειώσει το ξύρισμα του. Κι έτσι δεν έμενε κανείς να δει το πρόσωπο μέσα στο καθρέφτη. Το κέλυφος του θα συνέχιζε τη ζωή του χωρίς να χρειάζεται να αποφεύγει το βλέμμα του καθρέφτη, γιατί δε θα μπορούσε ποτέ ξανά να δει το είδωλο του μέσα σ’ αυτόν.

Το κέλυφος σκέφτηκε ότι σκέφτεται πολύ παράξενα αυτό το πρωινό. Πρώτα γδαρμένα πρόσωπα και μετά αυτοκτονίες και είδωλα στον καθρέφτη. Σκέφτηκε πως τον πείραξε η σπανακόπιτα που έφαγε χθες στη δουλειά. Σκέφτηκε πως ο καφές που θα έπινε σε λίγη ώρα θα του έφτιαχνε το κέφι. Σκέφτηκε την Λίτσα, την όμορφη γραμματέα του αφεντικού. Έβαλε άφτερ σέηβ για να γίνει ακαταμάχητος. Έφυγε για τη δουλειά αναζωογονημένος και κεφάτος.


Η Λίτσα του έκατσε και οι καθρέφτες δεν του ξαναπήγαν κόντρα.

10 σχόλια:

L' Aesthete Soleil είπε...

Σε κανέναν οι καθρέφτες δεν πάνε κόντρα. Μόνο η ανασφάλειά μας που μας οδηγεί σε λάθος, πολύ λάθος συμπεράσματα. Όλοι κάτω από τα ίδια άστρα ονειρεύονται, πορεύονται, κοιμούνται και ξυπνάνε... με ένα χαμόγελό που είναι όλο δικό τους.

ο αποτέτοιος είπε...

μπλαντ, θυμάμαι ότι την πρώτη φορά που επισκεφτήκατε το μπλογκ μου, μου είχατε αφήσει σχόλιο στο οποίο λέγατε ότι οι αναρτήσεις σας δεν είναι καλές και ότι δεν έχετε τι να γράψετε και τα λοιπά.

ε δεν το νομίζω..



l' aesthete soleil,
εξαρτάται από τον καθρέφτη..

Unknown είπε...

αυτές οι σκέψεις που κάνουμε κοιτώντας τον καθρέφτη, μας προκαλούν εικόνες, αισθήσεις και παραισθήσεις...

...ευτυχώς μερικές φορές μερικές Λίτσες μας προσγειώνουν σε μια πραγματικότητα ίσως ευχάριστη...

...χμ...ίσως κι όχι :)

μέχρι τις επόμενες σκέψεις, φυσικά...

φιλιά βρόχινα...

BloodByTheJukebox είπε...

Ευχαριστώ για τα σχόλια σας!

Aγαπητέ aesthete,
οι καθρέφτες είναι ύπουλα όντα, κατα τη γνώμη μου. Και κάτω από τα ίδια άστρα υπάρχουν κι οι εφιαλτες και τα τέλματα και οι αϋπνίες... δίπλα δίπλα με τα χαμόγελα και τις εκάστοτε Λίτσες! Υπάρχουν πάντα δύο (και παραπάνω) πλευρές, όπως και σ'ενα καθρέφτη!

Αγαπητέ αποτέτοιε,
σας ευχαριστώ πολύ! :)
Ακόμα δεν έχω πάντως τι να γράψω και γινεται όλο και πιο δύσκολο κάθε φορά, τουλάχιστον τώρα δεν ήμουν ντίρλα(νταντα)...

Αγαπητή νεράιδα,
ευτυχώς που υπήρχε και το αφτερ σέηβ δε λες... αλλιώς σιγά μην γυρνούσε η λιτσα να κοιτάξει αυτόν τον παλαβιάρη!!! ;) Να δεις τι σκέψεις θα έκανε μετά!! Χεχεχε! :)))

kioy είπε...

Υπέροχο το κείμενο σου... Μακάρι να υπάρξουν άνθρωποι που να θέλουν όντως να επανάκατασκευάσουν την πραγματικότητα. Όχι για κάποιον ωφελισμό, αλλά για να αποτινάξουν αυτό το σαράκι που μας κατασπαράσσει. Νομίζω μέσα από μια ιστορία άφησες το μυαλό να δραπετεύσει σε δεκάδες άλλες, (τάσεις της μόδας, το πρόσωπο ενός άλλου, η εσωτερική γύμνια κλπ) με χαρακτηριστική άνεση!

Όσο και αν ισχυρίζεσαι πως δεν έχεις τι να γράψεις, ίσως φταίει που εμείς(εδώ) έχουμε τι να διαβάσουμε!
Την καληνύχτα μου...

naya είπε...

To θεμα ειναι το φαινεσθαι κ η Λιτσα of course!Oσο για τους καθρεφτες αιωνιοι εχθροι,υπουλοι κ διπροσωποι,ποτε δε λενε την αληθεια,ακομα κ αν τους σπασεις τα κομματακια τους επιμενουν

neraidoskonismenh..darling είπε...

Μπορεί ένα θέμα να είναι το φαίνεσθαι, αλλά υπάρχει κι ένα άλλο θέμα --> το "σκέφτεσθαι" αν με εννοεις Blood! Με εννοεις._

Αχ αυτές οι Λίτσες, πάντα όταν τις χρειάζεσαι εκεί ..να σου δώσουν την χείρα ( ή οποιοδήποτε άλλο μέλος του σώματος έχουν εύκαιρο..) βοηθείας
[χιχιχι δεν παρεξηγεί η Λίτσα έτσι??]
Αν και συνένοχες στον φόνο (να σημειωθεί όμως ότι δεν έχουν την πρόθεση... 'η μήπως την έχουν?) εύγε, κάτι παραπάνω θα ξέρουν για το καλό το δικό τους, για το καλό του παλαβιάρη και πρωτίστως για το καλό του αφεντικού!!

Τα σέβη μου Blood

Υ.Γ (1) θα συμφωνήσω απόλυτα με τον
κύριο Αποτέτοιο

Υ.Γ (2) Νaya καλώς μας ήρθες

BloodByTheJukebox είπε...

Αγαπητέ kiou,
Ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια! Σε αντι-καληνυχτίζω! :)

Αγαπητή naya,
είναι, δεν είναι; οι άτιμοι.
Καλως ήρθες!

Αγαπητή darling,
Σε εννοώ!
Η Λίτσα είναι κούλ, μη στεναχωριέσαι.
Ευχαριστώ για τα σέβη σου. Θα τα βάλω σε μια περιοπτη θέση στο μπουντουλαπ μου και αν τα ξαναχρειαστεις ειδοποία.




...Α ρε Λίτσα...

ΠανωςΚ είπε...

BloodByThe..., μπας κι έχει δει την ταινία κόντρα ξύρισμα;
Εμένα πάντως αυτό με θύμισε το κείμενό σου.

BloodByTheJukebox είπε...

Ενδιαφέρουσα φαίνεται... πάντως δεν την έχω δει.
Καλως ηρθες στα μέρη μας!