Ένα κρυμμένο μυστικό κρύβει πάντα ακόμα ένα

Σ' αυτή την πόλη όλα ξεκινούν και τελειώνουν στη θάλασσα. Μαζί κι ο χρόνος. Κι έτσι όλα κάνουν τεράστιους και μπερδεμένους κύκλους πάνω από το λιμάνι. Μαζί κι η Ιστορία. Κι όμως, από τις εποχές που πέρασαν αυτά που απόμειναν είναι θραύσματα του χρόνου, λέξεις γραμμένες σε τοίχους, στιγμές και κτίρια μισογκρεμισμένα.
Τα περισσότερα από αυτά τα κτίσματα βρίσκονται στην παλιά φράγκικη γειτονιά. Μένουν σιωπηλά, μάρτυρες εποχών που δε ζήσαμε, σ' ένα σκηνικό συνυφασμένο με τη νύχτα. Θυμίζουν αυτές τις παρηκμασμένες αριστοκράτισσες με ολίγη δόση έπαρσης, επιμονή στο αχρείαστο και βάρος απ' τις ιστορίες που κουβαλάνε χρόνια. Κάποια απ' αυτά αναστηλώθηκαν φτηνιάρικα και πρόχειρα για να στεγάσουν τις νύχτες μας. Κάποια παρέμειναν ως είχαν φιλοξενώντας τους θορύβους, τις μουσικές και τους καπνούς μας. Υπάρχουν κι εκείνα που παρέμειναν επτασφράγιστα μυστικά για τους πολλούς, άδεια από ζωή, γεμάτα από μνήμες. Κι όπως κάθε καλά κρυμμένο μυστικό, όταν αποκαλύπτονται γίνονται έρμαια του πλήθους ενώ κάποιοι απ' το πλήθος γίνονται δέσμιοι τους.
Το Μπενσουσάν Χαν στην Εδέσσης μοιάζει κομμάτι της Ιστορίας που όμως πάντα έκανε καλύτερη παρέα με το Μύθο. Ένα χάνι 200 σχεδόν ετών που άλλαζε ιδιοκτήτες με την ίδια περίπου συχνότητα με αυτή που η πόλη άλλαζε νοικάρηδες. Με τα ασπρόμαυρα πατώματα που θυμίζουν δωμάτια των διατηρητέων στη βασ. Όλγας, με ίχνη από τα ξεχαρβαλωμένα υδραυλικά στους σκασμένους τοίχους, με το θρυμματισμένο θόλο της εισόδου, με τη σιωπή και την αναμονή που συνοδεύει τέτοιους χώρους. Στοιχειωμένο σπίτι. Χώρος αυτοαναφορικός, με χρονικά χάσματα, με χωρικές εντάσεις.
Σ' αυτό το χάνι, το γεμάτο θραύσματα των εποχών αναβιώνουν για τις μέρες του Φεστιβάλ Κινηματογράφου οι Ευτυχισμένες Μέρες , θραύσματα κι αυτές άλλων εποχών κι άλλων περιοχών. Στιγμές της καθημερινότητας των ανθρώπων της Μέσης Ανατολής, κομμάτια από προσωπικές, μικρές ιστορίες, σκέψεις και ζωγραφιές που προκύπτουν κάτω από τους ήχους των βομβαρδισμών του Λιβάνου, αναμνήσεις από την εποχή που το Ιράκ ήταν μια πατρίδα για τους ανθρώπου του, σκηνές από τους δρόμους της Τεχεράνης κι άλλα πολλά θραύσματα εποχών και τόπων που όμως δέσανε τόσο μοναδικά με το χάνι, όπως το τσάι με το λουκουμάκι στο χαγιάτι του κτιρίου...
Άλλωστε, ίσως δεν είμαστε τόσο μακριά όσο νομίζουμε από κει...Παρότι στα μέρη τους ο χρόνος είναι το μεσοδιάστημα των πολέμων κι η ζωή μια λέξη με στιγμιαία σημασία.
Στο Μπενσουσάν το διαφορετικό είναι πως πρόκειται για μια από τις λίγες εκθέσεις που αφορούν την Ανατολή χωρίς να διυλίζεται από τη δυτική σκοπιά. Κι έτσι μοιάζει το κτίριο να φυλοξενεί μια τόσο οικεία, κομματιασμένη ιστορία. Σαν δυο κόσμοι που επιτέλους συναντιούνται μετά από χρόνια...
ΥΓ: Τρίτη στις 2 το μεσημέρι τα εγκαίνια αλλά προτείνεται οπωσδήποτε και νυχτερινή βόλτα.