Μάτια από νύχτα

Κάποιες φορές αντιλαμβάνομαι ότι ο τρόπος που έχουμε εφεύρει για να περνούν οι ζωές μας είναι ο εντελώς ανάποδος από αυτόν για τον οποίο έχουμε φτιαχτεί. Γιατί αρνούμαι να πιστέψω ότι υπάρχουμε για να ξυπνάμε το πρωί, να διασχίζουμε τη μέρα με μάτια κουρασμένα και άδεια και να φτάνουμε στη νύχτα το ίδιο άδειοι.

Αλλά η νύχτα είναι άλλος κόσμος. Είναι εκεί που όλοι φοράνε το ωραίο τους πρόσωπο, θολό κι απελπισμένο, κάπως μπλαζέ κι απόμακρο. Είναι εκεί που κάποιοι με βλέμματα από αστραπές και μαύρο μισοσβησμένο μολύβι κάτω απ' τα μάτια περιφέρουν το σώμα τους, τον εγωισμό τους, τη μοναξιά τους. Η νύχτα είναι σ' εκείνους τους ασφυκτικά γεμάτους χώρους όπου συναντιούνται τα μάτια κι έχουν να πουν κούφιες λέξεις, εκεί όπου τα τσιγάρα καίνε τα πανωφόρια και τα παγάκια λιώνουν στο πάτωμα. Κι όλοι, μόνοι μεταξύ μόνων, διασκεδάζουν τη δύσκολη ύπαρξη τους. Αυτό που τους πονάει και μπορεί να μην έχει όνομα αλλά είναι εκεί, πορτιέρης στα μαγαζιά που τους ακολουθεί στο σπίτι. Η νύχτα είναι εκεί που κάποιοι, όμορφοι και θαρραλέοι, προκαλούν την τύχη τους, αναμετριούνται μ' ένα αύριο που κανείς δεν ξέρει αν θα' ρθει και πότε αλλά μέσα του κρύβει κι ένα ύπουλο ποτέ που κάνει τα πάντα ανέφικτα. Κι όλοι αυτοί οι 'σκόρπιοι' είναι εκεί που είναι κι είναι αυτοί που είναι για τον εαυτό του ο καθένας. Καταραμένοι να θυμούνται...Η νύχτα είναι εκεί που κάποιοι περπατούν στα βρεγμένα σοκάκια και στις ψαραγορές του κέντρου ακούγοντας μόνο τα βήματά τους που' ναι σαν να δίνουν το ρυθμό για να κρατηθεί το βράδυ. Είναι εκεί που συναντιούνται δύο απ' αυτούς τυχαία στο δρόμο και κοιτάει ο ένας τον άλλο στα μάτια χωρίς υποψίες και φόβο. Σαν συνωμότες της νύχτας. Γιατί ξέρουν..πόσο δύσκολο είναι να βλέπεις τους γκρεμούς και να μην ξέρεις να βαδίσεις. Η νύχτα είναι γι' αυτούς που γυρίζουν σπίτια τους τις ώρες που πάνε οι άλλοι για δουλειά κι ας έχουν κι εκείνοι πρωινό ξύπνημα. Είναι γι' αυτούς που βγαίνουν τις καθημερινές, ποτέ τα Σάββατα. Σάββατα βγαίνουν οι σκασμένοι, όσοι έχουν να μοιραστούν τους εαυτούς τους, τις υπόλοιπες μέρες βγαίνουν οι συνειδητοποιημένοι ξενύχτηδες. Η νύχτα μένει στα σκοτεινά τα σπίτια, με κρασί και τσιγάρα και κόσμο να πάει και να' ρχεται κάτω απ' το μπαλκόνι. Σε κλειστά δωμάτια με σβηστά τα φώτα και δυνατή μουσική. Με σωρούς χαρτιά από υποχρεώσεις που δεν πρόλαβαν την προθεσμία. Με πλυντήρια να δουλεύουν στις 4 το χάραμα και τηλεμάρκετινγκ για να σε πάρει ο ύπνος.
Όσο και να πεις, αργεί να 'ρθει ο ύπνος.



Αφιερωμένο στο μεγάλο δάσκαλο - να' ναι καλά όπου τα πίνει - , στη chaos (thanks για τη φόρα), στις τρεις αρχαιολόγους με τις απορίες τους και στον τάκη σπυριδάκη (έτσι επειδή).