Τσιγάρα, μπουγάδα και νάυλον.

«Ωραία λιακάδα..» μουρμουρίζει ο ήρωας μας. Αμέσως αποφασίζει να βάλει εκείνο το ρημαδοπλυντήριο που εδώ και δέκα μέρες όλο το αναβάλλει. Αλλά καθώς κοντεύει να ξεμείνει κι από σώβρακα δεν τον παίρνει άλλο.. Ανοίγει το παλιό πλυντήριο, αντίκα της γιαγιάς, και ρίχνει ό,τι βρει μπροστά του..από μαύρα μέχρι γκρίζα δηλαδή. Κάθε μπλουζάκι και καημός, κάθε καημός και ξενύχτι, κάθε ξενύχτι και μισό ποτήρι ουίσκι στη μπλούζα (τι στο διάολο, όλοι οι σερβιτόροι τρύπια χέρια έχουν..κι όχι τίποτα άλλο, αλλά δεν είναι κι απ’ τους ανθρώπους που θα πάρουν ύφος και θ’ αρχίσουν τις παρατηρήσεις)..
«Μωρέ δε πετάω και τις κουρτίνες; σχεδόν μαύρες έγιναν..» σκέφτεται αλλά κάτι μέσα του τον κάνει να μετανιώσει, μάλλον η γκρίνια της μάνας «καλά βρε παλικάρι μου, πότε θα μάθεις να ζεις μόνος σου, όλα εγώ πρέπει να τα κάνω, κι άμα πεθάνω θα σε φάει η βρώμα, τομάρι αδιόρθωτο!» κι άλλα γλυκόλογα. Πάει να βάλει μπρος το πλυντήριο (με το τσιγάρο στο στόμα ρε γομάρι;), πέφτει το τσιγάρο μέσα (α,α, απαραίτητη διευκρίνηση, είναι απ' αυτά με την πόρτα από πάνω!), πάει αυτός να το μαζέψει, είναι όμως πολύ αργά, έχει αρχίσει ήδη η πρώτη πλύση. Κι εκεί που αρχίζει και βρίζει τον εαυτό του μια σκέψη του περνά απ’ το μυαλό: οι παλιές νοικοκυρές έβαζαν σταχτόνερο στις μπουγάδες για να λάμπουν τα ρούχα, οπότε γιατί να σκάει;
Άντε..πάει κι αυτό. Φτιάχνει έναν καφέ και χαζεύει μια επανάληψη στην tv, για πολλοστή φορά. Ξέρει όλες τις ατάκες απ’ έξω και πριν μιλήσουν καν οι ηθοποιοί ψοφάει στα γέλια. Αλλά για κακή του τύχη ακούγονται περίεργοι θόρυβοι απ’ το πλυντήριο, κάπως σαν να καταπίνει μια σαύρα ένα αιγοπρόβατο, κάπως σαν τον αχόρταγο ένα πράμα…Αμάν, κάτι μάγκωσε μέσα στο πλυντήριο. Ανοίγει το ντουλάπι με τα εργαλεία κι αρχίζει να σκαλίζει το πλυντήριο. Ένας ιμάντας λάσκαρε, δεν είναι τίποτα (ακόμα και για τον ήρωα μας που..πως να το πω…είναι και τέρμα loser..αλλά καλό παλικάρι). Φυσικά και με τα πολλά το’ φτιαξε. Και βρήκε κι ένα χαρτονόμισμα των 20 ευρώ στην πίσω τσέπη του τζιν, κολλαριστό, κολλαριστό, να μοσχοβολάει σκιπ. Κι ένα κόκκινο μπλουζάκι ξεχασμένο απ’ τις μέρες της αντίστασης να ’χει γίνει βυσσινί. «Δε βαριέσαι..θα το χαρίσω στο Γιάννη που είναι βυσσινί θύελλα..». Α, και μια κάλτσα χωρίς το ζευγάρι της. «Κι αυτή μπακούρι..» μονολογεί.
Ήρθε και η ώρα του μαλακτικού. Το οποίο φυσικά ξέχασε να αγοράσει χθες που πήγε στο σούπερ μάρκετ. Ωστόσο, θα κάνει την καρδιά του πέτρα και θα βγάλει τα ρούχα απ’ το πλυντήριο χωρίς να έχουν μαλαχθεί…Αλλά για κακή του τύχη – είπαμε, πολύ γκαντέμης λέμε – ο αποπάνω έχει απλώσει στη δεξιά μεριά απ’ τα σύρματα, ο αποκάτω στην αριστερή και η πιο αποκάτω στη μεσαία. «Κι εγώ τι να τα κάνω τα ρούχα ρε, σκουλαρίκια στ’ αφτιά;;;;» σκέφτεται. Ωστόσο, ο πολυμήχανος ήρωας μας – πολυμήχανο τον έκαναν οι πολλές γκαντεμιές, όχι η φύση – θυμάται ότι έχει ένα μεγάλο νάυλον από τότε που κάνανε κάμπινγκ με τα παιδιά και το απλώνει στο καθιστικό για να στριμώξει εκεί την απλώστρα με τα ρούχα που δε χωράει στο μπαλκόνι. Με το που βλέπει όμως το νάυλον, τον πιάνει μια μελαγχολία γιατί τώρα πια δεν πάνε κάμπινγκ, γιατί τώρα πια οι περισσότεροι φίλοι του δουλεύουν τα καλοκαίρια, ο ένας δε έχει και παιδί…Και τώρα πια η μία έχει τη μέση της, ο άλλος έχει την πλάτη του κι η άλλη έχει τον αυχένα της… «Πως καταντήσαμε έτσι…». Δεν πτοείται όμως. Όλα αυτά τα πάθανε απ’ τις πολλές ώρες ορθοστασίας στα μπαράκια, οξεία μπαρίτιδα. Σκάει κι ένα χαμόγελο απ' τα ωραία του γιατί σε τελική ανάλυση, άμα είναι να είσαι κοντά στα 30 και να είσαι ερείπιο καλύτερα να είσαι έτσι λόγω πρότερου ανέντιμου βίου.