Ένα μικρό κοριτσάκι με κοτσίδια και κορδέλες στα μαλλιά βάδιζε στην παράλια. Κι όσο έπαιρνε ο άνεμος τις κορδέλες, τόσο ένιωθε να ξεκολλάει απ’ τη γη. Και περπατούσε και δε σταματούσε αυτή, αλλά οι διαβάτες που αναρωτιόταν πού πάει το μικρό με βήμα τόσο σταθερό. Κι αυτό περπατούσε ακόμα σαν να κοιτούσε μπροστά του κάτι που κανείς άλλος δεν έβλεπε. Και αρκούσε μια στιγμή για να περάσει τη γραμμή. Δεν ήξερε ότι θα έφτανε τόσο γρήγορα. Εύκολο ήταν τελικά! Κι άνοιξε τότε την πόρτα του κόσμου, έχασε όλο του το βάρος και πέταξε μακριά. Και πού να πήγε;
Πήγε σε μια γωνιά του σύμπαντος ζεστή που όλο το χρόνο μυρίζει φρεσκοψημμένα τσουρέκια της μαμάς..που αντί για πολυκατοικίες απτα σπλάχνα της γης πετάγονταν κορδέλλες για να χει να αλλαζει .Πήγε σε μια γωνιά που είχε λαχανί και και χακί συννεφάκια αντί για αυτοκίνητα να σε κάνουν βόλτα. Πήγε σε μια γωνιά που οι δρόμοι παίζαν μουσική και όχι φασαρία .Έτσι είπε ο άνεμος σε 6 περαστικούς και σε ακόμα έναν που περνώντας κοντοστάθηκε και έστησε αυτί χλωμιάζοντας μόλις άκουσε τον προορισμό της..κι αυτοί οι έξι φτιάξαν κοτσίδες και βάλαν κορδέλλες στα μαλλιά και περίμεναν να φυσήξει ξανά κείνος ο άνεμος να τους ανεβάσει κι εκέινους στη γωνιά του μικρού.
Όσο για τον περαστικό που έστησε αυτί..εκείνον που χλώμιασε.. δεν ξέρω ακριβώς που βρήκε το λευκό και πασάλειψε τη μούρη του..ξέρω όμως πως οποιαδήποτε κι αν ήταν η πηγή τιμωρή8ηκε απ'τον αέρα.
Κι όσο για τους περαστικούς και το μικρό φωτογράφησαν τη γωνια και γύρισαν με ένα χακί σύννεφο πίσω βρήκαν μια παρόμοια γωνιά και την φτιάξαν με έπτά περαστικούς που στήσανε αυτί και χαμογελάσανε σαν άκουσαν τα σχέδια τους.