Κάποτε άκουσε μια ιστορία για σφαίρες, απ’ αυτές που γυρνάνε, όχι τις άλλες που σκοτώνουν. Κι ήταν, λέει, μισές αυτές οι σφαίρες και περιπλανιόταν στο σύμπαν (σε ποιο άραγε) κι έψαχναν να βρουν το άλλο τους μισό. Και πόσο μακρινό της ακουγόταν αυτό και ξένο. Δεν ήταν δικό της αυτό το σύμπαν. Και το κοιτούσε και το πλησίαζε. Κι όταν πια έφτασε κοντά, αυτή η σφαίρα η μισή είχε κολλήσει σε μια άλλη (ποιος ξέρει από ποια έλξη παρασυρμένη) κι απ’ τη μια στιγμή στην άλλη δίπλα της έπεσε και μ’ αλυσίδα δέθηκε στο δεξί της πόδι. Κι ορίστηκε (ποιος ξέρει από ποιον) να σέρνει αιώνια αυτή τη σφαίρα, που έκπτωτη ήταν από κάποιου αλλού το σύμπαν που δεν την ήθελε πια, σαν τον θανατοποινίτη