Μανιφέστο σκαταÏσμού

Καμιά φορά δεν περπατάς κι η πόλη γύρω σου φαίνεται τόση δα;
Και την επόμενη μέρα είσαι τόσο μικρός.
Τόσο μικρός.
Μικρός μπροστά σε όλα.
Οι σκέψεις σου μικρές κι αυτές μπροστά στων άλλων.
Δεν ειν'οι μέρες που θες να εξαφανιστείς;
Όχι
Κι άλλες μέρες βρίσκεις τον εαυτό σου σ'ένα βουνό.
Πώς ανέβηκες εκεί;
Μια φωνή από δίπλα σου λέει να πηδήξεις.
''Α!Εσύ είσαι;Θα'ρθείς,ε;''
Και πηδάς.
Και πηδάς και δίπλα τότε κανείς.
Και τότε λες οτι η πρόσκρουση,που λέγαμε,έχει νόημα.
Και λίγο πιο πάνω απο σένα, ακούς
"'Ει, δεν περίμενες την απάντηση μου.
Κοίτα, τώρα πέφτουμε κι οι δύο,
δεν έχει πια σημασία οτι εγώ δεν ήθελα να 'ρθώ.
Τόσο πολύ βιαζόσουνα να πέσεις;"
Μα ποιος βιάζεται να πέσει;;
Τι άθλιες δικαιολογίες είναι αυτές
Κι ειναι όλα γύρω βαμμένα στις μουντές και νεκρές αποχρώσεις του γκρι
ουτε καν μαυρο..
το μαυρο έχει ένα νεύρο, κρύβει ένα πάθος μια δύναμη,περικλείει χρώματα
Γκρι..αξιολύπητα γκρι
Πόσο μπορεί να κρατήσει μια συζήτηση στον αέρα;
Αν δεν πατάμε κι οι δυο στη γη,
τότε τα λόγια μας θα χάσουν κάθε βαρύτητα.
Και τότε ξυπνάς.Κι ίσως η πρόσκρουση να έχει ήδη γίνει;
Σίγουρα έχει γίνει...
Ή ίσως απλώς να έχεις πιαστεί.
Μα πάντα σου άρεσαν τα δραματικά φινάλε...
Οπότε ναι, τα μυαλά σου χύνονται στο έδαφος
και εσύ σηκώνεσαι να δεις από την κλειδαρότρυπα
τον άλλον που κοιτάει απ'εξω.
Δε ξεχωρίζεις τίποτα, αλλά ποιός ξέρει;
Μπορεί να κοιτάς βαθιά μέσα στην κορη του ματιού του.

Τ Ε Λ Ο Σ