Η υψικαμινος..το καλέμι..το κουτί και το μπουκάλι..

Έλιωσα τη καρδιά μου μέσα σε μια υψικάμινο ψηλή που έκαιγε σαν τα καμίνια της κολάσεως
μα εμένα μου φαινόταν σα να με χάιδευε θαλασσινό αγέρι και δάκρυζαν τα μάτια μου χαμογελαστά σαν να βρισκόμουν στην ακρογυαλιά μας όπως τους πρόσταζε αυτό τ'αεράκι να κάνουν για να ξεδιψάσει..δάκρυζαν για να ξεδιψάσουν τ'αεράκι, να ξεδιψάσουν και την άυρα σου..και πρασίνιζαν τα μάτια μου όπως όταν αντικρύζουν την αγαπημένη μας τη θάλασσα.
Έλιωσα τη καρδιά μου μέσα σε μια υψικάμινο ψηλή και την έκανα μανδύα..ένα προρφυρό μανδύα δώρο για σένα..για να μην κρυώνεις..για να μην πονάς..για να μην νιώθεις μόνος..για να χαμογελάς.
Μάζεψα σε ένα κουτάκι όλα τα γέλια μου και τις χαρές..κι αυτά δικά σου.
Μάζεψα σε ένα μπουκαλάκι όλα τα δάκρυα του σήμερα του χτες και του αύριο, να το χεις σαν φλασκί πάνω σου, να σε ξεδιψά.
Έδωσα να σφυρηλατήσουν την ψυχή μου κι ενώ την λάξευαν και τη χτυπούσαν ,όλα τα καλέμια κι όλα τα σφυριά αυτής της πλάσης πέφταν πάνω σε αυτήν την αύλη για να της δώσουν σχήμα και μορφή ,εγώ τα ένιωθα όπως το χάδι σου επάνω της κι ήταν βάλσαμο καθε άγγιγμα της ψυχής με το καλέμι..και όλα τ'αστερια στριμώχνονταν στα μάτια μου και λαμποκοπούσαν κι αυτά για σένα.. να σου φωτίζουνε τον κόσμο σου.
Έδωσα να σφυρηλατήσουν την ψυχή μου..να της δώσουν σχήμα και μορφή, δικιά σου αγαπημένη και στην πέρασα στο λαιμό σου.. φυλαχτό..να μην σ'αγγίζει τίποτα.


Και σ' έβλεπα μ'όλα τα κομμάτια μου πάνω σου και σε καμάρωνα..κι αφού ήσουν εσύ καλά ήμουν κι εγώ..κι αφού εσύ είχες 2 καρδιές να χτυπάν πάνω σου ένιωθα σα να 'χα κι εγώ
κι ήμουν χαρούμενη..και ξεδιψασμένη..κι ηταν σαν να το φορούσα εγώ το φυλαχτό..


Δεν Πειράζει.