Το μπουκάλι της νεραιδοσκονισμένης

Έχω ένα μπουκάλι μισογεμισμένο με άμμο,
με άμμο μαζεμένη ένα βράδυ του Αυγούστου με ολόγιομο χρυσό φεγγάρι..
Ένα φεγγάρι που έλουζε με το μαγικό του φως την σκοτεινή πλάση
κι ότι ακουμπούσε έπαιρνε διαφορετική μορφή κι αλλιώτικο λες γινότανε για πάντα.
Χρυσό το φεγγάρι..χρύσιζε ακόμα περισσότερο την άμμο..
κι έγινε η άμμος θάλασσα χρυσαφί....κι εγώ ανάμεσα τους
Μέσα στη χρυσή αυτή δύνη είδα την ομορφιά
την ομορφιά αυτής της κόρης που λένε Ζωή..
Κι έδωσα όρκο στη νύχτα κείνη να γεμισω το υπόλοιπο μπουκάλι
όχι με άμμο αλλά με ομορφάδες..
Κι έβαλα ένα κορτιτσάκι που φυσαγε τις μπουμπουνες στη Καστοριά..φυσαγε ένα παιδικό στομάτακι μια φλόγα πέντε μέτρων..
μα μόνο ένα τέτοιο στοματάκι μπορει να τα βάλει με τέτοιο αγρίμι και να το υποτάξει..
Κι έβαλα ένα κύριο που χε καρφιτσωμένο στο πέτο του σακακιού του μια πασχαλίτσα..παράταιροι οι δύο τους.. μα συνάμα τόσο ταιριαστοί
Κι έβαλα και μια μεγάλη κυρία ,που συνάντησα στο λεωφορείο μια γκρίζα μέρα
μια μέρα που ψιλόβρεχε όπως και στις καρδιές πολλών ανθρώπων,
μια κυρία με ένα κοραλλί κραγιόν φορεμένο στα χείλη..μια κυρία που μου χρωμάτισε τη μουντή μέρα μου.. τη μουντή μέρα όποιου συναντούσε..
Κι έβαλα ένα βότσαλο που το 'χε χαιδέψει μόλις το κύμα λίγο πριν ξεψυχίσει στην αμμουδιά..λίγο πριν ενωθεί με τους κόκκους της ..και μείνει πάνω της αλμύρα..σα σε σώμα γυναικείο.. περνώντας έτσι στην αθανασία
Κι έβαλα την καθάρια όψη της Θεσσαλονίκης σαν την κοιτάς από ψηλά το χάραμα
μετά από ένα βράδυ αληταρίας του Βαρδάρη.
Κι έβαλα μια βόλτα δίπλα στο μπλε σπίτι της νύφης του Θερμαικού μια αυγή με μια φίλη..που ο ουρανός είχε φορέσει κι αυτός τα γιορτινά του.. μια παλέτα ο ουρανός με ανακατωμένα τα πιο αγαπημένα χρώματα..2 παλέτες κι οι καρδιές μας
ακουμπησαμε με το ακροδάχτυλο την άκρη απο τη φορεσιά του Ουρανού και βάψαμε κι εμεις τα μέσα μας..
Κι έβαλα το γέλιο του..και γέμισε το μπουκάλι κι ο τόπος όλος νότες..
νότες πιασμένες χέρι χέρι που χορευαν σα κοριτσάκια γύρω μου
Κι έβαλα τη φωνή του .. τη φωνή του σα λέει τ'όνομα μου..
κι απλώθηκε παντού η σιωπή του σύμπαντος..μεγαλύτερη απο το πιο δυνατό θόρυβο
μελωδικότερη κι απο την πιο όμορφη μελωδία..πιο χρωματιστή κι απο όλα τα χρώματα ..μέσα στο βελούδινο μαύρο της..
πιο ζεστή κι από αυτή τη χρυσαφί θάλασσα κείνο το βράδυ του Αυγούστου.
Έχω ένα μπουκάλι μισογεμισμένο με άμμο..
μισογεμισμένο με μπούκλες από τα μαλλάκια της Ζωής
κατι μπούκλες δεμένες στη άκρη τους με μεταξωτά φιογκάκια..