Η σάλα με τη μωβ πολυθρόνα και το κονιάκ

Θα ανοίξω τη μεγάλη σάλα..
ξέρεις με θλίβει αυτό το δωμάτιο .. γεμάτο άσπρους όγκους
ξεχασμένο από τη καθημερινότητα κι απο τη ζωη.. όποτε μπαίνω κρατώ την ανάσα μου..νιώθω ότι δεν του ταιριάζει να μαι εκεί μέσα, παραείμαι ζωντανό για αυτό, γι'αυτό κρατώ την ανάσα μου..να μην τον ενοχλώ..να μην χαλάω την άπνοια του.Μου φαίνεται ότι έστω και μια ανάσα μου αέρας θα ναι και θα ταράξει στο διάβα του όλα τα μυστικά τους ποθους τους πόνους και τις θύμησες του δωματίου που φαίνονται τόσο καλά τακτοποιημένα..ακατάστατα τακτοποιημένα..μα το καθένα έχει βρει τη θέση του εδώ μέσα.. Έτσι όπως δεν πειράζεις ένα πληγωμένο άκρο..έτσι όπως προσπαθεις να μην το μετακινείς γιατί όταν βρει την θέση του γλυκαίνει κάπως ο πόνος ενώ αν τον ταράξεις γίνεται αγριεμένο παληκαράκι και σου ορμάει.. ετσι κι εγώ κράταγα την ανάσα μου..μην τα ταράξω τα πράγματα μέσα στη μεγάλη σάλα και ορμήσουν τα παληκαράκια και πνιγεί στον πόνο ..

- - -

Μα τώρα ανοίγω άφοβα τη μεγάλη σάλα..αυτό το δωμάτιο που σου λεγα με τους μεγάλους άσπρους όγκους..την ανοιγω και δεν κρατιέμαι ..δεν τη κοιτώ απο μακρυά
μπαίνω μέσα της.. τραβάω τα σεντόνια πάνω από τα έπιπλα.. το φόρεμα μου δέρνει και χαιδεύει τη σιωπή του..μα δε φοβάμαι μην την ενοχλήσω γιατί τώρα ξέρω πως είμαι σαν ένα από τα κομμάτια της..τόση ζωή έχω κι εγώ μην σε ξεγελά η κίνησή μου..τη σάλα δεν την ξεγελά η κίνησή μου γιατί έχει μά8ει να βλέπει πίσω από τη βιτρίνα ..έχει μάθει να διακρίνει τον πόνο τη γλύκα τη χαρά το δάκρυ τη ζωή
τραβάω τα σεντόνια πάνω απο τους καναπέδες, τα τραπέζια, τους καθρέφτες
πάνω από τη σκαλισμένη αρχοντική βελούδινη μωβ πολυθρόνα που χει στα όμορφα πόδια της ένα κρυστάλλινο μπουκάλι τόσο περίτεχνα φτιαγμένο..
ανοίγω το λεπτό του πώμα και το γεύομαι ..κονιάκ......
αφήνω το σώμα μου να χαθεί μέσα σε αυτη τη πολυθρόνα με το μπουκάλι στο ένα χέρι και το ποτήρι γεμάτο στο άλλο..και χάνομαι μέσα στο κονιάκ ..μέσα στη πολυθρόνα..μέσα στο τσιγάρο που με κερνάει η μοναξιά..
μαζεύω τα πόδια πάνω στη πολυθρόνα τα χέρια σταυρωμένα πάνω τους
σε μια σχεδόν εμβρυακή στάση ακούω τις ιστορίες του δωματίου..
κι αφού σωπαίνουν όλα .. κι ηρεμούν..κατεβάζω ξανά τα ξυπόλητα πόδια μου στο πάτωμα.. τα σταυρώνω..γεμίζω ακόμα μια φορά το ποτήρι μου..ανάβω ακόμα ένα τσιγάρο.. και τους λέω την δικιά σου ιστορία κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο μακρυά.. με το ποτήρι γεμάτο δάκρυα από κονιάκ.